Nadat ik 31 Maart 2001 een uitnodiging had ontvangen van het populaire VARA programma Spijkers met Koppen i.v.m. verschijning van mijn boek Ultramarathon De uitdaging van de 21ste Eeuw werd ik in contact gebracht met boekenschrijfster Karin Anema.
Ze schreef een boek genaamd Mexicaanse Sneeuw over de belevingen van de Tarahumara’s, een primitieve indianenstam ver van onze samenleving. Op 3000 meter hoogte leven de Tarahumara’s volstrekt geïsoleerd in grotten aan de randen van diepe canyons. Zij worden raramuri genoemd – volk van hardlopers – omdat zij dagen achtereen op blote voeten kunnen rennen, niet gehinderd door de barre weersomstandigheden in het ruige gebergte. Bezit telt niet voor de Tarahumara’s, tijd speelt voor hen geen rol en ze zijn zeer zwijgzaam
Ze nodigt me een paar jaar later uit om ook mee te doen. Dit jaar was de tijd rijp. Ik wordt 50 dit jaar en de sterren staan goed. De laatste horde wordt genomen, namelijk de CCUM valt altijd in het eerste weekend van Maart, maar dan is ook namelijk de 17e Int Meuleberg Recycling Zes uurs ultraloop in Stein waarbij ik de oprichter en Voorzitter van de Stichting Ultraloop Stein ben, ik vroeg aan de rest van het bestuur of ik een jaartje zou kunnen gemist worden, ze zijden voltallig ja mits ik in het voor en na traject alle gebruikelijke organisatorische zaken zou regelen en ons draaiboek stond ook al kant en klaar in de kast. Nu was er niets meer wat me tegenhield.
Hoe schrijf je je in voor zoiets als de CCUM? Het lijkt een domme vraag, maar het antwoord des te leuker. Je meldt je namelijk per e-mail bij Micah True, de cult held Caballo Blanco uit de bestseller Born to Run geschreven door Christopher McDougall. De wat wereldvreemde ultraloper reageert eigenhandig op alle e-mails. Bij de beantwoording ontbreekt wel elke vorm van gastvrijheid of tact. De voormalige bokser deelt nog altijd graag uit. Wat voorbeelden:
• Kan de deelname worden bevestigd? Of je wel per direct 150 dollar wilt overmaken!
• Hoe je in Urique moet komen? Kijk maar op Google Maps!
• Of er slaapplaatsen zijn? Wie het eerst komt, wie het eerst maalt!
Het is dat het ticket naar Mexico al had geboekt en het avontuur lonkt, maar anders was ik al afgehaakt op dit soort omgangsvormen, hij is een beetje Loco.
De reis naar Urique (Mexico momenteel het gevaarlijkste land ter wereld) die te boek staat als zwaar en risicovol lijkt me niet te deren. Eerder werden me ook al andere trips ontraden, zoals zijn hardloopavontuur in Mali. Mijn grootste zorg is misschien wel heel blijven. En dan niet zozeer vanwege de Mexicaanse drugsmaffia, maar gewoon fysiek. Mijn trainingsprogramma is dan ook niet bepaald extreem te noemen. ik train slechts 3 keer per week 12 km. Ben van mening dat je niet extreem hoeft te trainen voor ultra-wedstrijden.
Mijn laatste marathon namelijk de Peizermade marathon liep ik vrij ontspannen in 3uur 33 minuten vrij ontspannen bij windkracht 6, hierna wederom 2 ½ week niet kunnen trainen i.v.m. de traditioneel opkomende kuitproblemen, dus vertrok is ik samen met mijn vaste begeleider en vriend Leon Roumen naar de wereld van Tarahumara indianen. Een wereld waar de tijd nog nooit heeft aangestaan.
Hieronder het reisverslag
Maandag 27-02-2012. Op naar Barrancas del Cobre (koperkloof). Omdat ik geen mogelijkheid had om via El Paso USA te reizen door de beruchte grensovergang en de gevaarlijke drugsroute heb ik besloten de reis via Mexico City te boeken. De dichtbij zijnde plaats bij de koperkloof is de woestijnstad Chihuahua, bekend van de kleine schoothondjes en de dans hit.
