In de voorbereiding naar de 24 uur van Steenbergen heb ik een aantal artikelen over de 24 uur van Michael Irrgang vertaald voor Ultraned. Dat zorgde ervoor dat mijn theoretische kennis over training, voorbereiding en wedstrijdindeling top was. Maar hoe zet je de theorie om in de praktijk als je lichaam niet altijd wil wat jij wilt. Ik moest voordat ik kon aanhaken bij het trainingsschema voor een streefafstand van 140 km eerst mijn kilometers opbouwen naar trainingsweken van 70 km. In december werd ik ziek en verder in mijn training kreeg ik bij tijd en wijle weer last van mijn enkel. De 2 geplande dubbele piekweken werd er 1, die dan ook nog wandelend werd afgelegd. Dat was de week met Limburgs Zwaarste en Castricum erin. Als je dan de wedstrijddag naderend blijft balanceren, vraag je je af wat je doelstelling zou moeten zijn. Uitgaande van mijn prestatie van vorig jaar in Delmenhorst gekoppeld aan mijn voorbereiding ging ik van 130 km uit, maar eerlijk gezegd had ik daar een heel hard hoofd in. Een PR zou al prachtig zijn.
Met mijn ervaring en de kennis die ik had opgedaan wist ik dat ik me niet moest blindstaren op een afstand maar gewoon zo lang mogelijk op de been moest zijn. De laatste anderhalve maand had ik niet verder dan 15 km achter elkaar hardgelopen, dus de planning was simpel. Eerst hardlopen en dan overgaan op wandelen met als ik daar energie voor had nog wat stukken hardlopen. Bij het wandelen niet inzetten op een zo hoog mogelijk tempo maar op een tempo dat je lang vol kunt houden. Er komen altijd momenten dat je een pijntje hier of daar hebt en je het tempo er wat uit moet halen. Vaak is dat een moment dat je later niet weer terugkomt tot je orginele tempo en je looptempo langzaam maar zeker wat afzakt. En ik weet dat ik op een zeker moment ook steeds meer last zal krijgen van mijn erfelijke evenwichtsproblemen die ook invloed hebben op mijn tempo. Als ik moe ben krijg ik last van dubbel zicht en hoe langzamer ik loop hoe meer ik ga slingeren. Een Duitse loper noemde het vorig jaar tijdens mijn 24 uur in Delmenhorst al grappend een Heineken-tred. Mijn doel is om zo weinig mogelijk te gaan staan of te zitten en zeker niet te gaan liggen of te gaan slapen. Gewoon 24 uur doorbikkelen en onderweg niet te veel nadenken. Een simpel plan is volgens Michael Irrgang het best.
Op de wedstrijddag rijd ik samen met Gerik Mik vanuit het hoge Noorden naar Steenbergen. We zijn ruim op tijd, maar dat waren veel anderen ook. Toch is er nog net een mooi plekje voor de auto van Gerik direct langs het parcours. We halen onze nummers op en praten met deze en gene. Bij de start posteer ik me achterin en start met het tempo van 7.30 wat ik zo goed ken en tot mijn verbazing is behalve Jim Fulkerson iedereen al heel snel uit beeld. En toch levert een starttempo van 8 per uur bij een goede 24 uur een afstand van ruim 170 km op. Het is duidelijk dat er een aantal lopers de bekende fout maken om te snel weg te gaan. Een fout die je later behoorlijk op kan breken. Na 21 km hardlopen begin ik met mijn wandeldeel. Van mijn voornemen om nog wat stukjes te hardlopen komt niets. Het begint te onweren, maar het zet gelukkig niet door. Er worden potten met waxinelichtjes neergezet wat een mooi gezicht is in het donker. De vrijwilligers hebben er veel werk aan, want er volgen verschillende regenbuitjes. Net voordat het licht wordt breekt de hel los en krijgen we een enorme bui over ons heen. Ik ben heel blij dat ik mijn waterdichte sokken heb aangedaan. Ondertussen blijft het lekker gaan bij mij. Onderweg scoorde ik een marathon van 5.49, mijn beste marathon sinds mijn enkelblessure en als ik de 100 km nader kan ik het niet nalaten om de laatste 2 ronden voor die 100 km wat te versnellen. Zo blijf ik met ca 16.42.30 onder de tijd die ik in Ulm liep. Dat zijn mooie momenten.
