In oktober 2010 komt Rinus van der Wal in samenwerking met Ferry van der Ent met het onzalige idee om een nachtelijke strandloop van 100km te gaan lopen. Dit moet gaan gebeuren in de nacht van 14 op 15 januari. Het gaat om een zogenaamde trainingsloop, en daar zijn Renske en ik altijd voor in. Aanmelden dus. Rinus en Ferry komen met een parcours van Den Helder naar Hillegom met een totale lengte van 107km. In de maand december gaat Rinus een keer een stuk voorlopen, hij doet dat op een dag dat er een harde zuidenwind staat, er de nodige sneeuw ligt en de temperatuur tot waarde van -5⁰C. Ideale omstandigheden dus. Ik bedoel ideaal voor de discussie die hierbij onder de potentiële lopers wordt gestart over wat verstandig is om te doen en wat niet. Eindconclusie hiervan is dat het vooral verstandig is om gewoon het vooraf gestelde in de praktijk te gaan brengen.
Gedurende de week in aanloop naar dit evenement wordt regelmatig de weersverwachting geraadpleegd. De voorspelling wordt beter naarmate de start van de loop dichterbij komt.
Op vrijdag 14 januari reizen Renske en ik met de trein af van Putten naar Den Helder. Onderweg in de trein leren we een voor ons nieuw loopgezicht kennen. Marion die de tocht op Vibram Five Fingers wil gaan lopen en Chi Running praktiseert en daar workshops in geeft. We kletsen wat en voor we het weten zijn we in Den Helder. Verzamelen in een hotel restaurant we groeten de nodige bekenden en onbekenden gezichten en gooien nog even snel een bak koffie n aar binnen. We moeten tenslotte een paar uurtjes wakker zien te blijven. Buiten spreekt Rinus ons nog even toe en in een druilerige regen die even later over gaat in harde regen lopen we naar de Waddendijk bij Den Helder richting het Noordzee strand. Het waait hard, dat belooft een leuk tochtje te worden. Even later wordt het zelfs droog, gelukkig blijft de harde wind ons recht in het gezicht blazen. Dan gaan we het strand op. Dat valt niks tegen, het is mooi hard zand. Dit zal bijna de hele tocht zo blijven, slechts tussen de Hondsbossche Zeeweering en Bergen aan Zee is het zoeken naar goed beloopbare stukken strand. Als ook aan de lucht de eerste sterren aan de hemel zichtbaar raken en de maan achter de wolken vandaan komt kan ik mijn geluk niet op. De hoofdlampen gaan langzamerhand één voor één uit want onder deze omstandigheden en een maan die zijn 1e kwartier bereikt ziet alles er geweldig uit. Het strand is goed te zien en in de branding worden de brekende golven prachtig mooi zilverwit uitgelicht. De groep valt in stukken uit elkaar. Ik zorg er voor dat ik na een kilometer of 20 voorop loop en loop met hoofdlamp aan, zodat iedereen mij kan zien, naar een strandtent om daar in de luwte van het terras,wat te gaan eten. Zoals ik dat gewend ben bij de K&C en de Ultraplatform regio Noord West trainingslopen verwacht ik dat de groep daar weer zal verzamelen om even wat te eten en dan weer een gezamenlijke start te maken. Vergeet het maar een ieder gaat stug door. Ik werk dus snel een boterham naar binnen om niet al te veel achterop te raken en haal een aantal groepjes weer in. Renske ben ik tijdens deze actie kwijt geraakt en ik loop verder met een groepje om aan het eind van de Hondsbossche Zeeweering wederom een korte pauze in te lassen bij een strandtent. Grappig voorval is dat ik daar na een tijdje aan één van de lopers vraag, “en wie ben jij?”, hij antwoordt met Erwin natuurlijk. Ik ken Erwin inmiddels al bijna twee jaar maar hier herkende ik hem niet. Zat ik er al een beetje doorheen of zat ik juiste in een goede flow. Ik houd het op het laatste. Hier zijn ook een aantal anderen en er komen er later nog meer bij, waaronder Renske, vanaf dat punt lopen we de rest van de loop weer samen op. Wel zo gezellig en we slepen elkaar er altijd doorheen op de momenten dat één van ons het moeilijk heeft.