We vertrokken van Brussel Airport via Madrid via Mexico City naar Chihuahua, een reis van maar liefst 30 uur met Iberia dat telkens 5 minuten bij elke landing, klassieke muziek uit de luidsprekers schalden die wat normaal gespeeld wordt op begrafenissen, niet een bepaald muziek om vrolijk van te worden . In Mexico City moesten we 5 uur wachten. Hier aangekomen merkte je goed dat je op 2240 meter vertoefd met een toefje smog en ijle lucht . Van hieruit vlogen we verder naar Chihuahua. Deze stad wordt omringd door woestijn net als Dubai en Las Vegas. Vanuit het vliegtuig kon je zien dat er een zandstorm over de stad heentrok. De temperatuur was bij aankomst 24 graden, 31 graden verschil met 14 dagen geleden toen we als Stichting Ultraloop Stein het 1e schaatskampioenschap van Stein organiseerden.
Dinsdag 28-02-2012
In het hotel Sicomoro ontmoeten we meerdere atleten. Alleen blijken die aanwezig voor een snelwandelrace van 50 km in Chihuahua stad. Een van hen was de Noor Trond Nymark die nog 2e werd op de WK in 2009 in München.
Woensdag 29-02-2012. Vanmorgen typisch Mexicaans ontbeten. Alleen maar tacos, wraps en buritos, alles zeer pikant. Ik ben begonnen het beroemde boek Born to Run gaan lezen. Ik begrijp het verhaal nu beter van de koperkloof, mijn grote boksvriend Caballo Blanco (Micah True) en de geschiedenis van de Tarahumara indianen. Een mythische stam van super atleten die nog in de steentijd leven en beschouwd werden als het gezondste en sereenste ter wereld. De Raramuri lopers worden als beste ultralopers ter wereld beschouwd. Ze leiden een teruggetrokken bestaan in de grotten van de koperkloof. Ze eten graag muizen en lusten graag het sterke mais bier met als ontbijt pinole. Een havermoutpap met water en honing en tijdens het lopen voorzien van een mengsel van chia zaden. Hun geheime ‘red bull’ recept voor deze superatleten, rijk voorzien van omega 3 en 6 vetzuren. Deze atleten zijn beroemd geworden door het lopen op sandalen voorzien van een rubberen zool gemaakt van autobanden.
De lokale mensen in Chihuahua vragen aan ons wat we hier komen doen uit interesse want in deze stad zien ze bijna geen gringos. Als we vertellen dat we gaan lopen met de Tarahumara indianen komt altijd het verhaal dat wij gringos geen schijn van kans hebben. Ongetwijfeld terecht. Het verhaal rond Caballo Blanco en de geheimzinnigheid is wel typerend voor deze cultheld. Hij is een beetje loco. Dat had ik al gemerkt in zijn e-mails.
De zoektocht is begonnen naar de startplaats Urique . We kunnen gelukkig nog de trein boeken die vanuit Chihuahua vertrekt naar Bohuichivo. Een 8 uur durende reis met Chihuahua Pacifico die helemaal de Sierra Madre doorkruist tot aan de oceaan bij Los Michos. Maar nu komt het volgende probleem. Hoe komen we van Bohuichivo in Urique terecht? Dit is een 40 km lange afdaling in het dal van de Barrancas del Cobre. Dus maar weer gebeld met Officina Turismos maar die konden ons ook weinig vertellen. Het zou een 9 uur durende reis zijn per paard of ezel. Dat wou ik niet meer meemaken na mijn 2 uur durende kameeltocht na de 100 km Pharao-run in Egypte. Dus maar weer een andere Officina gebeld. Die adviseerden dat we maar een pick up truck moesten aanhouden en daar achterin springen voor een 4 durende hobbeltocht naar Urique. Een derde Officina meldt dat er een bus zou rijden.
