De cirkel is rond!
Het is nu 6h32’, de dag na de Nacht Van Torhout. Wederom ben ik uitgestapt. De maag deed verschrikkelijk moeilijk na 55km. Overgeven en nog eens overgeven. Alles draaide perfect, de tussen tijden waren zoals gepland, ik kwam sterk voor de dag en haalde de éne na de andere in, zonder te versnellen. Geen pijn aan de voeten, geen kapotte tenen, gewoon lopen zoals het zou moeten. Alleen die maag. In Steenbergen had ik het ook en toen alles eruit was, kon ik gewoon weer mijn tempo hervatten en verder gaan. Nu lukte me dat niet, alleszins na het overgeven wel, maar even verder begon het weer. Er ging natuurlijk ook niets meer in. Aan 67km was het game over.
Goed, geen ramp maar samen met de coach heb ik besloten dat het vanaf nu gedaan is met competitie, hier eindigt de carrière. Gedaan, over en uit. Het is geen impulsieve beslissing, gewoon de natuurlijke gang van zaken. Ik had voor deze race goed getraind, voelde me goed en had er zin in. Ook de trainingen die Ed had gemaakt heb ik deze keer met veel plezier afgewerkt.
In september start ik met een nieuwe job. Ik mag samen met enkele collega’s een nieuwe school oprichten in het Nachtegalenpark (Antwerpen-Zuid). Het park waar ik al 25 jaar train en loop. Waar ik elke boomwortel weet liggen. Het wordt een school met onderwijsvernieuwing, een piloot school. Een beetje een droom die uitkomt. Een beloning na een lange carrière in het onderwijs, waar ik hart en ziel heb gegeven in de school waar ik, nu nog, vertoef. Een beloning voor mijn loyaliteit en hard werk. Dit betekent wel dat er weer hard zal gewerkt moeten worden omdat we een nieuwe visie moeten uitschrijven, maar ook praktisch zal er hard moeten gewerkt worden. Het gevolg daarvan is dat ik nu op 45 jarige leeftijd tot het besef ben gekomen dat dat niet meer combineerbaar gaat zijn met harde en lange trainingsdagen.
Het is een periode van afscheid nemen. Afscheid nemen van een leven, van collega’s waar ik leuke tijden heb mee beleefd, van mijn coach Ed van Beek, mijn bloedbroeder, afscheid nemen van organisatoren, omlopen, atleten, etc….
Birgit, mijn vrouw, zei me daarnet: “ja ’t zal wel, ik geloof je niet meer. Je hebt dat al enkele keren gezegd….” Maar het gaat zo zijn. Ik voel dat de tijd rijp is voor zulke beslissing, alles past mooi in elkaar en de cirkel is rond, ik word één met mijn park!
Ik blijf natuurlijk lopen, gewoon lekker in het parkje met de vrienden. Gezond bewegen, zorgen dat er geen buikje aangroeit, vooral ook omdat het ongezond is om plots te stoppen.
Ik wil bij deze natuurlijk mijn sponsors bedanken voor hun jarenlange vertrouwen en al het materiaal dat ik heb gekregen. Ook zij zullen bevestigen dat loyaliteit door mij hoog in het vaandel werd gedragen.
Ook voor de pers een woord van dank. In alle sereniteit en objectiviteit hebben ze steeds bericht over mijn prestaties en dankzij hen kan ik nu mijn sponsors bedanken.
Alle coaches die me in die jaren onder de arm hebben genomen: Jean, Simon, Jan, Ed. Mercikes mannen, samen hebben we mooie dingen verwezenlijkt.
Natuurlijk ook alle organisatoren waar ik een schitterende band mee had, we zijn zeer goeie vrienden geworden en ze hebben me altijd gesteund. Ook na die keren dat ik hun wedstrijd verklootte door op te geven.
Als laatste Lut. Mijn therapeute, die me in dit proces van stilaan afscheid nemen heeft begeleid. Door haar heb ik nu genoeg “skills en tools” om deze stap onbevreesd te nemen.
Groet,
Marcus
(marc.papanikitas