Nou beste mensen dan waag ik me (als zwager van Jan, broer van Marina en vage nieuwe kennis van Peter) toch ook maar aan een verslag op deze, voor mij onbekende, unieke plek van mensen die, in mijn ogen, in staat zijn een bovenmenselijke prestatie te leveren. Jullie zullen mij niet kennen en waarschijnlijk zal dit , met uitzondering van dit verslag, ook wel zo blijven. Mijn sportieve aspiraties komen niet veel verder dan Studio Sport op zondag, kijken bij mijn voetballende zoons en begeleiden van mijn paardrijdende dochter. Met een prettig overgewicht, hoge bloeddruk en de conditie van een wijk-agent ben ik een mooi contrast in deze omgeving.
Maar geloof me, jullie hebben mij gevangen! In “slechts” ruim 32 uur heb ik een beeld gekregen van een wereldwijde community die in een enorme apotheose samenkwam in Griekenland. WAT EEN WERELD! De reis naar en door Griekenland hebben jullie al kunnen beleven, daar zal ik mij niet opnieuw aan wagen. De beschouwing van “de buitenstaander” is mijn weergave van de drive die jullie allemaal voelen en waar ik te gast mocht zijn.
Dampend en stampend begint de kennismaking aan de voet van de Akropolis. 370 top atleten gereed voor een enorme uitdaging. Stampvoetend aan de start. Ieder heeft ongetwijfeld zijn of haar eigen gedachten maar de sfeer is open. Ultralopers communiceren gemakkelijk, delen hun overwegingen en lachen veel. Is dit spanning, adrenaline, gelukzaligheid van de naderende start of het verlangen naar de ultieme pijn die ze allemaal mee zullen maken?
De klok van 7 nadert, zonder enige aankondiging verzamelen de hoofdrolspelers zich voor het lint. Gemoedelijk zoekt ieder naar de ideale startpositie, samengepakt om al snel te verworden tot een lint van dravende atleten. Alle aanwezigen tellen af, hardop of in gedachten. Eindelijk het verlossende schot, bevrijd om vrijwillig te lijden. Telkens opnieuw in de komende 40 uur bedenk ik me dat, hoe dan ook dit is vrijwillig.
Wij volgen in onze bejaarde caravan op wielen. Voorzien van NL kenteken is menigeen verbaasd over onze aanwezigheid. Maar niets is wat het lijkt. Nederlandse handelsgeest heeft ertoe geleid dat wij in Griekenland een zogenaamde camper met Nederlands kenteken besturen. Ronkend door de straten van Athene is daar het eerste euforische moment, de lopers weer in zicht. Ik word meegezogen in deze nieuwe wereld. De uitlaatdampen van ons omringend verkeer doet mijn schaamte voor ons stinkende campertje verdwijnen. Hoesten moet je hier van alles om je heen. Voorlopig is er de “luxe” voor de lopers dat er een hele rijbaan met oranje pionnen is afgezet. Het is niet de ochtendmist waar doorheen geworsteld wordt, het is de Griekse ochtendspits.
De grote grijns van Jan met zijn ongeschoren kop vertellen mij dat het zo vlak na de start wel lekker gaat! Waar moet ik anders op letten, als enige herken ik zijn “loopstijl” nog helemaal niet. En wat roep je in vredesnaam door het open raampje naar iemand die nog zo’n 230 km te gaan heeft. Nou ja iets van:”Jan zet hem op”. Maar goed dat weet hij zelf ook wel. Mijn geweten is weer gesust, dit zal zich nog vaak herhalen.
Die grijns van Jan blijft ons de komende 33 uur achtervolgen. Jan, deed jij dit om ons te plezieren of beleefde je het echt zo? Ik denk van wel, hoewel ik me er na verloop van tijd niets bij voor kan stellen. Na een kilometertje of 80 (tachtig!!) volgen we jouw spoor. Korinthe gepasseerd hebben we het eerste contact en jij geeft aan dat het wel lekker gaat. Van mijn kant wederom een vage aanmoediging:”Jan je kan het” ik weet werkelijk niet wat ik zeg.
En zo beland ik in de wereld van sportdrankjes, gelletjes, koude Nescafe, zoute koekjes en vaseline! Heel veel vaseline. Als in trans valt ook voor ons de nacht, met in de achteruitkijkspiegel dansende lampjes op de hoofden van atleten als vuurvliegjes in de Griekse nacht. Het veld verspreidt zich en we komen in een cadans van lopers met een zelfde tempo. Als ware stalkers bevinden we ons in een groep van telkens dezelfde begeleiders. Het schept een band, van competitie is geen sprake.
En Jan? Jan loopt en loopt en loopt. Zelfs in het donker ga ik zijn typische tred herkennen. Zijn positieve zwaaihandje als wij waggelend voorbij rijden wordt door Peter vertaald in goed nieuws. Hij is positief en scherp, of scherp samengevat door Peter: gefocust!
Het ochtendgloren is euforisch, nog maar zo’n 9 uur te gaan denk ik lichtzinnig. Waar hebben we het over. Op naar Sparta! Contact met het volgende thuisfront en de nooit aflatende dribbel van Jan maakt ook ons weemoedig. Hier gebeurt iets moois en wij zijn de aanwezige getuigen.
Met een vette Griekse omelet achter de kiezen worden we vrienden met de Griekse officials. Op winderige plaatsen koken we water in de camper voor de soep voor de atleten. Daar wordt ik zelfs aangemoedigd om volgend jaar ook maar mee te lopen. Morgenstond strooit zand in de ogen van Griekse vrijwilligers!
Met twee Japanse concurrenten in zicht keert de competitie terug. Jan gaat super en meldt ons dat hij ze opvreet voordat Sparta in zicht komt. Dit is voor mij weer te bevatten, ik kan weer zinnig aanmoedigen: “Jan you are the best” wat moet ik anders nog zeggen.
En zo rijden we Sparta binnen, camper aan de kant en op naar de finish. Een gevoel van euforie overvalt me. Jan moet nog even maar wij (lees De Camper) hebben het gehaald. Aan Jan twijfel ik geen moment meer. Tijd voor een ijskoud biertje. En dan is daar dat wij gevoel!! Een compleet oranje kamp aan de finish laten mijn gedachten gaan van Elfstedentocht naar WK voetbal. “Wij” zijn aan het winnen, Leonidas kan slechts statisch toe zien vanaf zijn sokkel.
En de rest is geschiedenis, maar wel een hele mooie. Jan omringd door Spartaanse jeugd arriveert. Het rood wit blauwe dundoek wordt over zijn schokkende schouders gedrapeerd. En zijn nooit aflatende grijns is verworden tot een enorme lach. Ik ben blij met de zonnebril op mijn kop want hoewel Griekse mannen elkaar ook uitbundig zoenen weet ik niet zo heel veel raad met mijn natte ogen. En weer denk ik WAT EEN WERELD.
Beste ultra’s, dank dat ik een paar dagen in jullie wereld heb mogen vertoeven. Blij ben ik te weten dat jullie geheel vrijwillig kiezen voor de pijn en de euforie. Mooi om te zien dat dit een prachtige individualistische teamsport is!
Groet, Alex Stolze
PS Naast Jan wil ik heel graag mijn zusje Marina en Peter bedanken voor een Spartaanse ervaring.