Dan de volgende horde, onze overnachtingen. Mijn grote vriend Micah de bokser zei dat er maar één hotel was. Dat bleek te kloppen bij navraag, alleen dit hotel was al een jaar vooruit volgeboekt . Ik had al een verslag gelezen van een Amerikaanse atleet en die zou op een camping hebben overnacht. Gelukkig hebben we een tent bij ons inclusief slaapzaak. In de plaatselijke supermarkt in Chihuahua heb ik maar een paar goedkope automatten gekocht als matras.
Vrijdag 2 maart 2012
Om 06.00 uur in de ochtend nemen de trein naar Bohuichivo. Eerst kregen we uitleg van de conducteur die als een spreekstalmeester 15 minuten lang van alles vertelt over de route en de omgeving. De Koperkloof is 5x zo groot als de Gran Canyon. De trein genaamd El Chepe dateert van 1961 en gaat van Chihuahua helemaal naar Los Mochis. De route voert bijna constant op 2000 meter. Het hoogste punt in de Barancas op de route ligt op 2400 meter. De trein is constant bewaakt door 4 mensen van policia federal mexico met zware machinegeweren. Onderweg zie ik veel kadavers van koeien liggen in dit extreem droog landschap, Leon zei lachend dat deze koeien aan zonnebaden waren.We zullen om 14.00 uur aankomen in Bohuichivo. Vandaar gaan we naar Urique als eindbestemming. Onderweg stoppen we nog op een hele mooie plaats genaamd Divisadoro.
Goed nieuws voor ons op het station van Bohuichivo, Daar hebben we Alberto Lopez getroffen van www.jadetourshotel.webatu.com, een zeer vriendelijk Mexicaan die ons onderdak verleent de komende 3 nachten zodat we niet hoeven te kamperen. Alleen we zitten nu anderhalf uur voor Urique. Dus morgen om 09.00 naar Urique voor een startnummer en dan weer retour naar onze slaapplaats. Zondag gaan we om 04.30 uur naar de start en na de loop weer retour. Maandagmorgen gaan we dan wederom met de trein terug. Er zijn ook veel tv ploegen hier. Alberto kent Caballo Blanco ook en het parcours. Ik heb persoonlijk veel last van de hoogte, we moeten nu echt acclimatiseren op 2000 m hoogte waar we nu zitten. Deze plaats heet Ceroscahui.
Zaterdag 3 maart
Vandaag vertrokken vanuit Ceroscahui. Ondanks de hoogte en het geblaf van de honden heb ik toch goed geslapen. We moeten nu 53 km omlaag via een slingerweg met extreem veel hobbels richting Urique. Op de weg naar Urique hebben we een schitterende view over de Koperkloof. Onderweg nemen we nog 2 tarahumara indianen mee die op de trekhaak mee surfen, later bood de ene Tarahumara me om Marihuana te kopen van hem, ik zie dat hij een beetje veel Loco was.Je kunt Urique nog goed zien vanuit de lucht. Midden in het plaatsje hebben ze zelfs een landingsbaan voor kleine Cessna’s.
In Urique worden we verwelkomd door de plaatselijke bevolking en iedereen kent onze gastheer Alberto.
Daarna gaan we naar het hoofdkwartier en vragen we naar Caballo Blanco. Hij zou de t-shirts aan het uitdelen zijn. We komen net op tijd. Juist wordt nog een startnummer uitgedeeld aan de bekende Mexicaanse marathonloper German Silva en direct daarna wordt mijn startnummer afgeroepen. Caballo Blanco had al gehoord van mijn komst via Facebook (MST), net als de indianen met signalen (via Alberto). Even later wou hij Micah me spreken. Hij was blij dat ik gekomen was. Daarna het boek laten signeren en toen ontmoeten we German Silva. Hij spreekt vloeiend Nederlands! Dat komt omdat hij een Nederlandse vrouw heeft. Even daarna lopen we tweevoudig winnaar Arnulfo (Quimare) tegen het lijf. En daarna de ‘aap’ Barefoot Ted van het boek Born to Run tegen het lijf gelopen. Hij was hier voor de 7e keer en was aan het spreken met Manuel Luna. De sandalen van zijn bedrijf is een grote hit op www.lunasandals.com.
