Donderdag 3 feb.
Nadat ik in 2002 de laagste ultramarathon ter wereld had gelopen, namelijk de Dead Sea ultramarathon, 414 meter onder zeeniveau, was het nu de tijd voor de laagste marathon van Zuid- en Noord-Amerika namelijk de Death Valley Borax Marathon, 88,5 meter onder zeeniveau gelegen.
De voortekenen waren ons niet goed gezind daar er een sneeuwstorm was in de Verenigde Staten en daardoor in 30 van de 48 staten de noodstand was uitgeroepen. Dus was onze vlucht geannuleerd, gelukkig had United Airlines een ander alternatief. Samen met mijn vaste begeleider Leon Roumen vertrokken we vanaf Brussels Aiport via Washington DC en LA naar onze eindbestemming San Francisco. Een kleine reis van totaal 26 uren met 2 tijdzones. De reis verliep toch nog voorspoedig ondanks 1 ½ uur onnodig wachten bij de immigratiedienst met het gebruikelijk interview incl. vingerafdrukken en Irisscan.
We werden goed in de watten gelegd door de prille stewardessen van 60+. Deze mogen bij alle Amerikaanse luchtvaartmaatschappijen blijven werken totdat ze naar het bejaardenhuis mogen. In SF aangekomen eerst even de auto ophalen die we hadden gehuurd en dan naar het hotel nabij het vliegveld van San Francisco Airport gelegen.
Vrijdag 4 feb.
Eerst nog even een snelle bezichtiging van San Francisco. Binnen 1 uur naar o.a. de beroemde gevangenis Alcatraz, Fishermans Wharf, Golden Gate Bridge en de traditionele tram, die me doet denken aan de politieserie “the Streets of San Francisco”. Daarna zijn we via de Bay Bridge van SF richting Death Valley gaan rijden. Deze 800 km autorit gaat vooral over de kaarsrechte Motorway 5 South via Fresno naar Bakersfield. Nog even een tussenstop in Tehechapi Mountains waar we bij de plaatselijke Al Pacino Spaghetti Factory pasta eten. Het is moeilijk om een gezonde hap te eten langs de Motorway want overal vind je alleen maar fast food ketens als Mac Drek, Burger King, Denny’s, Wendy’s en Taco Bell. Allicht dat 80% van de Amerikaanse bevolking overgewicht heeft.
We naderen nu Death Valley en het landschap verandert in een woestijn. Na 800 km geen enkel dier te hebben gezien, bezorgen we een konijn koppijn die ons pardoes onder de wielen loopt net voordat we voor onze eindbestemming Stove Pipe Wells bereiken.
Zaterdag 5 feb.
We vertrekken naar de startplaats Furnace Creek 40 km verder in hartje Death Valley. In de zomer is het hier regelmatig 60 graden Celsius. Hier vandaan vertrekt de zwaarste en gevaarlijkste ultra ter wereld namelijk de Badwater Run 135 Miles. Die loopt van het laagste naar het hoogste punt van Amerika, Mount Whitney (4421 meter hoogte).
Eerst het startnummer ophalen in het Furnace Creek Saloon en nog even 10 $ extra betalen daar we in het Death Valley National Park verblijven. Met de uitdrukkelijke
mededeling: {i}No Headphones{ei} (tijdens de marathon).
De temperatuur is lekker met circa 10 graden. Er volgt een briefing door de Racedirector John Ducray met allerlei mededelingen.
Elk jaar is er wederom een nieuw parcours, vriend Henry Okkersen heeft ook al deelgenomen aan de 2 voorafgaande jaren met steeds een ander parcours. De start is om 08:00 en gaat vervolgens 21,1 km door het heuvelachtige Death Valley en dan wederom 21,1 km retour, ideaal voor mij daar ik ook altijd langs het Juliana Kanaal train en deze eentonigheid naboots en meermalen het Runners High gevoel mag beleven.
