Doordat ik met de kippen op stok was gegaan de avond voordien was het vroege uur deze keer geen probleem. De donkere hemel en de regen waren dat wel. Vier uur langs de Nederlandse kust lopen leek op slag een stuk minder aantrekkelijk. Maar goed, dan maar hopen dat het weerbericht er voor 1 keer knal op zat (“opklaringen vanaf de middag”) en via een tussenstop in Brugge fast forward naar Zoutelande.
Zoutelande lag er al even verzopen bij als België dus we gingen even schuilen in een lokale bakkerij terwijl we op de bussen wachtten. Daar wat het een vrolijk terugzien met Greg zodat ons Run to the Hills team voltallig was. Even later de bus op die ons afzette aan een sporthal nabij de startplaats in Haamstede, een tweetal uur voor de wedstrijd. Die 2 uren zouden dan maar gevuld moeten worden in de sporthal. Dames werden gekeurd, Hollanders werden voor de hele hal “debielen” genoemd en na veel twijfelen werd ook de juiste outfit gekozen, en voor we het wisten wandelden we in groep richting start. De hemel was intussen opgeklaard en het leek wel alsof heel Haamstede op straat gekomen was om de lopers te zien. De sfeer zat er al dik in: Zeeuwse vlagjes wimpelden, er werd geklapt en gejuicht en er passeerde zowaar een Belgische vlag die we met gepaste eerbied salueerden.
De klokslagen werden geteld en het startschot weerklonk. Doordat we gestart waren in het 4h15″ en trager vak kwamen we langzaam op gang. We namen de tijd om nog meer dames te keuren en nog meer Hollanders debiel te noemen, er was verontwaardiging bij Nonkel Thierry toen een tubetje gel voor zijn voeten werd platgetrapt en de inhoud op zijn been terecht kwam. Wij lachen natuurlijk, behalve Kristof wiens flesje water werd opgeëist om de schade te beperken.
Bij het eerste deel van de nog altijd indrukwekkende deltawerken viel er een klein gaatje en ik besloot dat, als we dan toch uit elkaar zouden vallen, ik me even goed bij de snellere helft kon voegen. Ik haalde Kristof bij en de snelheid steeg tot 11.5km/h. Greg kwam nog even polsen wat de plannen waren (niet sneller dan 10 km/h hadden we gezegd toch?) maar viel daarna terug in zijn vertrouwde tempo. Het zou een goeie keuze blijken: hij liep de marathon probleemloos uit en kon op het einde nog versnellen om net onder de 4 uur te finishen.
Ondertussen bleef Kristof maar versnellen, en dat terwijl hij nog maar een maandje terug aan het lopen is. Het duurde dan ook niet lang voor we de pacergroep voor 4h00″ bij de kraag hadden en vanaf dat moment had Kristof zich voorgenomen tot halfweg mee te gaan met mij en dan rustig uit te lopen. Met die gedachte versnelde hij nog wat en we liepen aan 13 à 13.5 km/h tot aan het 20km punt, dat meteen ook het begin van de lange zandstrook inluidde. Kristof vertraagde wat en ik hield in. Ik probeerde hem moed in te spreken, wees hem op de 3h45″ pacergroep die zo’n 300 meter voor ons liep en wou hem daar afzetten, maar telkens ik versnelde moest hij eraf. We namen afscheid en ik zette mijn tocht alleen verder.
Vanaf dan ging het snel. Na nog geen minuut had ik de groep van 3h45′ bijgehaald en 10 seconden later begon hun tempo me al op m’n zenuwen te werken en ging ik er vandoor. Ik versnelde nog en liep nu kilometertjes van 3’30” alsof het niks was. Ik vreesde dat ik het op het einde ging beklagen, maar besloot het er toch maar op te wagen. De Hollanders wisten ondertussen niet wat ze zagen en kwamen bij momenten gek. Na al 10 minuten gasten aan 11-12 per uur te zien strompelen met de grimas op het gezicht, kwam daar plots een gekke Belg aan 14 per uur, lachend, high-fivend met kindjes, spurtjes bergop en door het mulle zand…
Een korte bloemlezing uit wat me werd toegeroepen: “Nou, die zit nog fris! Mooi Martijn”, “Zo Martijn, daar zit nog snee op!”, “Wat krijgen we nou, gaan we nog even een spurtje bergop doen na 35km Martijn”. Hollanders zijn duidelijk niet zo vertrouwd met de naam Marijn, maar goed, het gaf me toch vleugels, waarvoor dank! Misschien zijn ze toch nog zo slecht niet, die Hollanders.
Het gebruikelijke dipje aan 35km kwam in de vorm van benen die zich wat lieten voelen. Maar in volle wedstrijd gaan hersenen toch wat anders functioneren: in plaats van te vertragen, kon ik enkel maar aan die luttele 7 resterende kilometers denken. Gaan! Die groep van 3h30′ moest nog haalbaar zijn. Maar die groep van 3h30′ kwam maar niet. Rond het 70% punt had iemand me nog toegeroepen dat ik op schema zat voor 3h38′ dus nu moest ik ze toch stilaan in het vizier krijgen. Ik checkte de Garmin: 12.3 gemiddeld. Ik moest ze al voorbij gegaan zijn (achteraf bleek dat er geen 3h30″ pacergroep was). Of misschien waren ze sneller gestart omdat er nog een zwaar stuk kwam? Wat er ook van mocht zijn, al die gedachten maakten snel plaats voor 1 dominerende gedachte: GAAN!
Het laatste stukje strand tussen de palen en ik bleef maar mensen inhalen, nu weliswaar iets minder vlot. Ik begon stilaan tussen mensen te komen die meer mijn snelheid hadden, al bleef ik ze toch nog vlot passeren. Zij stik kapot, ik nog relatief fris uiteindelijk. Na de laatste trap bergaf nog een eindsprint. De Hollander die ik nog op voorhand waarschuwde dat het nog niet gedaan was had geen verhaal meer en ik maakte hem af met een eindsprint aan 22.5km/h (als ik mijn Garmin mag geloven).
Ik klok bruto af op de 110e plaats met 3h26′ en nog wat. Netto (gezien mijn positie ergens achterin bij de start) win ik een minuutje en word ik 106e. Als ik de tussentijden halfweg bekijk bij de mensen rond me liggen die allemaal rond de 1.35 (logisch, gezien het zwaardere tweede wedstrijdshelft). Mijn tussentijd halfweg: 1h51′. Om maar te zeggen dat ik een behoorlijk 2e wedstrijdsdeel gelopen heb :-).
Na 4h16′ was de laatste van ons groepje binnen. Kristof had nog een ferme tik van de hamer gekregen, maar gezien zijn voorbereiding en zijn veel te snelle eerste helft toch een zeer behoorlijk resultaat. Er werd gedoucht, nagepraat en gegrapt met Kristof die daar in zijn boxershort op straat stond omdat zijn broek nog bij Greg in de auto lag, waarna we terug naar eigen land vertrokken.
Een mooie ervaring, t-shirt en medaille rijker, om nog maar te zwijgen over de verhalen. Een aanrader voor iedereen die eens een marathon wil lopen die meer is dan gewoon een marathon. Pluim op de hoed van de organisatie en de vrijwilligers! Sympathieke mensen toch, die Hollanders :-).
Marijn Vandevoorde
(marijn.vandevoorde
http://www.theroad.be