In Egmond aan Zee gaan we even van het strand af omdat Mark Zwart een verzorgingspunt bij hem thuis heeft ingericht. Heerlijk even geen wind en een warme omgeving. De koffie smaakt me goed en even later worden we weer losgelaten om de wind verder te doorklieven. Ik loop nu samen met Renske en Selim. Dit groepje zal later nog worden aangevuld met Wilma en Erwin (tijdelijk want hij loopt na IJmuiden bij ons vandaan. We zien Tata Steel (=voormalige Hoogovens/Corus) in IJmuiden al van verre liggen, maar waar de afstand overdag aan het strand al enorm vertekend lijkt het in het donker allemaal nog eens met een factor twee te worden vermenigvuldigd. Het duurt een eeuwigheid voordat we eindelijk het punt bereiken waar het Noordzeekanaal in de Noordzee uitkomt, en wij aan onze 15km lang lus om Tata Steel heen beginnen. We lopen nu richting Wijk aan Zee en hebben de wind in de rug, het gaat relatief vlot nu en ik krijg het behoorlijk warm. Hier krijg ik te maken met een flinke inzinking, in een bushokje kunnen we even pauzeren en een krentenbol en wat cola doen weer wonderen. Hup, daar gaan we weer, op naar de sluizen van IJmuiden. Wat een vreselijk omgeving, overal schijnt licht, wordt er afgefakkeld en komen er dikke rookwolken uit de alom tegenwoordige schoorsteenpijpen die over de volop aanwezige bebouwing wordt uitgestort. Een omgeving waar je nog niet dood gevonden wil worden, al betwijfel ik het of de mensen die in deze omgeving wonen door al dat meeroken nog een beetje knappe leeftijd weten te bereiken. Ik ben blij dat er voor mij aan het eind van de tocht een trein klaar staat die me weer naar die prachtige bossen op de Veluwe zal terugbrengen.
De sluizen hebben we achter de kiezen en het gaat nu naar de 2e verzorgingspost die ergens bij de IJmuidense Marina moet zijn. We lopen wat te dwalen in die omgeving maar kunnen het niet vinden. Renske zegt dat zij de bus die bij de bushalte staat wel erg aantrekkelijk vindt, ze heeft het erg moeilijk maar weet gelukkig de verlokkingen van een warme bus die haar naar een NS station kan brengen te weerstaan. Juist op tijd treffen we hier de kopgroep van 3 man. Ria, John en als ik het goed heb Tom, zij wijzen ons de weg naar het verzorgingspunt. Daar treffen we Ferry en Thomas en vernemen van hen dat de rest van de deelnemers de strijd inmiddels gestaakt heeft. Ook hier een verzorging die prima de luxe is. En we laven ons aan thee, koffie, bouillon, krentenbollen, bananen en energiereepjes. En voort gaat het weer door een wind die nu kracht 7 tot af en toe 8 bereikt. Erwin gaat er samen met Thomas vandoor en Ferry loopt langzaam maar zeker bijna ons clubje van 4 vandaan. Regelmatig gaan we even een stukje wandelen, dit gaat opmerkelijk genoeg bijna even “snel” als het dribbeltje dat we in staat zijn te onderhouden tegen deze storm. Vlak voor Zandvoort lopen we Jolanda tegen het lijf, zij zou eerst ook meelopen, maar was een groot voorstander om de route van het parcours te laten afhangen van de windrichting. Dus loopt ze vandaag zelf de route in Zuid – Noord richting. In Zandvoort zijn we de wind zo beu dat we kijken of er een alternatief is voor de route verder langs het strand naar de Langevelderslag. Nog eens 10km tegen deze wind op boksen vinden we alle 4 geen aanlokkelijk idee. Een alternatief is om via de Amsterdams Waterleidingduinen naar Hillegom te lopen. Geen van ons 4 weet echter de juiste route daar. Van belang is echter wel dat het alternatief waarvoor we zouden kiezen er toe zou leiden dat we de 100km kaap zouden passeren. Daarbij viel de keuze op NS station Haarlem. Dit leverde diverse voordelen op. Minder reistijd, meer vervoersmogelijkheden, minder kosten maar vooral de wind hoofdzakelijk in de rug. Met nog de nodige wandelmomentjes bereiken we, na 15,5 uur en een afgelegde afstand van 102 km, het station van Haarlem. Moe maar voldaan stappen we met zijn vieren in de trein. Een bijzondere ervaring en de nodige kilometers rijker.
Ernst Jan Vermeulen