Tja waar te beginnen? Het meest logisch lijkt met het begin maar toch even de volgorde omdraaien. Met een goed gevoel is het afgelopen week-end ervaren ondanks de echt super weinig kilometers welke mijn prestatie eigenlijk niet het vermeldenswaardig is, welgeteld circa 45 km minder t.o.v. vorig jaar. Onderstaand is geen excuus voor het minimaal presteren tijdens het afgelopen week-end maar slechts afwegingen welke ik wil delen op ultraned.
Toch heerst er een fijn gevoel mede vanwege het feit te hebben mogen genieten van kanjers tijdens de 24 uur. Geert Stynen echt ongekend, zelf wilde ik hem nog vragen of zijn benen te leen waren. Heb het niet gedaan omdat ik hem niet wilde storen. Heb de benen van Jan te leen gevraagd maar hij kon alleen maar smilen. Wat te denken over de mega-prestatie van de twee Peters op de plaatsen twee en drie overall en wat te denken van Ritchie. Tjonge hij is nog maar senior. Léonie viel tevens op vanwege haar gedurfde tactiek. Ik vond de vlaggen op haar tent indrukwekkend. Jannet voelt qua mens compleet te begrijpen, lekker zichzelf en haar karakter is helemaal o.k., niets aan veranderen. Al die kanjers maakten het tot een meer dan fijn week-end.
Zeker niet te vergeten Peter Suijkerbuik is echt een toffe peer maar dit geldt voor het hele team welke weer een prima (ultra-)prestatie neerzetten. Tjonge wat komen ze relaxed en lekker makkelijk over, alles kan. De behulpzaamheid is echt niet te overtreffen. Zo was mijn autosleutel na afloop zogenaamd zoek. De vrijwilligers wilden al helpen zoeken op het parcours maar nadat ik al bijna een uur had gezocht in mijn auto, zat de sleutel in mijn kontzak. Hm.
Wie tevens een kanjer is, is Jan van de Erve. Sowieso om zijn prestatie maar ook omdat voornamelijk dankzij hem ik 24 uur heb mogen rond hobbelen (voelde me echt een hobbelpaard zonder galop). Jan nogmaals dank!
In het kort mijn 24 uur. De voorbereiding verliep super, geen echt vermoeide benen. Lekker getraind, voornamelijk in de omgeving van Tubbergen waar een atletiekvereniging uit Uelzen (Duitsland) een meer dan zwaar halve marathon parcours heeft uitgestippeld waar nagenoeg geen meter vlak van is, dus super geaccidenteerd. Maximaal liep ik deze vier keer achterelkaar. Tja in de tapering off fase verrekte ik een rechterkuitspier welke met kinesio tape goed was ingepakt. In de laatste week nog zes kilometer geprobeerd wat redelijk goed verliep. Het zelfvertrouwen had wel een deukje opgelopen maar ach kiek’n wat ut wordt. De kuitspier hield het prima maar nu waren binnen 3,5 uur mijn bovenbenen vol met afvalstoffen. Ik wilde echt stoppen maar Sjaak Bus adviseerde loop even bij met massageteam binnen. Sjaak nogmaals dank. Zo gezegd zo gedaan, nou de rechterbovenbeenspieren was geen doorkomen aan, overvol met afvalstoffen. Die linker viel nog enigszins mee. Tja na een massage is de spanning in eerste instantie redelijk weg. Dus maar eens een rondje gewandeld wat niet echt ging. Hup het startnummer af gedaan op naar het afmeldpunt. Dit heeft geen zin. Jan van de Erve zag me lopen en zegt je gaat niet stoppen, je komt hier om te lopen niet om te stoppen. Kijk dit symboliseert het verschil tussen een topper en, zeker op dat moment, tobber. Proberen in een slakketempo te finishen was de enige optie. De stoute schoenen weer aangetrokken. Nou het hardlopen, beter gezegd traaglopen, ging weer redelijk. Echter na een aantal uren toch weer een massage gehad. Nu was mijn linkerbovenbeen naast de rechter compleet vol. Toch na een rondje wandelen, kon het traaglopen weer beginnen. Zo kan je ook de finish halen, echter met weinig kilometers.
