Op en rond het militaire domein Camp Lagland gelegen tussen Virton en Arlon in de mooie Belgisch-Luxemburgse Gaumestreek stond onlangs (5 mei) de eerste Traol des Trévires op de agenda. Voor Micha en mij een goede reden om naar het zuiden af te reizen. De Belgisch-Luxemburgse hoofdstad Arlon is vergane glorie, alleen de kerk heeft nog enige allure.
Deze eerste organisatie werd uitgestippeld door Waals-Luxemburgse ultralopers en dat was te merken: een vriendelijke ontvangst, een prachtig maar zwaar parcours van 55 km, goed uitgezet en prima aangeduid. Zelf ik ben niet één keer verkeerd gelopen en dat wil wat zeggen!
Onze Luxemburgse vrienden hadden een zeer afwisselend parcours bedacht, gaande van beukenbos tot spar, van woeste heide tot mulle zandvlaktes, mysterieuze ruïnes afkomstig van de Germaans-Keltische stam de Trevieren (naar wie de trail ook genoemd is), van kabbelende beekjes tot rustieke bruggetjes, mist, koude, een zonnetje, bewolking waaruit één enkele keer harde regen en een fikse hagelbui neerpletsten, kortom een afwisselende trail op alle gebieden.
Meteen vanaf de start moesten we vier zand- en modderheuvels op en af, goed om te ervaren hoe snel je benen kunnen verzuren. En heb je korte benen zoals ik, dan was het soms op handen en voeten krabbelen of was je afhankelijk van een galante vriend ( Micha) die even een hand uitstak. Daarna stapelden kilometers van rul zand zich op, de bijnaam van dit stuk trail was Marathon des Sables …. en terecht … daarna kwamen de bossen en de heuvels.
Het hoogteverschil stond wat vaag op de website aangeduid als 1000 plus maar de gegevens van mijn Garmin wezen zo’n 1800 meter aan … en dat leek er meer op! De vier bevoorradingsposten waren o.k. en boden uitgebreid te eten en te drinken aan, de personen achter de stands waren erg begaan met de deelnemers, uitermate vriendelijk ook en op de laatste post zag de behulpzame medewerker, net toen ik opnieuw wilde vertrekken, dat één van de flesjes aan mijn belt leeg was. Hij brabbelde van alles in het Frans en begon naast me mee te hollen, pakte mijn flesje, spurtte er mee terug naar de post en begon me met een gigantisch tempo weer in te halen om daarna nog bijna 2 km gezellig naast me mee te lopen.
Naast de 55 km waren er ook een 12 km en een halve marathon. Het gros van de lopers legde de kleine afstanden af en slechts 14 lopers finishten op de 55km. De finish was geweldig, je laveerde weer door de kilometers zandvlakten en moest de ultieme 50 meters via steile trapjes omhoog waar de organisatoren stonden te roepen en te klappen en je zo als het ware omhoog probeerden te schreeuwen.
De “buff” met de afbeelding van het logo van de trail had normaliter in de informatietas moeten zitten maar was nog onderweg van Barcelona naar Virton. Maar die zou nog nagezonden worden – zo beloofde de organisatie althans – dus dat is nog een fijn vooruitzicht.
Micha finishte in 6.59 als eerste in zijn categorie M 60 (enige deelnemer) en ik als 2de dame overall (van de vier) in 6.49.
Een juweeltje en echte aanrader deze nieuwe trail!
Els Annegarn / Micha Havreluk
(elsi