Droomdebuut op Texel

Af en toe zag ik toch wat bekende namen staan op de rugnummers, waarvan ik dacht dat die op een marathon toch een stuk liepen dan mij.
Oef..waar moet ik beginnen…Toch maar een beetje in chronologische volgorde dan. Het is wel een heel verhaal geworden, maar in 60 km kun je ook heel wat mee maken he. Wie het wil lezen, lees het maar. Ik druk de tekst maar af, zodat ik het later nog eens kan teruglezen.

{b}1e paasdag: The day before{eb}
Wordt door de dametjes om 9 uur afgezet aan NS-station te Bergen op Zoom. Lekker relaxen en paar keer overstappen, maar telkens prima aansluitingen tot in Texel. De boottocht riep uiteraard herinneringen naar boven van het voormalige pontje Kruiningen-Perkpolder. Na het inchecken in m’n eigen hotel in centrum Den Burg en wat sms-contact, naar StayOkay voor een ontmoeting met fam.ijsebaert. Het was heerlijk terrassenweer en met al die lopers en begeleiders een fantastisch sfeertje. Enige smetje was dat de eega van Ingrid telkens voor m’n neus een Schuumkoppe naar binnen sloeberde. Gaston, bedankt, volgens mij heeft dit me juist mentaal gesterkt tijdens die 60 km! Ondertussen was Herman en vrouw, Anita+Giel en fam. aankomen schuiven en zaten we lekker aan de pasta. Zo’n 3 uur op terras gezeten…toch maar weer naar eigen hotel gelopen om te proberen te slapen…helaas, ik was geen schapen aan het tellen maar voorbijkomende Schuumkoppen! Uiteindelijk toch 3 uur in dromenland geweest.

{b}2e paasdag: D-Day op Texel{eb}
Samen in het busje met Anita en Ingrid naar de start. De spanning was weer wat weg en we hadden er vreselijk veel zin in. Bij de start ontmoetten we nog wat Zeeuwen: Michel Buijck, Koen de Vries, ijzeren Rinus uit Terneuzen en uiteraard weer Herman. Ook nog Edward de Leng. Voor mij een onbekende, maar blijkbaar wel met heel wat ereplaatsen bij de Kustmarathon, een top 10 plek bij de 60 van Texel…dus ook nog eens gepokt en gemazeld op ultragebied. Als verrassing stonden daar ineens Han en Annelies Gerritsen voor onze neus. Dat was natuurlijk erg leuk dat die de moeite namen om ons te komen supporteren. Gelukkig hadden we dus wat afleiding, maar zo’n 2 uurtjes wachten voor de start is niet bevorderlijk voor de spanning. En die had ik inmiddels…kan me niet indenken dat ik die ooit voor een hardloopwedstrijd heb gehad. Amai.
Eindelijk…10.35 uur…Waarom dit tijdstip? Geen enkel idee?

{b}De wedstrijd zelf{eb}
Zoals vooraf aangekondigd waren een aantal zaken niet beinvloedbaar. Het warme weer, het onnoemlijk zware strand en de overige obstakels. Omdat ze dus al bekend waren, heb ik ze vooraf uitgebannen, al is dat natuurlijk eenvoudiger dan als ik dit hier wegschrijf!

0-6 km
Deze zijn verhard, en ieder zoekt z’n plekje wat.

7-13 km
Het spektakel kan beginnen. Ruim 2 km lang eerst een strook mul zand waar je tot boven je enkels in zakte…en in de verste verte nog geen zee te zien. M’n eerste winst van de dag: ik draaide de knop om, maakte kleinere pasjes en liet me langs alle kanten voorbij lopen. Geen zuchtje wind aan zee. Vreselijk warm dus. Eindelijk zagen we daar de zee en massaal werd de vloedlijn opgezocht. Dan denk je alles gehad te hebben…ja er was een smal stukje verhard zand, maar het was een dermate schuin stukje dat dit echt niet prettig liep en tevens was het onmogelijk om geen natte poten op te lopen. Inmiddels kwamen we ook al de eerste badgasten tegen en weten we allemaal wat die Duitsers kunnen: kuilen graven en nog eens kuilen graven…en dan precies aan die vloedlijn natuurlijk! Weet je wat ze eens moeten doen: aan de grens hun schepjes afnemen. Het zal ze leren! Na zo’n 13 km mochten we weer van het strand af en part 1 “mul zand” zat erop.

