Quentin is een jongen met een zware handicap, dit weekend gaat iedereen voor hem lopen. Vader Norbert Teuchert neemt de organisatie elk jaar weer op zich.
De reis naar Puttelange is weer veel te lang, in plaats van 3u40 doe ik er maar liefst 05u30 over… overal files en blijkbaar al veel vakantiegangers. Eens ginder zoek ik snel een Italiaans restaurant en eet er een pasta, een hele speciale want die moest hier blijkbaar meer dan een uur koken, of was het ook file in de keuken. Nog even een blik werpen op het parcours, Norbert ziet me lopen vanuit zijn veranda en nodigt me uit om een babbel te doen. Quentin is al weer een kop groter en komt nog even dag zeggen voor hij gaat slapen. De mensen zijn hier zeer openhartig en het is een blij weerziens.
Een uurtje later staat mijn autootje verscholen in de bossen, een eindje weg van Puttelange want ik herinner mij de eerste editie toen ik niet kon slapen door de kerkklokken ieder kwartier. Rond 10u ben ik wakker en na een korte wasbeurt kan ik mijn wagen netjes op het parcours zetten, alles bij de hand. Het rondje is hier 660m, er zit een stevige klim in, een wat minder steile klim en een stukje onverhard. De telling is dit jaar elektronisch, een hele verbetering. Het kwik is ondertussen gestegen tot 35°C en zuurstof is er amper uit de lucht te halen. Zo laf weer dat ze in deze omstandigheden het merendeel van marathons niet zouden laten doorgaan. Toch starten wij vol goede moed om 15u00. Mijn doel is de marathon en met goede benen proberen 100km , het moet niet te gek na de 126km van vorig weekend. Met 70 individuele lopers en nog wat ploegen is het deelnemersveld een beetje overbevolkt. Maar de sfeer is wel heel goed, telkens lopen we voorbij de feestende mensen, er zijn optredens, toneelstukjes, BBQ en nog veel meer.
Het lopen gaat zeer goed maar het laffe weer doet me zweten als een hond. Hoe moeten we hier weer gaan drinken ? Ik probeer niet te veel te drinken en neem om de 4 a 5 rondjes een beker Sprite. Die Sprite bevalt me wel. Mijn tempo ligt net iets boven de 8km/u. Als mensen beginnen meewandelen met 4 naast elkaar, dan nog soms met een grote hond er bij, dan begin ik het wat moeilijker te krijgen. Die mensen nemen dan natuurlijk ook altijd de binnenbochten. Een 24u moet je ontspannen kunnen lopen zonder te veel hindernissen onderweg. Sommige voorbijgangers die overdreven of al wat beschonken waren hebben het dan gevoeld dat ik nu ook niet voor elke hindernis uit de weg ga. Ook bij de bevoorrading staat steeds heel veel volk te praten en kijken naar het voedsel… Het is soms echt wringen om mijn bekertje te nemen.
De marathon zit er al op en het gaat in feite zo goed dat ik aan een podiumplaats begin te denken. Maar om 22u00 barst er een onweer los, aaaarrgh, ik haat lopen in de regen. Je zou denken dat er meer zuurstof komt maar het blijft enorm laf. Toen stond men besluit vast, 100km en geen stap verder. Lopen op Sprite is blijkbaar niet echt een goed idee, ik at af en toe een stukje banaan, chocolade of een koekje en een bord pasta.. het was of alles zich tot een brok vast in mijn maag zette en zelfs drinken lukte me nog amper. Door het warme weer en het veel te veel vochtverlies beginnen mijn nieren weer tegen te spruttelen. Misschien toch eens laten nakijken want plassen werd pijnlijk.
Na 13u zit er 100,475m op en dat is dan ook mijn definitieve afstand. Nog afscheid nemen en terug even naar mijn bos om wat te bekomen. Ik probeer een slok cola en mijn maag begint helemaal te keren. Enkele harde grote brokken komen er uit, waarschijnlijk had die Sprite alles bijeen geplakt tot een harde brok en kon mijn maag dit niet meer verwerken. Toen lukte drinken ook weer beter en met kleine slokjes gaat het steeds beter. Ik beslis nog van terug te rijden voor de zon er echt door komt.. achteraf gezien had dit niet nodig geweest want veel zon hebben ze niet meer gezien. Verder lopen had zeker gekunnen, door de vochtigheid begonnen er zich wel wat blaren te vormen maar daar lopen we door. Alleen in welke toestand hadden we dan geweest en uiteindelijk was het hier vooral om het goede doel te steunen en dat hebben we gedaan.
Voor volgende jaren zal de organisatie toch eens moeten denken om het lusje wat langer te maken of een deelnemerslimiet, want nu was het echt wel kantje boordje. De organisatie op zich is echt wel super goed, een hele goede sfeer en ook bij de bevoorrading is alles aanwezig wat men maar wenst. Van de laatste 10 wedstrijden waren er 7stuks van 100 of meer km, het spreekt wel voor zich dat we nu wat gas gaan terug nemen, en ook omdat de 100km van Morvan volgende week net iets te ver is.
Het was weer een fijn weekend met goede vrienden.
Paul van Hiel