Zaterdagochtend kwart voor elf, ik kom aan bij Hotel Braams, de ontvangstlocatie van de Run van Gieten. Voor het eerst sinds zijn 5-jarige bestaan heeft de organisatie een heuse Ultrarun op het programma staan. Eén grote ronde van 50km langs diverse dorpjes op de hondsrug, een mooi affiche en ook de reden van mijn inschrijving.( De 15 euro inschrijfgeld is natuurlijk ook meegenomen want waarom duur genieten als het ook voor 30 cent per km kan.) Ik word ontvangen als een ware VIP en alle ingrediënten voor een mooi loopavontuur lijken aanwezig. Zelfs mijn voorbereiding kende dit keer weinig onzekerheden, iets wat ook niet al te vaak voorkomt.
De deelnemers, uiteindelijk 1 dozijn, druppelen binnen, de meeste van hen kennen elkaar en zijn zo te horen aan hun verhalen veellopers. Het voelt als dat ik de eerste pagina’s van een boek aan het lezen ben waarvan de anderen al reeds een paar hoofdstukken hebben verorbert. Een half uur voor de start worden we netjes gebrieft over de race en krijgt elke loper een persoonlijke fietsbegeleider toegewezen. Mijn mannetjesputter heet Teun. Op de vraag hoelang ik van plan ben erover te gaan doen antwoord ik heel voorzichtig 3uur en 35 minuten.. Ik denk zelf echter stiekem maar aan één tijd; 3 uur, 29 minuten en.. een nieuw PR. 12:00uur, het verlossende startschot, de opgekropte energie mag nu langzaam het lichaam verlaten, met de nadruk op langzaam..
Eerste km: 3m49…oeps, tzal de adrenaline wel zijn! Even temporiseren en netjes doorkomen in 41 laag op 10km, niets aan de hand. Wat is het hier trouwens lekker rustig, afgezien van het zacht zoemend geluid van de mountainbikebandjes van Teun hoor je alleen maar vogels en hier en daar een ijverige Drentenaar die wat in zijn tuin aan het werk is. We passeren leuke dorpjes als Gasselternijveen en Anderen afgewisseld met werkelijk prachtige vergezichten. Echt heet is het vandaag niet maar de vele open stukken in de volle zon maken dat de zweetklieren het behoorlijk te verduren hebben. Ik besluit dan ook al vroeg dat er in plaats normaal elke 5 nu elke 4 km gedronken moet worden. Zo rond km 27 begint mijn maag echter een beetje te protesteren en ook de km-tijden lopen heel langzaam op, echter, bij km 32 sta ik als donderslag bij heldere hemel geparkeerd, dit is compleet nieuw voor me. Ik kan dan ook niet anders dan het tempo volledig terug te schroeven en proberen weer in nieuw ritme te komen. Het lichaam denkt daar echter heel anders over en bij km 36 staat er wandelen op zijn menu. Nooit eerder wandelde ik tijdens een hardloopwedstrijd, au, dit doet pijn, vooral ook mentaal.
Ik verzin een plan; 400mtr wandelen, 2,6km hardlopen, dwz dribbelen en dat iets meer dan 4 keer, mooi bedacht toch? De 2e wandelsessie begint mijn lichaam echter compleet te verkrampen en even denk ik er zelfs aan uit te stappen. Nee, uitstappen mag nu niet, dat is niet wat deze geweldige organisatie verdiend. En daarbij, Teun zit al bijna 3 uur op een zadel af te zien op een tempo wat ik hem opleg en hem hoor ik ook niet klagen. Km 42, als dit zo doorgaat ga ik tegen de vlakte. Ik probeer nog maar eens een kneepje gel en een grote slok water maar echt blij is mijn lichaam hier niet mee. Het beeld van dnf achter mijn naam kan ik niet accepteren, althans, niet in mijn hoofd. Did not fight, did not fight, bedenk ik in een flits en ik begin weer te lopen, komaan derks, je moet door. Even later hoor ik Teun zeggen dat de motor van TV-drenthe ons van achter nadert, ik wil en zal ze geen beelden geven van een wandelende ultraloper. Gelukkig zijn ze na ongeveer een km weer weg en kan ik nog éénmaal wandelen al doet dit inmiddels net zoveel pijn als lopen. Ik beloof Teun hierna niet meer stoppen, hij heeft net verteld dat zijn dochter om 4 uur zal starten en het minste wat ik voor hem terug kan doen is voor die start binnen te zijn. Mijn Garmin geeft inmiddels 48km aan tegen 3uur 47 en met wat publiek in het vooruitzicht moet dit toch haalbaar zijn. 3uur 57, mijn Garmin zegt toch echt dat de finish hier zo ongeveer zou moeten zijn, maar helaas zal de verlossende streep nog bijna een km op zich laten wachten.. Sorry Teun..
Een half uur na de finish komt mijn lichaam eindelijk tot bedaren, de douche die volgt is helaas van korte duur, ik word het podium opgeroepen voor de prijsuitreiking. Een paar honderd enthousiaste mensen klappen ons toe en ik steek mijn bos bloemen met een glimlach in de lucht, ondanks de afgelopen uren is en blijft deze ultra een fantastische belevenis en tja, daar leer je dan ook weer van..
Enorm veel dank aan de geweldige organisatie en alle vrijwilligers van dit prachtevent, in één woord chapeau!
Emile Dercksen