13-18 km
Yes, een mooi fietspad…al slingerend tussen de bossen mochten we zo’n 5 km genieten in de schaduw. M’n tempo ging wat omhoog en geraakte in een klein groepje. Ik twijfelde even of ik het zou doen, want het was nog zover…toch deed ik het…ik versnelde wat en pakte een tempo van 13,5 p/u. Heerlijk gewoon om effe die benen los te gooien, na al dat geploeter.

18-24 km
Na uiteraard een steile klim over het duinen, mochten we onze zandbak weer in. Hopla, het tempo zakte weer uiteraard. Uiteraard weer hetzelfde scenario, al kregen we hier nog met wat extra obstakels te maken…loslopende krengen van honden. Te triest voor woorden dat de eigenaars die misbaksels gewoon los laten lopen, terwijl ze ploeterende lopers zien struikelen over rondrennende kinderen, zandkastelen en uitgegraven putten. Maar eigenlijk kunnen ze er ook niet aan doen…het was immers echt strandweer. Gelukkig hadden die honden trouwens nadat ze me onderbenen hadden aanschouwt al snel in de gaten dat er bij mij weinig vlees te halen was…
Ondertussen had ik wel op mijn horloge in de gaten dat ik dit stuk ondanks al die obstakels iets sneller aan het lopen was, zonder dat het me echt moeite kostte. Had zelfs al een paar lopers ingehaald voor het eerst. Om al dat verloren vocht aan te vullen, lette ik erg goed op de inname van water, sportdrank en gelletjes.

24-32 km
Na wederom het duin over geklommen te zijn, zag ik daar plots weer asfalt. Helaas was het van korte duur. Tevens voelde ik m’n schoenen soppen van al dat zeewater en schuurde het zand in m’n schoenen. Niet laten afleiden, doorgaan was het motto. Er kwam nu een lastig te belopen zandpad met later nog een lange strook houtsnippers waar je ook telkens wegzakte. Oh ja, inmiddels had ik Michel op 50 meter voor me in het vizier gekregen. Ik kreeg toen echt het gevoel dat ik mijn wedstrijd al goed aan het indelen was. Hij werd overigens op de fiets begeleidt door z’n vrouw en Tim Pleijte. Op dat moment dacht ik dat gat van 50 meter zou gaan dichten, maar het tegenovergestelde gebeurde, hij liep erg rap van me vandaan. Terwijl ik naar mijn gevoel ook niet stilstond. Wederom zegevierde m’n verstand en kon ik de rust bewaren…We zijn immers nog niet op de helft. M’n cruisesnelheid bleef nog steeds 12,5 p/u en dit ging me bijzonder goed af, ondanks dat het parkoers nog steeds vol klimmetjes en zandstroken zat. Oh, ja, ik zou het bijna vergeten…ondanks al deze miserie…een bijzonder mooie omgeving om te lopen!!

32-35 km
Het wordt hier weer wat vlakker en het asfalt voelt heerlijk aan. Tot mijn schrik stopt Marc Papaniktas net voor me en zet zich net in de berm…omdat ik hem de dag ervoor voor het eerst gesproken hebt (aardige gast!), roept hij me toe: “Come on Patrick, go for it”…Ik loop effe met kippevel verder en krijg een enorme boost.
Inmiddels heb ik het meest noordelijke punt van het eiland bereikt en laat ik de Noordzee achter om langs de Waddenzee te gaan lopen.