Hij vond het leuk dat we hier zijn. Daarna in het Plaza restaurant tortillas gegeten en het parcours verkend. Met name de hangbrug (…). Nu weer 2 uur terug hobbelen met de auto en dan morgen de grote dag. Het is erg heet in Urique, momenteel 29 graden
Zondag 4 maart. Voor de laatste keer vertrokken we om 04.00 naar Urique voor de start van de CCUM. Wederom 2 uur hobbelen over deze gevaarlijke afdaling. Er staan veel kruisjes langs de weg van chauffeurs die de afdaling niet overleefden. Het is donker en chauffeur Alberto heeft nog een beetje slaap. Ik moet hem af en toe aantikken zodat hij niet in slaap valt. We arriveren om 06.00 in Urique. Een drukte van jewelste. Er doen zelfs 490 atleten mee waarvan 330 Tarahumara indianen mee! Een record, de rooksignalen hebben geholpen. Daarnaast 80 buitenlanders. Wederom veel gewapende politiemensen aanwezig door de dreiging van drugskartels die hier opereren. De start was om 06.30 uur. Wat er toen gebeurde heb ik nog nooit meegemaakt in mijn 35-jarige hardloopcarrière. Het leek wel of er 400 stieren werden weggeschoten door de ‘Arena van Urique’. Direct veel valpartijen en er ontstond een stofwolk in de straten van Urique. Het was net een slapstick film met als hoogtepunt – 500 meter na de start – 3 echte stieren die het parcours versperden en in paniek raakten, toch ook wel gevaarlijk.
Men kon kiezen uit 3 afstanden namelijk 22, 40 of 50 EM.
De eerste ronde was 22 mijl. We liepen eerst langs de Rio Urique met een flinke beklimming. De meegenomen stokken kwam goed van pas. Het draaipunt was om de plaatselijke kerk. Iedereen kreeg per ronde een armband om, elke keer een andere kleur. De Tarahumara indianen waren aan de leiding. Bij de verzorgingspost vulde ik elke keer mijn camelbag bij met water en dronk ik pinole (havermoutpap met suiker en honing). Doordat we een draaipunt hadden kwamen we de voorste hardlopers weer tegen. De Raramuri hadden hier niet veel kaas van gegeten en wisten niet aan welke kant ze moesten lopen. Ze liepen bijna door me heen. De indianen weten de weg en korten behoorlijk delen van de trails af.
Ik loop zelfs de eerste 15 mijl bij Caballo Blanco en de lolbroek Barefoot Ted. Na de eerste 22 mijl houden de beide heren het voor gezien. Caballo Blanco was gevallen bij de extreme afdaling van de Mesa Naranjo en Barefoot Ted was omgeklinkt om zijn eigen Luna Sandals . We lopen over de brug terug het hoogtegebergte in namelijk de Arroyomescalera. De Tara’s hebben inmiddels ook al stokken weten te bemachtigen. De klim gaat beginnen, de temperatuur begint te stijgen. Ik verbaas me toch dat er zoveel Tara’s aan meedoen. Ook veel meisjes verkleed als roodkapje die extreem goed lopen. Boven op de top op 1800 meter krijgen we weer een gekleurd polsbandje. Sommige Tarahuma indianen zie ik niet meer, vermoedelijk de verkeerde weg genomen.
We krijgen nu een extreme afdaling. Mijn Asics trail schoenen komen hier goed van pas, dank aan mijn sponsor Jacques Valentin en Emiel Verhoeve van Asics Europe, De Tara’s lopen je extreem hard voorbij met hun sandalen. Ik passeer de 30 km in 4 uur en voel me nog goed. Ik kom nu wederom door de straten van Urique en wordt aangemoedigd door de plaatselijke bevolking, die toch al te veel mais bier hebben gedronken. We beginnen aan de 2e lus. Het wordt warm, heel warm, vooral in het dal (33 graden). We lopen nu richting Batopilas en daarna stroomafwaarts naar Guadalupe Cornado we zien de lopers al weer terugkeren. We lopen nu over de hangbrug. Dan komt de verschrikkelijke Death hill Los Alisos. Op deze zware roller coaster beklimming moet ik zelfs met handen en voeten naar boven.