Als loper krijg je niet altijd goed mee hoe de anderen lopen. We kregen al vroeg te horen dat Peter Rietveld was uitgestapt en later dat ook Bob Stultiens was gestopt. Wat wel duidelijk was, was dat Wilma Dierx en Jannet Lange heel sterk lopen. Maar waar de lopers bezig zijn met hun onderlinge strijd ga je hen niet latig vallen met vragen over in welke positie ze lopen. Zes uur voor het einde start de 6 uur met sololopers en estafette-teams. Voor mij een lastig moment omdat ik al aardig last heb gekregen van mijn evenwichtsstoornissen. Vervelend want je wil je medelopers niet hinderen. Dat maakt me dan weer onzeker, waardoor ik nog onvaster begin te lopen. Ik probeer het te corrigeren met mijn lichaam waardoor ik behoorlijk scheef loop. Sommige verkeersregelaars en medehardlopers maken zich wat zorgen. Iemand van de organisatie komt even polshoogte nemen maar die kan ik gerust stellen. Los van mijn evenwichtsproblemen gaat het goed. Ik heb mijn plan simpel kunnen houden. Doordat ik mijn rondjes goed bleef draaien kon ik mij al ruim voor de 100 km focussen op het lopen van rondjes binnen de 30 minuten iets wat altijd lukt, hoe slecht je ook loopt. Dan volgt de ronde dat ik over mijn PR van 121,968 km ga komen. Dat voelt goed, maar ik moet nog wel even want er is nog tijd genoeg.
Nu op het eind komen de moeilijke momenten, het duurt nog zo lang voordat de 24 uur voorbij is. De laatste ronden gooi ik het tempo nog wat omlaag omdat het zo slecht met mijn evenwicht gaat. De laatste ronde maak ik net niet meer vol, maar Nederlands kampioenen Wim Douw en Jannet Lange overkomt dat ook. Gelukkig sta ik bij een mooie brede paal waar ik tegen kan leunen, want als die 24 uur voorbij is is staan of op de weg zitten niet datgene wat je het liefste doet. De meteropnemers zijn er verrassend snel zodat ik richting auto kan lopen. Volgens eigen inschatting heb ik de 135 km net niet gehaald. Voor mezelf, gezien mijn voorbereiding een prima prestatie. Op de laatste 2 uur na verliep de 24 uur zonder echte problemen. Het was gewoon een goed opgebouwde 24 uur, ik heb niet veel laten liggen. Gestaan heb ik niet, ik heb al lopend het drinken/eten gepakt en lopend opgedronken/opgegeten. Ik heb met zo’n 80 volle bekertjes goed gedronken. Ik heb 8/9 keer geplast volgens de methode Rademaker. Ik heb 2 keer kort tijd genomen om van kleren te wisselen en 1 keer om zoute drop uit de auto te pakken. Toen ik last van mijn rechtervoet kreeg heb ik het tempo er wat uitgehaald en mijn evenwichtsproblemen hebben ook wat meters gekost. Bijelkaar niets om je zorgen over te maken. Ik was gemotiveerd om er een succes van te maken want in principe is het mijn laatste 24 uur geweest. Ik ga me nu concentreren op landschaps/trail lopen en 100 kilometerlopen. Het lopen van een 24 uur is niet mijn ding. Met 134,864 km en een dik PR is het boek van de 24 uur voor mij gesloten. En elfde op het NK klink ook niet gek…
Henri Thunnissen
NB. Nog veel dank aan mijn medelopers en Ann en Joke voor de ondersteuning.