De eerste 5 km gingen voortvarend en we lopen nu langs de Mustard Canyon, een indrukwekkend gezicht. Leon begeleidt me elke 2 mijlen, is toch weer rekenen geblazen daar we nu 26,2 mijlen lopen. De lopers voor me worden bang van Leon die telkens ook nog opnames en foto’s van mij maakt en denken dat ze worden gestalkd. Sommige atleten gaan spontaan wandelen door de opmerking van Leon “ one picture one $ ”.
De 142 lopers aan de deze marathon kunnen genieten van de uitgestrekte Death Valley met uitzicht op de met sneeuw bedekte Telescope Peak van 3368 meter hoogte. Elke 3 mijlen oftewel 4,8 km is er een verzorgingpost. De halve marathon kom ik door in 1 uur 48 min. We komen nu de andere lopers tegemoet en bijna iedereen moedigt elkaar aan met Good Job of looking Good.
De politie zorgt voor de veiligheid op het parcours daar men constant toch over de openbare weg loopt en het verkeer drukker wordt met o.a. campers en motorrijders.
Ik krijg het toch moeilijker na de 35 km, kan ook niet anders met mijn minimale training van 30 km per week. In de verte zie ik Furnace Creek liggen, de temperatuur begint toch op te lopen naar zo’n 25 graden.
Het is nog maar 3 mijlen tot de finish, het mooie van deze marathon is dat men bijna het gehele parcours kan overzien. Ik finish in 3 uur 52 min 35 sec, ik word toch nog 39e (van de 142, de winnaar Scott McCreadie is in 2.57.32 gefinisht) en 6e in mijn leeftijdsklasse M45. Nadat ik een medaille en T-shirt krijg overhandigd, ga ik me even omkleden op het plaatselijke toilet, daarna nog even wat eten in de Furnace Creek Saloon.
We gaan nog even de toerist uithangen en bezoeken de Golden Canyon en het Badwater Basin en rijden dan richting Las Vegas. We komen vanuit California in de staat Nevada terecht. Hier mogen we zelfs 70 mijl/uur hardrijden en men ziet hier overal casino’s langs de weg met flikkerende neon reclames. We komen aan omstreeks 18:00 in Las Vegas. We zitten in het Stratosphere Hotel met een 350 meter hoge toren. Dit casinohotel bevat 5000 (!) kamers en is gelegen aan de beroemde boulevard oftewel “The Strip” genoemd in Las Vegas. We hebben gratis toegang tot de Stratosphere Tower waar men kan bungeejumpen.
Zondag 6 feb.
Eerst ontbeten in een typisch Amerikaans restaurant met scrambled egg, daarna gaan winkelen in de plaatselijke shoppingmall. The Strip afgelopen met al zijn extreme neon reclames van de bekende hotelcasino’s Caesar Palace, Palazzo en The Venetian. Alles is hier nagebouwd, van de Rialto brug van Venetië tot en met de Eifeltoren. Het lijkt net Dubai, alles nep en het valt me een beetje tegen. Neem een woestijn en bouw alles na, fake ten top. Overal gokverslaafden, vooral Aziaten, ik geef gelukkig geen dollar er aan uit. Vandaag extreme drukte want vandaag is the Superbowl finale tussen de Packers en Steelers, te vergelijken bij ons met het WK-finale voetbal.
Maandag 7 feb.
Vandaag wederom 1000 km terug naar San Francisco via de mooie Mojave woestijn.
Dinsdag 8 feb.
Vertrek vanaf San Francisco Airport via Washington DC naar Brussels Airport.
Al met al was het toch een mooie belevenis dat ik het Badwater Run gevoel 4 uur mocht beleven.
De Death Valley Borax Marathon wordt georganiseerd door Enviro Sports (http://www.envirosports.com/ )
Zie bijvoorbeeld ook de ‘runner’s comments’: http://www.marathonguide.com/races/racedetails.cfm?MIDD=569100206
Een impressie van mijn deelname aan de Death Valley Borax Marathon 2011 staat al on-line: http://www.youtube.com/watch?v=u0Hil5lRdGc
Han Frenken
(info