Het heeft even geduurd dit jaar voor ik m’n eerste wedstrijdje achter de kiezen had. Dat is nu dus bij deze gebeurd! Ik heb eigenlijk geen spijt van die keuze hoor, maar het is wel fijn om toch nog eens wat competitie gevoelt te hebben. Doordat ik normaal van plan was een met een aantal jonge gasten als team in te schrijven voor de zes uren van Stein, had ik deze trail in m’n schema ingepast. Normaal had ik m’n eerste wedstrijd zelfs maar pas in Stein gelopen. Om echter eens een keer samen te zijn en te kunnen trainen/lopen hadden we hier samen afgesproken. Ik, Dennis Vandenbussche, Koen van Roey en Wouter Decock. Uiteindelijk zijn er maar drie van de vier komen opdagen, maar het was zeker tof om nog eens met gelijkgezinden over het lopen te praten en ervaringen uit te wisselen voor en na de race. Wouter zal waarschijnlijk met z’n werk geen gaatje gevonden hebben, het was ook geen verplichting hé.
Het was wel even zoeken naar de plaats van inschrijving, want zo zonder GPS en zonder echt een adres te hebben opgezocht… De administratieve voorbereiding was dus niet al te best. Toch uiteindelijk vrijgemakkelijk, maar puur op geluk op de juiste plaats belandt. Hennuyeres is een klein dorpje iets voorbij Tubize in Waals Brabant, niet ver van het allom bekende hellend vlak van Ronquieres. Je zou denken dat een trail hier niet zo’n succes zou zijn, maar de omgeving en het parcours waren alles behalve saai. De opkomst was ook zeer talrijk en dan zeker op de kortere afstand (+400), hoewel er toch ook meer als 100 starters waren op de lange. Ja, op dat vlak was het zeker een meevaller.
De wedstrijd dan……. De start vond plaats in een opgebroken straat door werken, questie van het percentage asphalt onderweg nog wat meer naar beneden te halen. Het was wel even drummen tussen al het volk, toch viel het al bij al mee en had ik vrij weinig echte hinder. Zelfs op de eerste smalle paadjes was het niet al te lastig om het goede spoor te vinden. Al vrij snel had ik Dennis in het vizier zo’n 50m voor me. Ik heb echter niet te gek gedaan en gewoon m’n eigen tempo aangehouden in het begin. Snel vertrekken breekt namelijk zuur op in dit soort wedstrijden. Door enkele vlottere afdalingetjes kwam ik al snel in z’n spoor en kon er tussen ons af en toe een woordje af om elkaar aan te moedigen. Koen haalde we op dat moment ook net bij. Toeval dat we na zo’n 5km samen liepen, eigenlijk wel tof en gezellig. Koen liep echter de korte en worstelde nog een beetje met z’n conditie, vandaar. Het was de eerste kilometers wel goed opletten omdat het parcours niet altijd de platgetreden paden volgde en soms kris kras tussen de bomen door ging. Af en toe dus enkele meters verkeerd gelopen daar. De X-labs deden goed hun werk, ik verschoot dat ze nog zoveel grip boden op het drassig en modderig parcours. Na zo’n 9 à 10 kilometer kwam dan de splitsing van de twee afstanden en waren we wat verlost van de “halve” mannen. Hoewel tot daar een dartel vrouwtje goed bij ons bleef en koppig voorop wou lopen.
Na de splitsing waren we dus onder ons tweetjes, geen idee hoeveelste positie we liepen. We kregen we fietsbegeleiding wat erop wees dat we zeker niet te ver in het veld zaten. Kort daarna heb ik dan wat genuttigd qua eten en heb ik een gaatje moeten laten laten vallen. Een vijf à tien meter maar, niets onoverbrugbaar. Dan door enkele keren te moeten zoeken naar een goede loop lijn en pijlen is het gat groter geworden zo’n 100m. Toch een hele tijd op die afstand blijven hangen tot ik ergens aan een heuveltje kwam met trapje, waar Dennis had afgesneden en de fietsbegeleider die hem niet kon volgen, mij rond stuurde. Dus weer een pak meters aan m’n broek… Nooit echt gepusht hoor. Gewoon m’n eigen wedstrijd gelopen en ik zou wel zien of hij nog afzwakte. ik lag nu zo’n 250m achter en kon hem lang in het oog houden. Er waren immers enkele langere rechte stukken met een goed overzicht. Dan denk ik dat hij toch even heeft doorgezet om uit het zicht te geraken, want ik was hem kwijt. Even later liep ik nog eens zo’n 100m verkeerd en deed ik nog eens nen “totter”. Dan wist ik dat ik het niet meer in handen had om hem nog in te halen, ik zou moeten rekenen op pech van hem. Even later kwam ik terug samen met de “halve” mannen, net voor de grote bevoorrading. Was me dat daar een drukte, ik zat net in het grote pak denk ik, met wat stompen en duwen toch vrij snel aan een volle drinkenbus geraakt en nog wat rozijnen binnen gespeeld en ik was terug vertrokken. We liepen weer een heel eind samen met die gasten en hoewel ze heel vriendelijk waren en me volop aanmoedigde had ik ze toch liever uit de weg gehad. Wat verder in het bos tijdens een afdaling kwakte ik dan nog eens tegen de grond door af te wijken van de goede lijn voor een inhaalmanoeuvre. Dat heb je dus met die langzamere deelnemers. Ik wil niet hautain doen hoor, ik heb echt oprecht respect voor die mensen. Het is alleen volgens mij aan een parcoursbouwer om te zorgen dat je die mannen niet telkens weer tegenkomt. OK, dat je op het laatst nog een paar echt trage deelnemers net voor de finish pakt, maar daar heb je niet zoveel last van dan als je volledig in het pak komt te zitten halverwege de course.
