Een vette jaarwisseling met rotjes en (alcoholvrije) champagne begint me zo langzamerhand de keel uit te hangen. Een loop met de jaarwisseling is een veel beter en leuker alternatief.
Eerst had ik een mooie gelegenheid in Lilienthal, Bremen, op het oog. Maar toen zag ik in september een heel mooi alternatief op Ultraned voorbijkomen. Het was het bericht van onze landgenoot Roger Henke over de Annapurna 100 km; een bergloopje in Nepal, het land waar hij ruim 20 jaar een hotel runt. Dus weg met de oliebollen en de chocomel en verderlopen.
Bestaat toeval? Nee, ik denk het niet. Vrienden van het Sri Chinmoy Marathon Team zullen in grote getalen naar Kathmandu komen voor gezamenlijke activiteiten, van 7 t/m 21 januari. Ik had me hier net voor opgegeven en ik had ook al de toestemming van mijn werk. Ik stond dus op het punt om de vlucht te boeken, toen het bericht van Roger op Ultraned verscheen. Precies het juiste moment dus voor een loop 6 dagen eerder in een werelddeel waar niet veel (ultra)lopen zijn!
Hoe te trainen voor zoiets? Het hoogste punt in mijn omgeving meet 70 meter. Bosgrond is er wel genoeg. Maar de ijle lucht op 3200 meter hoogte ontbreekt. Ik heb 5 maanden tevoren 3 lopen in Zwitserland gedaan. En Willem’s Berg en Dal in oktober en Olne-Spa-Olne in november bevatten ook de nodige hoogteverschillen. Deze lopen zijn gedaan met camelbag en waterzak, dus daar kan ik ook mee overweg. Hierin gaan reserveshirt, sok, jacket, overlevingsdeken, koplamp met reservebatterij, plattegrond, zonnebrand en energierepen. Van coach Ann heb ik nog de nodige rompoefeningen gehad. In december heb ik nog in Zeist Yaktrax gekocht; sneeuwkettingen voor onder de schoenen.
Onder de deelnemers bevindt zich nog een bekende: Pranjal de 3100 mijl-loper uit Slowakijë blijkt zich ook te hebben aangemeld. Met Dominiek Schrauwen heb ik een aantal maal heen en weer gemaild. Ik had gehoopt hem te ontmoeten in Olne, maar dat is in het mierennest aldaar niet gelukt. Naast hem lopen Patrick Decorte en Peter Gijsels namens Begië. Nederland wordt vertegenwoordigd door Willem Grimminck, Roger en ik. In totaal zijn er 89 deelnemers, 53 Nepal-lezen en 36 buitenlanders. De Nepalezen lopen zonder rugzak, ze nemen zelfs geen water mee!
Pas op woensdag 29 december vertrek ik naar Nepal, waar ik op 30 december op Kathmandu Tribhuwan Airport arriveer. Eerder zal beter en zelfs goedkoper zijn geweest, maar dan mis ik de eindejaarstelling op mijn werk; dat wil ik mijn collega’s niet aandoen. Ik heb dezelfde vlucht als Pranjal, we worden opgehaald en gebracht naar het Summit hotel van Roger. Daar verblijven al een tiental lopers. ‘s Avonds worden we getrakteerd op een heerlijk buffet. Het Summit hotel is een mooi hotel gelegen op een (heuvel)top in de stad; waardoor het daar net iets schoner is dan de vieze smog die in de Kathmanduvallei hangt. Het wordt omgeven door iets rustigere straten en het ligt gelukkig niet op een doorgaande route.
Op Oudjaarsdag gaan we met zijn allen per bus naar de start in Pokhara. Dat is een rit van 200 km, waar we 6 uur voor nodig hebben. Een mooie rit door het landschap waar we extra van mogen genieten, vanwege het vele (en langzame) verkeer op de weg. Aangekomen in Pokhara worden we opgewacht door Ramesh Bhattachan de grote ultra-organisator, die al meer lopen in Nepal heeft georganiseerd; Everest Marathon, Everest Ultra (65km), Annapurna triathlon en de Kathmandu Marathon (42km over de ringweg naast het vieze verkeer en met 800 hoogtemeters)
We krijgen onze startnummers. Ik heb nr 73 geschreven in Nepali handschrift en in kleine cijfers in het onze. Pranjal krijgt nr 76. De 6 is echter een 3 (hun 3), maar dan omgekeerd. Het leek net of we dezelfde nummers hadden.