35-46 km
Normaal gesproken zouden we nu wind in de rug krijgen. Heb er weinig van gemerkt, de wind was gaan liggen. Op zich nog niet zo erg. Maar waar iedereen dacht lekker te gaan kunnen lopen over het overheerlijke asfalt, zou voor velen een ware nachtmerrie worden. De warmte sloeg namelijk als een warme deken over je heen. Dan dacht je over de helft te zijn en qua parkoers het zwaarste gehad te hebben, dan krijg je dit. Op tijd koelen met sponsjes was de enige remedie en tevens proberen te doen of het niet warm is. Mentaal was ik deze dag erg sterk, ook dit kan ik buitensluiten. Anderen blijkbaar niet, want nog steeds raapte ik lopers op. Af en toe zag ik toch wat bekende namen staan op de rugnummers, waarvan ik dacht dat die op een marathon toch een stuk sneller liepen dan mij. Het gaf me wederom extra energie. Oh ja, inmiddels was ik dus de marathonafstand al gepasseerd. Volgens mij had ik met deze tussentijd een meer dan fraaie klassering gelopen tijdens een Kustmarathon… maar ik moest nog verder…en hoe vreemd het ook was, ik wilde verder…voelde me namelijk nog steeds beresterk.

46-52 km
Voor de zeeuws-vlamingen onder ons: vanaf 35 km lijkt het net of je over het parkoers loopt tussen Ossenisse en Terneuzen. Lange rechte stukken dus en af en toe wordt dit “gelukkig” onderbroken met een dijkovergang waar je eens wisselt tussen de zeekant en polderkant. Op zich niets mis mee…maar elke klimmetje is nu uiteraard teveel van het goeje. Op 48 km gebeurde iets vreemds. Plots zag ik Tim Pleijte in de berm staan. Hij haalde iets uit z’n rugzak en fietste weer verder. Heej dacht ik…zou Michel dan niet ver voor me meer lopen? Al zo’n 24 km had ik ‘m namelijk niet meer in het vizier gehad. En jawel, op een gegeven moment zag ik op zeker nog een 1 km voor me Michel in de verte lopen. Ik liet me er wederom niet door afleiden, want ieder loopt toch voor zich, zeker in deze fase. We nemen even afscheid van de zeedijk en de Waddenzee en schieten een erg leuk en klein dorpje in: Oosterend. Nog voordat we dit dorpje naderde, hadden we nog wat bochtjes te nemen en plots liep daar Michel voor me. Wat krijgen we nu dacht ik nog? Verbaasd kon ik hem en z’n begeleiders nog effe groeten, maar ik moest weer verder, in Oosterend was het namelijk een wirwar van bochtjes. Opletten geblazen dus. Wederom moest ik weer een knop omzetten en m’n gedachte verplaatsen naar waar ik mee bezig was…lopend die finish halen.

52-57 km
Inmiddels lopen we weer langs de Zeedijk en nemen we weer een helling om langs de Waddenzee te gaan lopen. Heb het nu wel wat gehad met die verdomde oversteken. Elke helling is teveel nu…ik wil naar de finish!
Bij 55 km kom ik aan het haventje van Oudeschild. Erg gezellig daar, maar m’n benen beginnen nu echt wel zeer te doen. Loop nu tegen de verzuring aan. Constant lijkt het nu of ik vanwege kramp moet gaan stoppen. Ondanks dit gegeven, probeer ik de km-tijden onder de 5 min. per km te houden en dit lukt! Al vanaf het strand loop ik tussen de 12,5 en 13 p/u. En dit dus al 30 km lang…nog steeds denk ik dat dit moet ophouden, maar het gebeurt gewoon niet…het heeft zo moeten zijn…dit is mijn dag en geniet met volle teugen. Het is zo’n 25 graden en loop van intense vreugde met kippevel.