Ik voel me niet goed door warmtestuwing en besluit een half uur te rusten in een grot langs het parcours. Het voelt als 41 graden nog erger dan de Sahel van de 100 EM in 2006.Gelukkig even schaduw. Ik rust even op de grond en kijk naar boven en zie een Madre Maria-beeld, het kan niet toepasselijker. Er komen nog 3 atleten bij me zitten en we hebben het allemaal moeilijk. De Amerikaan in het gezelschap zegt dat je ook de 40 EM kan lopen maar dan moet je wel aan de strenge wedstrijdlimiet voldoen van 10 uur. En dat ik dan indirect de Tara’s 100 kilo mais kan doneren omdat ik de limiet heb gehaald. Ik krijg hierdoor een adrelinekick en besluit om direct door te lopen. Het zou zwaar worden om de limiet nog te halen. Ik voel krampen opkomen ondanks dat ik tijdens de tocht maar liefst 12 liter water dronk met 4 magnesium tabletten. Dat was toch andere koek dan die halve liter water tijdens de Peizermade Marathon tweeënhalve week geleden.
Ik nader het draaipunt op 49 km en moet nu nog 15 km afleggen in tweeënhalf uur. Door de extreme afdaling zal het moeilijk worden. De navigatie (Garmin Forerunner) doet goed zijn werk met afstand- en hoogtemeters. Het is nog altijd bloedheet. Ik denk dat zeker 200 Tara’s al het voor gezien hebben gehouden na de eerste ronde.
Nu over de hangbrug richting Urique. Er rijden pick up trucks af en aan om de uitgedroogde Tara’s op te pikken. Ik heb nog nooit zo hard moeten lopen om een limiet te halen. Ik zie Urique in de verte liggen en kijk op mijn Garmin maar de batterij was leeg, dus geen tijdsnotatie meer. Dus op goed geluk door de straten sprinten om toch de felbegeerde 100 kilo mais te behalen. Ik kom binnen in 9.53 uur en wordt begroet door Caballo Blanco. Hij feliciteert mij met mijn donatie en overhandigd mij een symbolische cheque ter waarde van 100 kilo mais die ik aansluitend doneer aan de Tarahumara indianen. Achter mij lopen veel atleten zich kapot om de limiet te halen. Ik word direct belaagd door de plaatselijk jeugd om handtekening uit te delen, wat ze trouwens bij elke gringo deden. Ik wordt nog geïnterviewd door een Amerikaans tv station.
Ik was toch blij met deze officiële 40 miler van deze extreme run. De uitslag zou ik nog krijgen. Caballo dacht dat ik 25e was geworden op de 40 mile. De 50 mile werd gewonnen door een Tara genaamd Miguel in 6.50 uur, gevolgd door de Tsjech Daniel Orálek (4 x winnaar in Winschoten, PR van 88 km op zes uur, Badwater, Spartathlon) in 6.54 uur. De 3e plaats is voor de bekende marathonloper German Silva in 6.58 uur winnaar New York Marathon in 1994 en 1995, hij had pech hij was 10 minuten later vertrokken hij dacht dat de start om 07:00 was. Toch geen kleine jongens.
Achteraf was ik tevreden over mijn prestatie. Zeker gelet op mijn beperkte trainingsarbeid Dit was na de 100 EM van Mali mijn mooiste loopervaring ooit.
Na de wedstrijd direct weer naar Ceroscahui en morgen met de trein El Chepe weer terug naar Chihuahua. Woensdag gaan we weer richting Hollanda.
Hoogachtend, Han Frenken m.m.v Jeroen Krosse
info(at)taxifrenken.nl
Hierbij 2 You-Tube Films (click hieronder met muis), foto’s zie bijlagen en totaalverslag van de beruchte Copper Canyon Run oftewel Barrancas del Cobre 40 EM in Urique Mexico op Zondag 4 Maart 2012
Film You-Tube Copper Canyon Run
Film You-Tube Start Copper Canyon Run