Daarna volgt een briefing over de route welke te wachten staat; dit heb ik reeds op de kaart gezien en die heb ik ook ingeprent. Gemiddeld genomen iedere 10km is er een checkpoint / verzorgingspost met water, soep en banaan. De bemanning van deze posten zijn al een dag eerder vertrokken, omdat deze posten alleen te voet zijn te bereiken. Overigens zijn er Nepal heel weinig wegen, dus veel bergplaatsen zijn alleen per voet bereikbaar.
Op deze 31-ste december regent het in Pokhara de hele middag. Regen beneden betekent natuurlijk sneeuw boven, dus we weten wat er te wachten staat. Gelukkig is er voor 1 januari droog weer voorspelt.
En inderdaad is de nacht droog ……. en koud. Dat merk je als je om 5.30 uur van start gaat. 1 Uur voor zonsopgang. De start is bij het hotel tegenover het vliegveld op 800 meter hoogte, het laagste punt van de dag. Alhoewel Pokhara de tweede stad van Nepal is, is het om half 6 hartstikke donker, nergens licht. Toch zijn er, buiten ons lopers, al mensen op straat. Als tenslotte de eerste straaltjes van de zon zijn te zien, blijken de contouren van de Annapurna’s (allemaal minimaal 7000 meter) en de Machhapuchhre (slechts 6993 meter, maar dominanter omdat ie ietsje dichterbij staat) in zicht te komen. De eerste 11km gaan over de verharde weg. Langzaam stijgen we tot 1100 meter.
Ik zit in een groepje met buitenlanders, oa Dominiek, Patrick, de Fin Kimmo Kelmanen en Richard Bull een Britse loper die ook wat Nederlands spreekt. Hij woont nu in Kathmandu en hij doet de website van de Annapurna 100. De eerste post is in Hyangja na 12 km en 1 uur 15 minuten lopen. De Beneluxlopers maken foto’s, werkt wel vertragend. Maar de foto’s zijn heel mooi. Zeker nu het onbewolkt is en alle bergen mooi in zicht zijn, terwijl het dal in een dauwlaag ligt!
Het volgende stuk is trail. Zachte ondergrond met mooie bossen en dito dorpjes. We passeren een aantal zijweggetjes, maar onze route staat uitstekend gepijld. En als er twijfel is, moet je gewoon de weg naar boven nemen. Bij één van de dorpjes word ik door de bewoners opgewacht. Ik krijg een lichtgekleurde zijden sjaal (Katha) omgehangen en een rode stip tussen de ogen (Tikka). De Katha is een Nepalees eerbetoon, welke ik heb bewaard. De Tikka is een substantie die afgeeft met vocht. Omdat de route op- en af-gaat, ga je zweten, waardoor …………
Na 23 km en net binnen de 3 uur passeer ik de tweede post in Dhampus op 1600 meter; soep genomen.
Na Dhampus begin ik aan een opmars. Niet alleen haal ik een 15-tal lopers bij, maar ook stijgt de loop vanaf hier naar de eerste pas in Pitam Deurali op 2200 meter. De pas ligt in een koud bos en de ondergrond bevat veel stenen; ook dienen de eerste trappen zich aan. Ik zit in een groepje van een man of 7, voornamelijk Nepali. Zodra het naar boven gaat, kunnen we bij elkaar blijven, maar zodra we afdalen zijn de Nepali gelijk weg. Ze zijn 20kg lichter en ze dansen gewoon de trappen af. Ik was reeds vooraf gewaarschuwd dat ze snel kunnen afdalen en dus ga ik in mijn eigen tempo omlaag; die stenen trappen zijn trouwens ook nog vochtig en glibberig. Als je een ongeluk krijgt, heb je mazzel als ze je gelijk per helikopter kunnen ophalen. Anders zal je eerst ergens naartoe moeten worden gedragen (uiteraard kan dat alleen met mankracht).
