Lang was het twijfelen, gaan we mee doen of gaan we niet mee doen? De trail ‘La Moulinette’ is maar liefst 107km en heeft 4753 positieve hoogtemeters. Een beetje impulsief weer zonder na te denken wat dit kan inhouden vertrek ik zaterdagavond met Bram Vogels naar Stoumont om aan deze GRATIS trail deel te nemen..
Het is bijna 2u rijden , de laatste stukken waren meer voor een 4×4 en we komen ergens uit op een godvergeten stuk waar we de wagen op een wei mogen zetten. We zetten ons tent op in diezelfde wei en gaan naar de start voor ons nummer op te halen. Een 500m verderop staat een bungalow waar ze muziek maken en lopers gezellig eten en drinken. We eten nog een bord pasta en kunnen gelukkig nog wat tips ontvangen van Wouter Hamelinck. Wouter vroeg of we een lampje hadden, ik dacht dat het niet nodig was omdat het niet zo lang donker zou zijn na de start om 5 uur. Toen drong het pas door dat deze trail zo zwaar is dat ik niet voor donker binnen zal zijn en dat lampje dus heel goed zal kunnen gebruiken. Een tweede tip was ‘je hebt toch een tweede paar schoenen en kousen’ , euh “waarom?”. Net voor de eerste bevoorrading op km30 moeten we door een rivier… Een geluk had ik nog een paar heel oude loopschoenen liggen in de auto waarmee ik dan maar de eerste 30km moest lopen.
Na een heel korte nacht is het zover, we geven nog wat persoonlijke dingen mee voor elk van de 4 bevoorradingsposten en staan al gauw aan de start. In een dun T-shirt want het is al behoorlijk warm. 5 uur en we zijn weg, waar gaan we nu aan beginnen. Bram en ik lopen samen en kiezen voor een rustige start, daardoor lopen we helemaal achteraan en zijn de andere 125 vogels niet meer in zicht na 20 minuten.
Op de site stond, stokken aanbevolen, na enkele km is het me duidelijk waarom. Gelukkig liggen hier stokken genoeg op de grond en ik help me daarmee verder om mijn knie te ontlasten. We krijgen de ene kuitenbijter ( lees 200m stijgen op korte afstand ) na de andere. Dit is niet normaal maar wel prachtig, het is genieten van de omgeving en nu kunnen we nog wat grapjes maken.
Na 30km moeten we dan door het water, een 20m breed en diep tot aan de knieën. Ik beslis om er snel door te lopen maar val op het einde op mijn goede knie. Net op een scherpe steen en er komt bloed en een zwelling aan te pas. Hier is de eerste bevoorrading, een geluk dat Wouter ons deze tip gaf en we droge schoenen en kousen konden aantrekken. We nemen voldoende tijd om rustig te drinken. En terug verder, na 40km is het verdorie al enorm lastig. Bram en ik lopen echter nog altijd samen. Verderop bij een helling sta ik stil, kreunend van de pijn in mijn knie. Mijn gezicht zal toen wel boekdelen gesproken hebben… beetje manken en de pijn verbijten. Uit ervaring weet ik dat mijn pijn een grens heeft, dit is die grens en meer pijn zal ik niet krijgen. Het parcours blijft elke kilometer loodzwaar en bergaf gaat het dikwijls niet sneller dan bergop. Alles staat heel goed aangeduid maar door een andere loper te volgen lopen we een lange afdaling verkeerd, heel dat stuk terug omhoog en 25 minuten verloren. Het zou later nog een keer of vier gebeuren.
Het is al ontzettend warm en op zo één kuitenbijter drink ik bijna een halve liter. Gelukkig zijn hier af en toe riviertjes waar ik mijn bidons kan vullen… … of het gezond is zullen we de volgende dagen ondervinden. Qua hartslag is het heel rustig, we gaan nergens over onze toeren al is dat soms moeilijk op de zwaarste hellingen. Het valt me op dat hier veel platte mieren zitten, waarschijnlijk zijn hier al wat traillopers langs gekomen. Bram noemt het ‘mierenpuree’ .. dat is gebruikelijk bij ultralopen dat we na verloop van tijd soms wel wat rare dingen uitkramen.
Km 50, post nummer 2. Weer nemen we voldoende tijd om wat op krachten te komen. Net na de post door een tuintje waar de mensen een sproeier geplaatst hadden, zalig. Het zalig gevoel duurde niet lang want eens uit dat tuintje moesten we daar een helling op… Man man man, niet normaal, we klimmen en blijven klimmen, en zeker boven de 20%. Boven zijn al onze krachten al op van post 2 en we zijn misschien 700m verder.
Km 60 moet ik me voor de vierde keer achter een boom zetten en ik vergeet hier mijn wandelstok. Er liggen er hier wel genoeg maar deze lag goed in de hand. Dan maar verder zonder en de zwaarste hellingen zoek ik wel een andere. Bram en ik blijven nog samen maar af en toe beginnen er gaatjes te vallen, we zijn op het warmste punt van de dag en beslissen wat meer te stappen. De temperatuur zit tegen de 30°C, een geluk voelt het in de bossen soms iets frisser aan. Na een lange gelijkmatige klim waar ik blijf naar boven dribbelen breekt Bram. Hij zit er mentaal door en beslist om te stoppen aan 70km. We lopen al een tijdje zonder drinken en het duurt eeuwen voor we een riviertje vinden.
