Bij AV Monnickendam, waar ik in 2007 met hardlopen ben begonnen, ben je al snel een ultraloper. Ook al ligt dit mooie plaatsje aan het IJsselmeer op loopafstand van Purmerend, waar AV Nea al heel veel ultralopers heeft voortgebracht is het bij AVM dat wanneer je meerdere marathons in een jaar loopt je al de bijnaam “ultra” krijgt. Het legioen ultralopers bij AVM bestaat uit Jim Fulkerson en ikzelf. Na mijn derde marathon wilde ik in juli 2009 nog een marathon lopen, het was moeilijk ergens een leuke marathon te vinden, en het werd uiteindelijk de 50 km van Assen. Hotel in Gasselte geregeld en de dag erna de 50 km. Hier moest ik uitstappen, met een temperatuur van boven de 30 graden na twee uur lopen rond het middaguur in combinatie met het gemis aan ervaring vond mijn lichaam het bij 37 km echt genoeg. Maar hier wel de sfeer kunnen proeven van het ultraloopwereldje. Ondanks dat ik na mijn uitstappen, anderhalf uur zonder wat te zeggen balend langs de kant heb gezeten, wist ik dit is mijn sport, dit is waar ik thuis hoor. Uiteindelijk ben ik dus terecht gekomen in Winschoten voor de 100 km. Met een enkele uitgelopen zes-uursloop in de benen ben ik het avontuur aangegaan.
Al vroeg dit jaar had ik me voorgenomen mee te doen aan de 100 km van Winschoten, Hans Jurriaans die ook in Monnickendam heeft gewoond had zich ook ingeschreven en via de email hebben we onze trainingsresultaten en andere evaringen uitgewisseld, en elkaar scherp gehouden tot het moment waarop het moest gebeuren. Allebei verbleven we in hotel Buxus in Gasselte, hetzelfde hotel als voor de 50 van Assen in 2009. Hans, die uit Limburg moet komen, kwam later in de avond aan. Samen onder het genot van een biertje (als slaapmutsje) wat gepraat aan de bar en om half elf ons bed opgezocht. De eigenaresse had om half acht een ruim gevuld ontbijttafeltje voor ons klaar gemaakt, waarna we vertrokken naar Winschoten. Het was even zoeken naar de parkeerterreinen maar om tien over negen kwamen we de sporthal binnen waar we ons konden omkleden. Vooraf kwamen we Veron Lust van AV Nea nog tegen, die echt blij was dat daar eindelijk weer een ex-Waterlander en een Waterlander aan hun debuut op de 100 km begonnen.
Om 10 uur was dan eindelijk de start van onze 100 km. Rustig gingen de 69 solo-lopers op de 100 km beginnen aan hun 10 rondjes Winschoten. Al snel in het begin vormden Hans, de plaatselijke held Herman Ebbekink en ik een groepje dat de eerste ronden samen aflegde. Ik was al eerder teruggeroepen door Hans omdat ik iets te snel liep, ondanks dat ik wist dat ik mezelf daarmee in de laatste ronden pijn zou doen liep ik toch op een gegeven moment weg van Hans en Herman. Het 50 km punt kwam ik nog mooi door op 4.17, maar daarna volgde een ronde met 6,5 minuut verval ten opzichte van de vorige ronde. Dit was ook de ronde dat Hans en Herman weer langs kwamen. In die ronden erna kon ik het verlies per ronde beperken tot een voor mij aanvaardbaar niveau. Bij 72 km kwam Veron nog een stuk met me mee lopen, met heel veel motiverende woorden. Maar toen wist ik al dat ik de finish ging halen. Vooraf via de mail hadden Hans en ik het woord ‘uitstappen” uit ons hardloopwoordenboek geschrapt, het was een afspraak van wat er ook gebeurt we lopen het uit. Bij 86 km werd het nog even spannend een blaar op m’n linker kleine teen, maar deze zat gelukkig aan de onderkant en was na een paar honderd meter stuk en deed niet meer mee. De laatste dertig kilometer, zwaar, (te)veel ingeleverd, maar wel met een brok in m’n keel over die finish. Mijn vriendin en oudste zoontje stonden er ook, prachtig was het, vlak voor de finish nog een handje van iemand van de organisatie en dan na 9 uur en 48 minuten finishen in je debuut op de 100 km.
Zeker een mooi moment, en tijdens een debuut verkeer je ook in een positie waarin je niet kan verliezen. Mezelf een kloothommel noemen dat bewaar ik voor later (smile) en commentaar hebben op het publiek dat zal ik nooit doen. Ik heb ook wel een sarcastische opmerking naar m’n hoofd gekregen, maar de ronde erna stond dezelfde beschonken jongen er en zei de jongen naast hem “maar hij gaat wel die 100 km uitlopen”. De mening van Willem Kramer deel ik voor het grootste gedeelte niet, ten eerste moet het publiek geen invloed hebben op je prestatie en daarnaast ik ben in Winschoten 100 km gedragen door het publiek en de estafettelopers. Er waren bepaalde punten in het rondje waar estafettelopers vroegen is dat jouw fanclub? Maar ik kende deze mensen pas sinds vanochtend, maar het was gewoon prachtig. Een geslaagd debuut, een tijd binnen de 10 uur en een clubrecord AVM (dat was uitlopen altijd geweest), en de bijnaam “ultra” nu echt waardig.
Het waren 10 mooie uren, dat het een zware editie van de Run Winschoten was had ik tijdens de race niet echt in de gaten, ik had nog geen gevoel bij een 100 km, dus dacht dit is nu hoe een 100 km voelt. Dat het uiteindelijk maar 32 lopers lukte om de finish (binnen de 12 uur) te halen geeft aan dat de omstandigheden dit jaar zwaar waren. Waar ik tijdens de wedstrijd wel even van baalde is dat ik tegen het 70 km-punt een tijd dicht bij de 9 uur voorgoed vaarwel moest zeggen. Ik was onder een gemiddelde van 11,11 km per uur gekomen en kon op dat moment ook geen snelheid van 11,11 km/uur meer uit mijn benen krijgen, Het balen was van korte duur want al snel overheerste weer dat gevoel van het gaat lukken, ik ga vandaag gewoon finishen! Na de finish kreeg ik nog een kaartje omgehangen met 3e plaats M40, na het douchen nog even getwijfeld of ik zou wachten op de prijsuitreiking. Maar ik wilde eigenlijk wel naar huis, en met zoontje Wesley van zeven erbij werd het wel tijd om naar huis te gaan. Achteraf een goede keus want dat kaartje was uiteindelijk niet voor mij bestemd maar voor een Duitse loper die vlak voor me was geëindigd. Uiteindelijk overall 15e van de 69 gestarte lopers. Hans Jurriaans is gefinisht in een tijd van 9.06.47 en was 8e overall en 2e in de categorie M40. Hierdoor stond hij ’s avonds trots met de winnaar Daniel Oralek, eerste M40, op het podium. Met de limiet voor de 120 van Texel in zijn sporttas, heeft hij thuis meteen een plekje op de boot naar Texel geboekt. Ik zal nog een jaartje moeten wachten voordat ik aan dat avontuur mag beginnen. Maar na zaterdag 11 september 2010 heeft Nederland er in ieder geval twee nieuwe ultralopers bij.
Ultralopen, de zwaarste pure sport….., , een uitspraak van Veron, en dat is wat het zo mooi maakt.
Volgend jaar, zeker weer Winschoten…….!
Marcel de Jong