Enfin, dan de volgende splitsing, een opluchting. Ik alleen tegen de natuur. Dit stuk was een meer lopend stuk met toch heel wat asphalt en wat meer last van de wind. Het golfde meer, waardoor ik m’n tempo toch weer wat zag stijgen. Zou ik Dennis niet wat terug halen zo? Niet dat ik heb doorgeduwd hoor, ik ben gewoon blijven lopen hoe dat ik het prettig vond. Doordat het parcours hier meer open was had je wel een prachtig overzicht van de omgeving en het verraste me hoe mooi het er toch wel was. Spijtig genoeg kon ik Dennis ook nergens in de verte zien lopen…. Dan maar wat meer achterom gekeken, maar ook niemand te bekennen. Ik helemaal alleen…. Dan zag ik beneden in het dal een bevoorradingspost en dacht ik dat ik m’n bus wel goed kon ledigen. Twee kilometer verder was ze leeg, na zo’n 30km had ik al 1,3 liter water binnen. De post bleef echter wel weg en ik begon me zorgen te maken dat hij niet meer zou komen. Bij de tweede keer aan het kanaal zag ik dan in de verte m’n verlosser staan. Op 33km was dus een ravitaillement. Even gekletst over de situatie met de helper en Dennis bleek ruim 5 minuten te hebben. Dat was zoals ik al vermoedde te veel van het goede.
Dan maar een nieuw doel, de tweede plek veilig stellen. Ik had juist voor de post wel een goed overzicht gehad van wat achter me aan kwam en wist dat er zeker niemand binnen de 5 minuten achter me zat. Dus dat moest wel lukken, als er niets dramatisch gebeurde. Een paar minuten later had ik al van Jan…. Ik zat verkeerd, gelukkig maar 200m en had ik het snel door. Nu wist ik echter wel niet hoe het met m’n voorsprong zat, want door die 400m verlies, zit je toch al snel 3min korter. Er kwamen nu ook wat meer hellingen, welliswaar goed beloopbaar en semi-verhard. Toch begon ik m’n rechterkuit te voelen, lichte neiging tot kramp tijdens het afdalen. Dat was na zo’n 35km, dus als het te steil naar beneden ging duidelijk met de rem op gelopen. Daardoor waarschijnlijk nog wel wat minuten moeten laten gaan, maar ik vond het het niet waard om m’n voorbereiding van Stein op de helling te zetten. Toch zeker niet voor zo’n kleine trail. Tweede of derde we zien wel dacht ik. Als ik de 40 naderde begon ik door te krijgen dat een vrij goede tijd er wel eens zou kunnen inzitten, toch in vergelijking met vorig jaar. Ik zat namelijk nog altijd op schema van de winnende tijd van 2009. Dus niet echt uitgelopen en op de stukken dat ik kon een beetje doorgezet. In de verte zag ik dan de kerk op doemen, bijna nog een kilometer. Ik zou er enorm onder gaan, zeker 5 minuten. Nope dus, was er nog een passage door het veld. We moesten linksaf, ik zat al op 41.5 op m’n garmin….. Tzal geen marathon zijn dacht ik. Toch onder veel aanmoedigingen en applaus binnen gekomen op 3u22m58s, net onder de beste van vorig jaar, maar ruim na de beste van dit jaar.
Dennis was vandaag echt te sterk en heeft verdiend gewonnen. Ik was content met m’n training/wedstrijd. Zonder enorm diep te gaan tweede geworden in een zeer verdienstelijke tijd. Een geslaagd uitstapje naar onze Waalse broeders. Super sfeer en zeker een aanrader. Wel geen al te zware trail, dus als je iets uitdagend zoekt moet je hier niet echt zijn. Als beginner of zoals ik als doorgevoerde training ideaal. Nu ga ik een avondje in de zetel liggen.
{b}Michael Andries{eb}
Mijn weblog: http://www.bloggen.be/runningfreaks
(andries.keersmaekers
De site van Le Trail des Bosses: http://www.amstramtrail.be/trail-infos.php
Hier worden deze week ook de uitslagen van de hele (en de halve) marathon gepubliceerd plus de nodige foto’s.