Onder de Nepalese deelnemers veel Sherpa’s, militairen en soldaten. De laatsten lopen iedere dag als onderdeel van hun beroep. Tenslotte als er ergens in de bergen een calamiteit is, moeten zij snel paraat zijn.
Beneden dacht ik dat we eindelijk in Landruk waren, blijkt dit dorp nog Tolka te zijn. Bijna overal kan je (in Engelse letters) zien in welk dorp je zit. We mogen nog extra genieten van dit mooie stuk langs de Modi Khola. De rivier die ontspringt bij Annapurna’s Base Camp.
Het is een mooi dorp. Iedere bewoner begroet ik met Namasté (ik buig voor de God in jou). Het antwoord is Happy New Year. O ja, het is Nieuwjaarsdag, voor ons Westerlingen; Nepal heeft een andere kalender. We gaan over een wankel bruggetje; Gelukkig zijn alle bruggen in Nepal goed betrouwbaar! En dan zitten we wel in het dorpje van de Gurung-mensen, Landruk. Hier is de derde checkpost op 35km en 1550 meter hoogte. Bereikt na 5 uur lopen.
Als je vanuit Landruk naar de overkant en naar boven kijkt, zie je Ghandruk, checkpoint nr 4. Dit kleine stukje is slechts 4 km over de weg, maar op dit stukje was ik toch voorbereid. Want je daalt eerst 200 meter (zeg over 1 km) naar de Modi Khola rivier en dan volgt de klim van 600 meter (zeg over 3 km) naar Ghandruk op 1950 meter. Dat is een daling en stijging met een gemiddelde percentage van 20% en hoe gaat dat? Juist via trappen: Met korte treden, lange treden, hoge opstap, lage opstap, van alles wat. Dat ik op de klim een aantal keer moest stilstaan en uitpuffen is geen verrassing; dit stuk is extra zwaar omdat we nu in de zon lopen.
Wel ben ik verrast zodra ik boven ben, want ik dacht nog maar halverwege te zijn. Doordat ik op het ergste ben voorbereid, viel dit voor mij dus toch wel mee. Maar ja ik heb er wel 1 uur voor nodig gehad. Ghandruk na 6 uur en 39km de warmste plek op de route.
Als je die klim slecht hebt verteerd of als je moe bent of als je 50km genoeg vindt, dan is dit de plek om links af te slaan en 10km af te dalen naar de finish in Birethanti.
Maar je mag ook doorgaan voor 70 en 100km. Het hogere gedeelte is nu op komst. Ik neem soep, en zonnebrand. Ik krijg een fles water, vul de waterzak en meng een magnesiumoplossing met het restant van het water in de fles.
Jenny Grainger komt vanuit het achterveld aangelopen en we kletsen wat, maar even later gaat ze me voorbij en loopt ze de rest van de loop met Richard. Hun tempo is hier net iets te hoog voor me. Ik loop in hetzelfde tempo met de Japanner Ryoichi Sato. Hij is tenniscoach en ultraloper. Hij heeft verscheidene keren de Spartathlon uitgelopen!
Op mijn plattegrond staat voor hier het advies: Group Trekking Suggested. Is dat omdat hier geen mensen wonen? Moet ik nu als ultraloper bang worden?
We lopen inderdaad in een dicht bos via een smal dal. En de temperatuur gaat weer zakken. We komen in de wolken uit en inderdaad ligt er sneeuw. Tatopani is post nr 5 op 44km en 2600 meter hoogte bereikt na 8 uur lopen. Het is hier ijskoud en zwaar bewolkt. Dat is jammer, want dit is een mooi uitzichtspunt. De mensen hier zijn zeer behulpzaam. Soep en thee, warmer aankleden. De Yaktrax onder de schoenen binden, want er is ook ijs. Jenny en Richard zie ik hier voor het laatst. Ryoichi is er ook.
Na Tatopani een korte afdaling en dan de laatste klim. Die afdaling is runnable en dat warmt je weer wat op om even later de stijging naar Banthanti op 3200 meter hoogte te maken. Onderweg worden we opgewacht door een kudde yaks. Vanwege de sneeuw voelen de yaks zich op deze voor hun lagere hoogte thuis. De kudde staat op het bergpaadje en dus blokkeren ze ons pad. Gelukkig kan Ryoichi indruk op ze maken en maken ze pas op de plaats. Wel in hun tempo! Heel mooi dat ik deze beesten heb mogen zien, want normaal is het echt te laag voor ze. Zelfs Roger is verrast.