De nacht was een verademing. Heldere hemel met een pracht maan. De rust van de nacht was ook een hoogtepunt. Deze was gevoelsmatig te snel voorbij. Ondanks dat het frisjes was, zweette ik als een rund. Heel vreemd, kan het niet verklaren. Tegen half zes in de ochtend de masseur maar weer eens opgezocht. Het zelfde ritueel herhaalde zich. Echter het traaglopen verliep nog trager. Het nummer van Herman van Veen opzij, opzij ik heb een ongelofelijke haast werd een aantal keren gedraaid en moest er telkens om lachen. Hoe traag kan je gaan? Voor adviezen, ik heb tips. Zoals tevens geldt voor tips wat betreft het niet luisteren naar je lichaam. Mijn hele lichaam zit vol met afvalstoffen. Recent heb ik bloedwaarden laten testen waarbij de huisarts me eigenlijk direct naar de internist wilde doorverwijzen maar uiteindelijk begreep hij dat de sportbeoefening afwijkt van standaard. Binnenkort nog maar eens bloedwaarden laten opmeten. Gezondheid is toch van niet te onderschatten waarde. Inmiddels heb ik eigenhandig een aantal acties opgepakt zoals darmspoeling, een middel om longen, nieren en gal te reinigen, massage en poweryoga waarbij deze laatste optie me confronteert met de mogelijkheden (lees beperkingen) van mijn lichaam is. Beperkingen is geen verwijt maar een constatering.
Overzicht lessen
De les die ik, sinds dit week-end, na de massages heb geleerd: luisteren naar mijn lichaam. Niet grotendeels maar blijkbaar kleinerdeels was ik hiermee reeds gestart. Vorig jaar liep ik in de training maximaal 230 km per week in de voorbereiding op Steenbergen, dit jaar 180 km per week en volgend jaar wellicht nog eens 50 kilometer minder. Afvalstoffen toevoegen zonder dat reeds aanwezig afvalstoffen in je lichaam nog aanwezig zijn heeft als gevolg dat deze stoffen alleen maar cumuleren met als gevolg een prutsprestatie tijdens deze 24 uur. De afvalstoffen raak ik alleen maar kwijt dankzij massages maar wil zelf dat het lichaam dit proces zelf reguleert. Teveel afvalstoffen kan toch echt niet gezond zijn.
Een andere les die ik geleerd heb en welke confrontatie ik bewust heb opgezocht is de balans tussen mijn mentale en lichamelijke kracht. Helaas was sowieso het laatste half jaar privé hectisch maar wilde toch mijn sport blijven beoefenen. Toch heb ik het idee dat negatieve spanning zijn weerslag kan hebben op het lichamelijk aspect. Zelf vindt ik het donders interessant zelf te ervaren (te meten en te weten) of dit ook daadwerkelijk een feit is. Ondanks dat op mentale weerbaarheid groot beslag werd gelegd, wilde ik dus ervaren hoe ik daar mee omging tijdens tegenslagen in Steenbergen. Nou de eerste tegenslag heb ik dus zoals reeds vermeldt overwonnen dankzij Jan.
Nog een andere les c.q. afweging nadat ik tot nu toe slechts drie keer een 24 uurs heb gefinisht. De eerste 24 uur liep ik op een geaccidenteerd terrein in Denemarken ter compensatie van een mislukt ultra-avontuur in Engeland zonder een echte voorbereiding terwijl de laatste twee jaren in Steenbergen wel een bewust piekmoment waren. Denemarken voelde sportief als het meest prettig aan en of dit veroorzaakt wordt door geen spanning te voelen of dat er minder getraind is, dus met een verhoogde kans op overbelasting of een combinatie van beide? Dit jaar wil ik nog ergens een 24 uur loop proberen te lopen zonder specifieke voorbereiding. Wederom kiek’n wat ut wordt.
Intussen ken ik sowieso twee kilometer van Steenbergen op mijn duimpje. De gastvrijheid is echt prachtig. Daarnaast is het EK en WK er volgend jaar in goede handen. Ik heb er echt alle vertrouwen in.
Nadat de zes uur lopers gestart waren, voelde de tikjes van Jet geweldig en liep er een Ellen me elke rondje moed in te praten. Allebei dank! Oh ja Ellen je opmerkingen dat we elkaar nog spreken na de wedstrijd is goed bedoeld maar na de finish vind ik het wel Jetje. Daarnaast super Hennie van Velzen gesproken te hebben. Zelf ben ik onder de indruk van zijn open mind welke hij weleens in een verslag verwoordt. Hennie beschrijft gevoelens hoe hij ze ervaart welke hij dus in het openbaar (verslag) deelt. Klasse.
Tot slot wil ik Peter Suijkerbuik feliciteren met zijn onderscheiding en mijn excuses aanbieden aan het massage-team voor de vele tijd die ze aan mijn stijve benen kwijt waren.
Henk Harenberg