Bergwerker Bob blijft bovengronds
Nooit gedacht dat ik ooit nog eens rondom een actieve kolenmijn zou lopen en dat het daar zo mooi zou zijn.
Op zaterdag 5 november vertrok ik zo rond 13.30 uit Amsterdam richting Oberhausen, een dag eerder omdat ik er niets voor voelde om zondagochtend heel vroeg af te reizen. De reis verliep voorspoedig en ik arriveerde zonder problemen in Bottrop alwaar ik een hotel in het centrum geboekt had dat zich ook nog in de buurt van de start van de Bottroper Herbstwaldlauf bevond. Nadat ik me geïnstalleerd had begon ik de omgeving van het hotel te verkennen en kort daarna besloot ik te voet naar de Fernewaldstrasse 211 te lopen. Na een paar maal de weg te hebben gevraagd kwam ik al aardig in de buurt. Het was inmiddels aardig donker aan het worden, ik moest me nu toch maar gaan haasten. Uiteindelijk bereikte ik het aangegeven adres. Er was helaas niemand te bekennen. Dit kon toch niet waar zijn! Nadat ik een rondje om het desolate woonhuis 211 gelopen had, zag ik opeens een auto stoppen. Het linkerportierraampje werd opengedraaid en ik zag een bekend gezicht Ronald Willemsen. Hij was net als ik in opperste verbazing dat er niemand thuis was. Hij vroeg me om plaats te nemen in zijn auto. Samen gingen we dit tackelen. Bij een lokale eettent vingen we bot. Een paar straten verder zagen we een ouder echtpaar lopen, wij weer snel de wagen uit om het te vragen. Bergwerk Prosper Haniel kende hij wel, dat was hier vlakbij en daar zouden we zo tegenaan rijden. Nu ja dat niet direct, maar na een korte omzwerving lukte het dan toch. Als je het eenmaal weet is het eenvoudig, maar zie er maar te komen. Nadat we beiden ons startnummer hadden opgehaald, bracht Ronald me naar een busstation in het centrum.
Ik had trek gekregen en nam me voor om Italiaans te gaan eten. Dat pakte goed uit: een heerlijke caprese vooraf gevolgd door een pizza calzone met een lekker glas droge chianti. Daarna keerde ik terug naar het hotel en liet daar het bad vollopen. Tot slot nog even naar ‘Wetten dass‘ gekeken met de 60-jarige presentator Thomas Gottschalk en rond een uur of tien slapen. Ik sliep als een roos en werd lekker uitgerust wakker ondanks het vroege tijdstip (6.30). Wel had ik een behoorlijk gewelddadige droom gehad waarbij ik iemands vingerkootje genadeloos had afgebeten. Het zal wel de spanning voor de wedstrijd zijn, dacht ik.
Het was zoals ik al eerder opmerkte: als je weet waar het is, rijd je er zo naar toe. Ik was er dus al vroeg, voor achten zelfs. Op de site had ik gelezen dat je als loper je spullen in een metalen mand kon doen, met een ketting kon ophijsen en vervolgens kon vergrendelen met een meegebracht slotje. Dat wilde ik nog even met eigen ogen bekijken voordat we zouden starten (hoewel ik voor mijn vertrek uit Nederland besloten had om niet aan deze act deel te nemen). Ik mengde me even later weer buiten onder de lopers en kwam Ronald weer tegen. Ook Gert, Els en Ralph. Er waren ook lopers die dachten dat zij dit wel even zouden doen en daarvoor later moesten boeten. Een 50 km is geen marathon toch! Het was prachtig zacht herfstweer: je hoefde niet al teveel aan te trekken. De sfeer was goed en iedereen had er zin in (sommige zelfs tegen beter weten in, want het zou voor hen lijden worden!). Zelf besloot ik goed op te passen en me niet te laten verleiden tot een te hoog tempo. Ik had recentelijk wel wat marathons gelopen, maar geen 50 dus rustig aan nu. Het ging lekker en ik genoot van de bosrijke omgeving en het meertje waar we langsliepen. Bij 25 km passeerde ik de finish voor de eerste maal in 2:25. Na dertig kilometer nam ik mijn tweede gel en had nog twee porties over voor de laatste twintig. Althans dat dacht ik want waar ik ook zocht ik kon het niet meer vinden en was het vast verloren in het bos. Ook geen ramp, dan wat meer cola drinken. Dat ging goed tot aan de laatste loodjes: want de laatste tien die waren heel erg pittig. Toen ik het Bergwerk zag opdoemen ging het weer een stuk beter; je ruikt immers de kolenmijnen en weet dat je er bijna bent. In een tijd van 5:10:36 ging ik definitief over de finish. Het was toch weer gebeurd: een vette pr van bijna 14 minuten op de 50 km. Dat is waar je het onder andere voor doet. En natuurlijk ook de ambiance en het avontuur…
Bob Bock