Steenbergen vorige week liep niet echt zoals ik het wou. Ambitie om de 24u te lopen was er niet, maar toch op zijn minst 100km. Die 100km haalde ik wel, de manier waarop is wat anders ¡ Och, het was de 3de 100km wedstrijd op een maand tijd, logisch dat de benen wat rust vragen.
Wat doet dan een mens na zo¡¯n moeizame 100km, rusten is een optie¡ maar niet de mijne. Ik spreek af met Joeri Schepers, Joeri wil me rijden tot in Gieten voor de 50km. Om 06u00¡¯ de dag van de wedstrijd moet ik afbellen, mijn lichaam is er niet klaar voor vandaag. Spijtig, want we zouden met een toffe bende op stap geweest zijn. Geen Gieten dus voor mij, niet zo erg want de laatste tijd heeft het in feite al genoeg gegoten.
Dan gaan we zondag maar proberen, een dag extra kan wonderen doen en deze morgen om 05u00¡ä voelde het toch al wat beter aan. We gaan voor de trail van 55km in Marche en Famenne. De start is al om 08u00¡ä dus snel klaar maken en op weg. Brr, zo vroeg.
Toegekomen op de parking roept Willem M¨¹tze mijn naam, hey leuk weerzien, Willem is ook aanwezig met een toffe kliek. Jacques Vandewal en Paul Celis zijn ook weer van de partij. Nog wat bekende gezichten hier en daar en we kunnen ons klaar maken voor weer een avontuur.
Ik geef nog de goede raad aan Willem om een vestje mee te nemen voor het zware onweer dat we gaan krijgen. Ondertussen ken ik ook weer het verschil tussen een Jasje en een vestje, het ligt hem gewoon in de mouwen¡ In mijn rugzakje 3 lege bidons, voor elke bevoorrading een bidon met wat isostar om te laten vullen met water.
En we mogen, tsjakaa, als een speer schieten we weg ¡ ongeveer, als laatste in het pak. We duiken na 300m al het bos in en iets verder staat niemand minder dan goede vriend Luc Lenaerts die voor de kortere afstand gaat een beetje later. Door onze babbel ben ik al terug allerlaatste maar tijd en plaats spelen geen rol vandaag.
Ik geniet van de open hemel en de zon die we al maanden niet meer gezien hebben, zalig gewoon. Ongelooflijk, alles is blauw en hier en daar een klein wolkje, daar loop ik met een regenvestje rond mijn middel¡of was het nu een jasje ? Och arme Willem, nu loopt die door mijn fout ook zijn vestje mee te sleuren.
Een stukje meelopen met Paul Celis, maar een klepper als hem zal ik later moeten laten gaan. Het parcours is eigenlijk niet al te zwaar, als men een goede dag heeft is het niet zo heel moeilijk om aan een gemiddelde van 10km/u te komen. Dat zal er voor mij wel niet inzitten vandaag. Steenbergen zit toch nog wel wat in de benen en het voelt alsof er overal planken in mijn lijf zitten.
Mijn pastasaus van vanmorgen lag ook al snel ergens tegen een boom, het loopt toch al beter.
Zo traag gaan heeft ook zijn voordelen. Zo zag ik heel grote stronten liggen, nu gaan jullie zeggen ¡± wat is daar nu zo speciaal aan ¡°. Als men wat dichter keek dan kon je heel grote kevers zien die ijverig werkten. Soms zat er eentje te vechten met een grote¡ ja strontbol¡ hoe moet ik het anders zeggen? Nog een blik in de lucht zei me dat we blij mochten zijn dat koeien niet konden vliegen.
Tot zover de les biologie.
Het loopt niet echt soepel maar ik geniet zo hard van de zon, ook al is de hoge luchtvochtigheid wat zwaar, het lijkt of we in een grote groene sauna lopen. Verkeerd lopen gaat hier niet, alles is zo enorm goed aangeduid. Als men toch verkeerd loopt is het door vermoeidheid of onoplettendheid.
Even een babbeltje met een Italiaanse die in Duitland woont. Schoon vrouwen die Italiaanse, helaas ook te snel voor mij, ze hobbelt bergop alsof er kleine veertjes in haar schoenen zaten. Soms komen we op een open stuk en zien dan hoeveel we geklommen hebben, prachtig. Af en toe ook eens een kuitebijtertje en een meer technisch stukje. Door de zon en het spel van licht en donker heb ik soms wel wat last om te zien waar het beste traject is tussen de wortels en stenen.
De bevoorrading is dik in orde en door achteraan te starten raap ik af en toe een gevallen energiegelletje op, die trail gaat mij hier opbrengen. De voorlaatste bevoorrading op km 28 vragen ze of ik nog iets nodig heb. Even denken ¡± een nieuw paar benen aub ¡± of ¡± een derde long zou nu ook wel van pas komen¡± , ze vinden het wel grappig maar ik kan de rest verder afhaspelen met diezelfde benen en 2 longen.
Op km 40 komt er iemand naast mij lopen. Zijn opa had de oorlog meegemaakt, niet de oorlog van 1940-45 maar die nog daarvoor, hij had elf kinderen en werkte in Wuustwezel op een boerderij. Dan zijn ze allemaal verhuisd naar Famenne en Walen geworden¡ Allemaal heel leerrijk maar na 6km later zet ik een kleine versnelling zonder omkijken. Ik deel graag verhalen maar op dit moment was het teveel afzien.
Km 47, hoe lang we nu lopen is een groot vraagteken, in mijn horloge kwamen allemaal druppeltjes en toen niets meer. De eerste keer dat ik mijn horloge zag zweten. Ik ga vooruit, een serieuze dip en het moet een gek zicht geweest zijn de manier waarop ik liep.
Een vrouwtje die de 18km liep vertelde dat ze even ging aanpikken omdat ze op was. Ik probeer mijn tempo van 1km/u te laten zakken naar 0.5km/u zodat ze wat kon volgen. 100m verder hoor ik een goeie kreet ¡°ai¡± .. het leek of ze in een valkuil gevallen was, het was maar een simpele kramp. Een geluk is Paul in de buurt en heeft die nog een Chocotoff voor de dame, of dat er haar ging doorhelpen weet ik niet. Dat mijn chocotoff nu weg is waar ik zo hard zin in had, weet ik wel. Toch wel een goede daad van mij en het geeft me energie.
Ik kan terug boven de 10km/u lopen¡ of zou het zijn omdat het vanaf nu bijna alleen bergaf gaat?
4km voor het einde is het in de verte aan het donderen, plots trekt heel de hemel dicht en donkere wolken dreigen met meer dan een druppel regen. Net aan de aankomst begint het enorm te Gieten ! Zo heb ik toch nog mijn stukje Gieten dit weekend. En Willem zal toch nog aan mij denken want hij moet er wel nog door lopen.
De tijd ? Moet ergens rond de 06u35¡ä zijn. Het was een zalige trail, zeer goede organisatie! Het ging me zelf toch weer iets te moeizaam, volgende week zal er eens een week rust aankomen. De laatste 12 weekends evenveel wedstrijden waaronder 9 ultras, dan mag een mens al eens wat rust inlassen.
Paul van Hiel
(ditismijnpostlijn
http://marathonfreak.wordpress.com