Eindelijk km 70, net na die post zie je weer een hele lange beklimming. Veel lopers kunnen het niet meer opbrengen en geven hier op. Ook Bram geeft er hier de brui aan samen met 16 anderen. Ik treuzel niet te lang, krijg Bram zijn lampje mee en begin aan de beklimming. We zitten al aan meer dan 12u30 lopen.. Na de beklimming en afdaling komen we aan een vlakker stuk naast het water. Wat zeg ik, naast ? Tot de enkels weer natte voeten en deze keer geen droge kousen. Dat gaan blaren worden. Het padje is hier 30cm breed en langst de twee kanten hebben ze netels geplant… ik ben niet snel prikkelbaar maar die netels denken er wel anders over.
Na een 10km loop ik weer een heel stuk verkeerd, een lange afdaling en ik zie nergens meer merktekens, ik loop heel dat stuk terug naar boven en merk boven op dat het toch beneden was. Alsof het allemaal niet zwaar genoeg is. De kilometers duren verschrikkelijk lang, ik trek me op aan het idee dat op post 4 een chocomelk op mij staat te wachten. Na vele uren kom ik eindelijk aan post 4, ook daar staan weer een deel opgevers. Respectvol geven ze me moed en met een applaus mag ik mijn weg verder zetten. Die chocomelk deed deugd maar ik moet veel meer drinken nog, mijn lichaam kan gewoon niet volgen met vocht innemen. Ondertussen is het beginnen schemeren. Opgeven wil ik niet doen, ik prent me in dat dit een levensbelangrijke missie is. Het gaat hier om mensenlevens en alleen als ik de finish haal worden die mensen gered. We moeten onze kracht ergens halen..
Buiten die knie die ontzettend pijn doet en de voeten nu ook wel mag ik niet klagen. Nog geen enkele kramp gehad en ook de hartslag blijft telkens heel rustig. Boven op een plateau is het heel lastig lopen, telkens over planken en balkjes, er op en er af. Ook hier loop ik een heel eind de verkeerde kant op. Een half uurtje later is het pikdonker, wat is het ontzettend moeilijk om zo te lopen, uw weg vinden en proberen niet te vallen. Het is meer schuifelen dan lopen. Door dat lampje en de schaduwen lijken de struiken soms everzwijnen of andere dieren die me elk moment kunnen overvallen. Overal geritsel en in de verste verte niet één lichtje te bespeuren. Alles is op puur karakter nu al ontbreekt het me zeker niet aan kracht. Na 101km moeten we een hek open maken en een wei stijl omhoog lopen. Ongelooflijk, ze sturen ons helemaal tot boven op de skipiste.. Aan het einde van de wei is geen hek en moeten we over prikkeldraad… …na al zoveel pijn is dit inderdaad alleen maar prikkelen. Mijn benen geraken niet hoog genoeg en aan beide kanten ervaar ik de prikkels en druppels bloed die in mijn gescheurde short dringen.
Na 19u45 hoor ik in de verte muziek.. het kan niet ver meer zijn. We moeten binnen lopen in de chalet en daar wacht een enorm applaus, toch wel even een moeilijk en heerlijk moment. Mijn doel is bereikt, al die mensenlevens gered… Mijn eerste bekommernis is nu drinken en zo snel mogelijk Mijn tijd is 19u54’47 en zonder omwegen was dit zeker een uur minder, maar dat is een bijkomend detail bij deze uitdaging. De eerste woorden waren ‘ je suis moulineé ‘ en daar moesten ze toch wel goed mee lachen.
Van de 127 lopers hebben er uiteindelijk 43 moeten opgeven, maar de meeste van die opgevers zullen ook wel een ultra gelopen hebben vandaag in zeer warme omstandigheden. Iedereen kan dus tevreden zijn.
Terug een stukje wandelen naar de tent, Bram heeft al een stukje kunnen slapen en we vertellen nog wat na. Ik probeer in te slapen maar heb wat veel pijn en die ondergrond lijkt veel harder dan de nacht daarvoor. Mijn matje is maar een cm dik en vangt in feite niets op. Na een kwartiertje draaien beslissen we van de tent snel op te vouwen en door te gaan. Beetje gek om nu nog 2u te gaan rijden maar onze verhalen sleuren ons door de rit.
Veel slapen kan ik niet, elk half uur wakker met een plas zweet onder mij, kletsnat. Ik drink 6 liter water en een cola op enkele uren tijd. De dag nadien is de schade groot, mijn knieën zijn 2 kanonskogels, mijn enkels zie ik niet meer en mijn voeten lijken wel op zo’n opgeblazen doktershandschoen.. Gelukkig krijgen mijn benen dinsdag weer wat vorm en zijn die pijnsteken in de knie zo goed als weg. Het was een avontuur dat ik nooit zal vergeten, wel een prachtige trail en super organisatie van Les Coureurs Celeste ! Die mannen brengen er een zeer leuke ontspannen sfeer in. Een echte aanrader wie eens echt gek wil doen.
Achteraf bekeken was dit ongelooflijk dat een mens zoiets kan, qua hoogtemeters is dit bijna 3x de beklimming van de Mont Ventoux ! Bij een wielerwedstrijd spreken ze vanaf 3000 hoogtemeters (op asfalt) al van een koninginnenrit… En dit allemaal op eigen krachten, op karakter, never give up … Toch moet ik de dag nadien heel hard relativeren en ontdekken hoe zwak de mens wel is, als hier in Steenhuffel de elektriciteit enkele uren uit valt en we allemaal hopeloos op straat staan. We hebben toch weer een verhaal en denken ook stiekem al aan het volgende. Of het nu 1km is of 1000km … geniet van wat je kan, en dat heb ik al zeker gedaan deze zondag.
Paul van Hiel