57-60,9 km
Het klinkt vreemd, maar ik krijg een terugslag(je). Er komt nog een laatste valse rotklim aan met de finish in zicht en ik knap…een beetje. Het gebeurde effe…het was maar 10 meter…maar ik wandelde. Ik zie Edward de Leng vlak voor me lopen en had zoveel genoten onderweg dat ik begon te beseffen dat dit toch wel een erg mooie dag voor me is geweest op Texel. Maar nogmaals, het was maar voor 10 meter en met de finish in zicht, kon dit niet meer fout gaan. Ik kijk op m’n teller en zag tot m’n verbazing dat ik bijna 61 km gelopen had. Overigens was het parkoers 60,2 en kon je, hoorde ik achteraf van Ingrid ergens een stuk afsnijden…natuurlijk had ik dit niet gezien met m’n oogkleppen op en uiteraard op het strand loop je zo ook een paar meter verder en niet vergeten dat dat horloge ook een afwijking heeft. Het kon de pret niet drukken, want dit is een absolute bijzaak. Ik drukte m’n horloge af en er stond 4u53. Nog niet beseffend wat me overkomen was liep ik naar de sporthal om m’n tas en wilde ik snelle effe douchen in m’n hotel. Het was maar een km wandelen, maar kreeg onderweg zoveel last van krampaanvallen in al mijn ledematen dat dit een vervelend sluitstuk van de dag was. Amai, wat kan dat pijn doen zeg. Na nog flink wat water gedronken te hebben en gedoucht te hebben, liep ik als een houten klaas terug naar de finish om de andere te zien binnenkomen.
Ze stroomden één voor één binnen…waaronder dus Anita, Herman, Ingrid en Rinus. Helaas was Michel na 52 km uitgestapt en Koen na 25 km.

{b}De uurtjes na de finish{eb}
Al snel kreeg ik van meerdere personen te horen dat ik in de top 15 was geeindigd en begon ik te beseffen dat dit toch wel een erg geslaagde ultra-debuut is geweest. Het was absoluut niet mijn hoofddoel, maar de manier waarop ik gelopen heb met als uiteindelijk resultaat een 12e plaats overall en een 4e plaats in mijn categorie geeft toch wel een extra goed gevoel moet ik toegeven. Het weerzien met de diverse lopers en uiteraard nog het meeste met de zeeuwse clan was hartverwarmend en mooi. Ieder met z’n eigen verhaal, ieder met z’n eigen emotie. Dit gaat me nog lang na blijven. Heb geen idee, maar dacht dat er ruim 400 aan de start verschenen en het leverde 225 finishers op. Een duidelijker beeld hoe zwaar het is geweest, kan ik me niet indenken en des te meer is een diepe buiging op z’n plaats voor diegene die het wel gehaald hebben. Langs de andere kant uiteraard ook respect voor diegene die beslist hebben om uit te stappen.

{b}De terugreis{eb}
In tegenstelling tot de heenreis, ging ik nu met de auto naar huis. Fam. IJsebaert was zo vriendelijk om me mee te nemen. Het werd een bijzondere reis. Vol mooie en tevreden verhalen…en niet te vergeten bijzondere herinneringen aan het in- en uitstappen in de auto….met hangen en wurgen lukte het Ingrid en mij uiteindelijk om ons in of uit die auto te werken. Het kon de pret niet meer drukken. Het was het allemaal waard !!
Voor mij is Texel een hele grote prestatie, ben een stuk(je) boven mijzelf uitgestegen en heb gelopen voor wat ik waard was. Mentaal was ik ijzersterk, had erg goeje benen, heb me niet laten gek maken en m’n kracht ligt toch echt op die langere afstanden volgens mij. Overigens heb ik totaal geen ambitie om nu eens verder dan 60 km te gaan hoor!

{b}Wat nu?{eb}
In een zwart gat zal ik niet komen. Op loopgebied gaat de riem er nu af. De fiets wordt meer gepakt. Hier was ik al 3 weken mee bezig trouwens en m’n tennisplank wordt uit mijn tas gepakt. In oktober loop ik weer ergens een marathon. Overigens niet de Kustmarathon.

Mocht er iemand trouwens zin krijgen om over 2 jaar ook deze wedstrijd te lopen, klik dan maar eens op http://www.dezestigvantexel.nl Op de site staat trouwens ook nog een leuk filmpje!

Patrick Vervaet
(patverv hotmail.com)

Bron: http://roadratpatrick.wordpress.com/2011/04/26/verslag-60-van-texel/