2012 zou het jaar van de trails worden, en de eerste in het rijtje was er ééntje in Engeland: een schitterend parcours van 33 mijl (ongeveer 53 km) langs de North Downs Way, ten zuidwesten van London. Deze loop maakte deel uit van een tweedaagse, nl. de Extreme Energy Pilgrims Challenge. Je kon ervoor kiezen om ofwel beide dagen te lopen, ofwel om een keuze te maken tussen de zaterdag of de zondag, met een afzonderlijk klassement. De zaterdag was snel volboekt; bijgevolg kon ik me enkel inschrijven voor de zondag. Zo had ik ruim de tijd om de zaterdag het Kanaal over te steken richting London. Tenminste, dat dacht ik… Even leek het erop dat het treinverkeer roet in het eten zou gooien, en met de wagen daarheen rijden – zonder winterbanden – leek me geen veilig alternatief. Ook in London was het treinverkeer ernstig verstoord omwille van de slechte weersomstandigheden. Ondanks dit alles raakte ik toch voor middernacht op mijn slaapplaats in Reigate, op een 3-tal mijl van de startplaats in Merstham. Daar beloofde de receptioniste mij een stevig ontbijt én een taxi naar de startplaats. De volgende ochtend kreeg ik verrassend nieuws te horen: (1) “there is no breakfast at this time” en (2) “there is no taxi”… Gelukkig beschikte ik over de volgende alternatieven, nl. (1) een overschot aan droge sandwiches plus een banaan en (2) een paar benen. Even waande ik mij in Siberië toen ik langs “the Rocky Lane” bij zonsopgang – te voet – het dorp Merstham opzocht… Een piekervaring! Bij deze zoektocht kreeg ik de hulp van twee jongeren die met de wagen terugkeerden van een nachtje stappen. “You’re here for a 33 miles running race… in the snow… ??? … mental…”. Ze wensten me veel succes en hielpen me verder op het juiste pad. Het woordje “mental” zou ik die dag nog veel te horen krijgen.
Over naar de wedstrijd nu… Organisator Neil Thubron liet mij weten dat het startsein om 9u zou gegeven worden, maar omwille van de hevige sneeuwval van de voorbije nacht werd besloten om de start te vervroegen naar 8u. Dit had z’n voor- en nadelen. Het voordeel was dat ik na de wedstrijd nog ruim de tijd zou hebben om de Eurostar huiswaarts te halen; het nadeel was dat het registreren en omkleden in een spoedtempo diende te gebeuren, want het was 5 voor 8… De schoenveters waren nauwelijks gebonden toen het startsignaal gegeven werd en met een temperatuur van nul graden en geen sneeuwval meer, waren de weersomstandigheden toch nog zo slecht niet. Met een kopgroepje bestaande uit Gwyn Davies, Mark Collinson en Adrian Savery – allemaal mannen van de streek – hielden we een tempo aan van ongeveer 10 km/uur; maar het mocht toch een tikkeltje sneller voor mij. Ik had immers veel zin om potten te breken en het eerste plan na 15 km was dus.. ontsnappen. Daarbij liep ik het risico te verdwalen in of langs de bossen, aangezien het verschil tussen de weg en de weide bijna niet meer zichtbaar was. Rood-witte linten waarmee men in trails in Wallonië de weg aanduidt, waren nergens te bespeuren. Het kwam er louter op neer om de “North Downs Way” te volgen. Dit kon toch zo moeilijk niet zijn, maar toch kwam ik vaak in de problemen. Na drie pogingen om te ontsnappen, leek er dus niets anders op te zitten dan rustig mee te lopen in de kopgroep met atleten die de weg beter kenden. “Navigation is not my cup of tea”, gaf ik eerlijk toe. Dan maar plan B proberen: enkele versnellingen doen om de tegenstanders moe te maken, wat aardig lukte, tot plots – na 30 km – een zekere Justin Montague aan een tempo van 13 km/uur uit het niets ons voorbij kwam vlammen. Volgen was de boodschap dus, en de wedstrijd kon beginnen! Vanaf dan werd het een nek aan nek race. Ik merkte zijn outfit op van “UK Royal Navy” en uit hetgeen hij mompelde, kon ik verstaan dat zijn werkgever hem sponsorde voor zijn deelname. Toffe gast, die Justin, en navigeren liet ik bijgevolg ook aan hem over. Zo kon hij me veilig doorloodsen richting de laatste kilometers, waar ik uiteindelijk een definitieve tempoversnelling in gang kon zetten tot aan de finish in Farnham. Hij feliciteerde me met mijn overwinning met de woorden “well done, mister Belgium”, en ik feliciteerde hem met zijn navigation skills, waarna we samen konden napraten over de wedstrijd met een deugddoende “cup of tea”.
Een dikke pluim voor de organisatie en de sfeer!! It was mental… See you next year?
Wouter Decock