29,1km verder, uithijgend in de koude wind, natte, vette regendruppels op zijn weelderige doch op het voorhoofd uitgedunde haardos kletsend, staat hij daar met een stel onverlaten op een illustere plaats genaamd Sluftertrap. Op de naam afgaand lijkt het wel een plaats in de nieuwe film over de Hobbits, maar niets is minder waar, helaas. Een parkeerplaats aan een eethuis, waar ze eerst staan te wachten, verscholen achter auto’s, daarna achter het glas van het opgedoekte terras, schuilend tegen de gure wind die alleen maar nattigheid met zich mee voert. Later met z’n allen dicht bij elkaar kruipend in het halletje van de taveerne, wachtend op de droge, warme kledij die moet aangevoerd worden.
Hij staat daar, volledig paraplu, na zijn eerste loopje in maanden, nadat hij eerst afscheid had genomen van alles wat loops is en daarna geflikt werd door zijn achillespees die bij wijze van weerwraak fameus van Jan gaf. “Je weze gestraft” zei ze. “Na al die jaren van afbeulderij is het eindelijk onze beurt en zeggen we kordaat, salut en de kost, we willen niet meer rekken en strekken omdat meneer het zo nodig vindt debiel verder en rapper te lopen dan nodig wordt geacht voor het menselijk lichaam in deze tijd”
“moest ge nu nog achter mammoeten jagen, ja, dan kunnen we je nog pardonneren. Maar jarenlang doen alsof ge den beste wil zijn en daarna gewoon gebaren van krommen haas, dat gaat er bij ons niet meer in” Zodus dacht de achillespees aan de rechterhiel.
Maar goed, we dwalen af. Een weekendje Texel. Uitgenodigd door Martien (Baars) met de vraag of ik weer wat wil komen leuteren over mijn hele en halve deelnames ginder en wat ik daarbij voelde en meemaakte. Ja, om Freudiaanse theorieën vanuit de sofa in het publiek te gooien weten ze me wel te vinden. Dus vertrokken mijn dierbare eega en ik vrijdagavond na een zware werkstonde spoorslags naar Texel en warempel we haalden de veerpont van half negen. Aankomen, Martien knuffelen, inchecken, eten in ons appartementje, stukje film meepikken en bed in. Zo eenvoudig is het leven op Texel.
Zaterdag morgen opstaan, ontbijten, mezelf paraplu lopen -zie inleiding- douchen, overgeven vanwege nog steeds paraplu zijnde, lezinkje geven, lezinkje beluisteren, lekker eten, duizend keer zeggen dat het tijd is om te gaan slapen, maar toch blijven discussiëren over deze en gene.
En alras is het zondagmorgen. Ik kruip uit de bedstee alsof ik net mijn eerste huwelijksnacht achter de rug heb waar er weinig blabla was maar veel boemboem. Helaas pindakaas, de wetenschap heeft toch zijn nut. 29,1km lopen aan overslagpols, terwijl dit enkele maanden geleden nog zone 1 was aan dezelfde snelheid, eist zijn tol. Ik heb oma’s in Japan achter hun rollator sneller een 100km zien afhaspelen dan mezelf die nu in een appartement in Texel probeert vanuit zijn bed het toilet probeert te bereiken. Texel heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten dit weekend, dat voel ik de dagen daarna nog. Maar…..positief is dat de pees van Achilles blijkbaar heeft beseft dat het tijd wordt om te dimmen. Gewillig heeft ze de 29,1km meegedaan, en ook zondagmorgen bij het opstaan was zij de enigste die wilde meewerken, zelfs maandag wanneer ik voor de derde dag op rij een loopje deed, na 3 maanden nada, nul, zero, noppes, niks en niemandallen, liet ze niets van zich horen.
Texel, misschien een nieuwe start van…..?
Martien en de zijnen, bedankt!
Marc Papanikitas
(marc.papanikitas