De pas zelf heeft mooie uitzichten, als het onbewolkt is. Wat later krijg ik de blauwe huizen van Gorepani in het vizier. Hier is de zesde post na 10 uur en 45 minuten lopen. Gorepani ligt op 50km, 2850 meter hoogte. We worden door een tiental bewoners opgewacht en we krijgen een tweede Katha omgehangen. De eerste bewoners die ik zie na 5 uur lopen in de bossen. Ik maak een foto van de mensen. Het is hier wel koud, maar het stuk met sneeuw en ijs is voorbij.
Het is half 5 en hoog tijd om 20 km te dalen naar 1000 meter. Er zijn ook iets meer posten, één per uur. Eerst in Banthanti, dan in Sudame. Ertussenin nog de trap van Ulleri met 3000 treden waarin 800 meter wordt gedaald. Hier wordt de paslengte voor je bepaald, je mag niet zelf kiezen. Het wordt ook donker, maar gelukkig is de trap wit en daardoor nog lang zichtbaar in de schemering.
Als onze zaklichten aangaan blijkt mijn lamp erg pover te zijn tegenover de 2 lampen waarmee Ryoichi de weg verkent. Een koplamp om verder te kijken en een zaklampje om dichtbij te schijnen.
Helaas gaat het toch 3 km voor de finish in Birethanti fout. Er is een brede weg, waar we niet in moeten gaan, maar door de duisternis hebben we de juiste afslag gemist. En dus zitten we op een verkeerde route. We vragen toevallige passanten de weg en die zeggen dat we op de weg naar Birethanti zaten. Zal wel kloppen, maar wel via een omweg. Omdat die brede weg alleen maar naar boven ging, terwijl we volgens de kaart moesten dalen, was het duidelijk dat we goed fout zitten.
Gelukkig komen we weer op de goede weg uit en kunnen we finishen na 14 uur en 40 minuten; zonder dat omweggetje was het 14 uur blank geweest. We kregen van Ramesh thee, soep en wat we verder willen hebben. Waarmee deze mooie dag wordt afgesloten.
Een uur later gaan we per bus terug naar het hotel aan de start in Pokhara, een hobbelrit van 2 uur.
De 100km gaat na Birethanti verder voor 15km (800 meter stijging) over de geasfalteerde weg, dan 10km via een open zandweg en tenslotte door een stuk bos naar beneden naar Pokhara.
De 100km is gewonnen door Sudip Kulung Rai in 12 uur en 5 minuten. Hij was net voor het donker terug. De Britse Lizzy Hawker is de enige niet-Nepalese en enige dame die de 100km uitloopt in 15 uur en 36 minuten.
Een als tweede finishende Nepalese loper wordt gediskwalificeerd omdat die een stuk met een auto heeft meegelift. Dat scheelt hem een paar 100 Euro. Er worden nog 2 stouterds gediskwalificeerd.
De volgende dag is de prijsuitreiking en krijgen we een certificaat en een medaille. In de jury zit een generaal en alle soldaten onder de Nepalese lopers moeten hun prijs / herinnering ophalen met de bekende militaire passen. Misschien een idee voor Belgische of Nederlandse Ultralopen!
Pranjal heeft het bij 50km gehouden. Met hem ben ik na de Annapurna 100 nog 4 dagen de bergen in geweest. We zijn gelopen naar Annapurna’s Base Camp 4100 meter. Men zegt dat je hiervoor 7 dagen nodig hebt, Wouter Hamelinck deed het in 2 dagen. Dus dan moeten we het wel in 4 dagen kunnen doen.
Deze loop smaakt naar een herhaling. Roger heeft me later verteld dat vanaf nu de volledige 100km over trail gaat. Om stiekem liften tegen te gaan.
Met betere schoenen en een betere lamp zal ik de loop ietwat sneller kunnen voltooien. Zeker als ik ruimer tevoren naar Nepal ga. Ik weet wat te doen staat.
Nepal is een mooi en lief land.
Meer foto’s en verslagen op de website
Nitish Zuidema
(nitish