Limburg Zwaarste van vorige week heeft geen sporen nagelaten en we staan al weer klaar voor de volgende uitdaging. Mijn plan is klaar, op mijn Facebook zeggen dat ik een podium ga lopen is één, het doen is twee. Mijn voorbereiding is heel wat anders dan normaal, ik heb sportdrank gekocht en gelletjes. We gaan het eens serieus aanpakken deze keer. Ook zorgde ik voor een begeleidster, niets is makkelijker om voor mentale rust in het hoofd te zorgen. De dag voor de wedstrijd ligt alles netjes klaar, zelfs het water staat klaar om mijn pasta te koken, ik pasta als ontbijt???
Om 06u00 staan we op, het is een hele rit maar ik hoef zelf maar een uurtje te rijden, de rest gaat mijn begeleidster rijden. Mijn pasta staat te koken en omdat alles klaar ligt is er een zee van tijd. Om 07u00 uur een sms ¡ daar gaat mijn plan, begeleidster ziek en kan niet meekomen. Verdorie toch, ik baal echt en doe er alles aan om ze toch mee te krijgen, het blijkt ernstig genoeg om me in de steek te laten. Mentaal een klap maar zulke dingen heeft niemand in de hand.
We beginnen dan maar alleen aan de trip van 3u30 uur. Het is rustig op de baan, tot, een bestelwagen voor mij een grote ijzeren plaat niet kan ontwijken en daardoor moet ik beslissen, een zot manoeuvre tegen 120km/u of sturen dat de plaat mijn wagen zeker niet aan de banden raakt. Een enorme schok en een paar honderd meter sleept de plaat onder mijn wagen verder. Op de pechstrook trek ik de plaat er uit die er heel stevig vast zat, net onder mijn radiator. De voorste bumper is gebroken en wat plaatschade. Hoe kan een plan beter lukken ? Het zijn nu niet de dingen die me gaan tegenhouden alhoewel een mens zich toch begint af te vragen wat er nu nog komt. Eens in Duitsland is het nog even stressen omdat er een flinke file staat aan wegenwerken. Toch heb ik nog een uurtje over voor de inschrijving en mijn tafeltje klaar te zetten. Enkele bekende Duitsers zijn blijkbaar blij om me terug te zien. Alles staat klaar, de borstnummers met chip opgespeld, sportdrank staat klaar gemixt. Mijn doel is ergens in mijn achterhoofd die 100km. Het is een rondje van 1788m met toch wat flinke hellingen in die na verloop van rondjes pijn gaan doen.
Een hele hoop staat aan de start, er zijn de 6uur lopers, 12uur lopers, 24uur lopers en estafette teams. Dit alles is voor het goede doel. En we zijn vertrokken, verstand op nul en onmiddellijk een ultraritme vinden. Na Limburg zwaarste werd er geen meter meer gelopen dus is het wat gokken naar de staat van de benen, maar dat voelt niet slecht aan. De bidon in de hand en 800ml per uur drinken. Elk uur zal ik een gelletje nemen. De zon steekt enorm, het is moeilijk om een aanvaardbaar ritme te vinden, 21 graden zijn we niet meer gewoon, er is ook niet echt veel zuurstof. Het parcours is wel prachtig en heuvelachtig, we lopen een stuk langst het meer waar we karpers kunnen zien zwemmen van wel 70cm! Door het grote aantal lopers en wandelaars is het veel zigzaggen. Ze maken er een gewoonte van om met drie naast elkaar te wandelen waardoor het soms moeilijk is voor de snelle mannen. Ook de enorme hoeveelheid toeristen is er teveel aan, echt geen mens die respect heeft voor de wedstrijd, ze lopen overal voor onze neus met koetsen, honden… Dan komt er nog een kidsrun bij, leuk voor die kinderen maar minder leuk dat die een stuk van ons parcours doen. Ze lopen voor uw neus dan plots stoppen, dan weer snel verder¡ ¡het is hier een echte chaos en veel zin heb ik er niet meer in. Ook aan de bevoorrading is het meer een vergadering dan een wedstrijd, gelukkig heb ik alles zelf mee. Minder gelukkig is dat ik al die rommel blijkbaar niet verdraag en dat mijn maag na 3l sportdrank en 3 gelletjes helemaal overhoop is. Ik laat het voor wat het is en stap over op cola en water, maar alles wat er in mijn mond gaat heeft neiging om terug naar buiten te komen. Mijn plan lijkt goed te lukken tot hiertoe…
Na de marathonafstand is er het idee om het hier bij te laten, ik zie veel teveel af vandaag en het is niet echt leuk. Maar als men op een 7de plek staat is het toch beter nog een uurtje te lopen en kijken waar we dan staan. En een geluk dat Stefaan D’Espallier mij nog een duwtje in de rug geeft. De kidsloop is voorbij, er lopen al heel wat minder toeristen in het park en de mannen van de zes uur zijn gestopt. 4de plaats ondertussen. Ik zit stik kapot maar dan vooral de maag die opspeelt en eten en drinken lukt amper. Proberen het braken steeds tegen te houden want anders ben ik verloren. Vanaf nu is het een hel, zo afzien.. wat me hier doen verder lopen heeft weet ik niet. Misschien mede door een goede vriendin die daar ook kwam opdagen, ze is al een tijdje ernstig ziek en vertelde me dat ze vorige week slecht nieuws gekregen heeft van de dokters.. Verdorie dat maakt me kwaad.
Mijn lijf is zo zwak als een vod en toch willen mijn benen meer, de 100km lijkt na 8u niet meer haalbaar maar iets doet me vechten. Wandelen doe ik zo snel ik kan. De laatste 2u30 uur zat er echt helemaal niets meer in, iedereen zat trouwens al stik kapot. Maar een podiumplaats gaan ze mij niet meer afnemen, die derde plaats is van mij. Het laatste uur nog even versnellen en ik kom toch nog aan 100,128km. Dat er geen restmeters gemeten werden wist ik niet en zat na afloop nog 20minuten te wachten op een metertje. Terug naar mijn tafeltje en 5 liter sportdrank weg gieten, die rommel hoef ik niet meer. In een ronde zouden 22 hoogtemeters zitten, dus uiteindelijk hebben we vandaag ook weer een mooie berg beklommen.
Alles terug in de auto en we beginnen aan het moeilijkste stuk, een rit van 3u30 uur , oververmoeid en uitgedroogd. Kleine slokjes drinken maar om de 10km moet ik stoppen om te plassen. Het is een helse rit terug met heel wat stops en om 05u45 uur ben ik terug thuis. Na een goeie douche zit mijn 24uur er op. De uren die volgen zijn erg, veel drinken, plassen, draaien, krampen in de maag, gloeiend lichaam. Tot 17u zondagavond blijft het gevoel slecht maar na een pizza binnen te slokken zijn we weer heel wat beter, de benen voelen eigenlijk niet zo slecht aan.
Blij met een podium, blij met 2 x100km op 8 dagen… Maar ik ben hier veel te diep gegaan, het was echt niet gezond. Mijn wilskracht is veel te groot geworden en ken blijkbaar geen grenzen meer. Zijn het die voorwaarden die een ultraloper moet bezitten of is dit op het randje van gevaarlijk? Toch even nadenken over de zin “Never give up”.
Een verslag met heel wat gemengde gevoelens. Ultralopen is net als het leven maar dan in versneld tempo. En nu gaan we wat rusten.
Paul van Hiel