Na de wedstrijd schuifel ik pasje voor pasje de gezellige kantine binnen. Ik wil maar één ding en dat is zitten dus ik zet mezelf op het eerste de beste vrije plek neer die ik zie, op een barkruk, en zit dan naast Ron Teunisse. Wat een gelukje. We hebben een leuk gesprek waarbij Ron zijn kennis over het lopen laat blijken want volgens hem loop ik erg mooi. Dat hoor ik wel vaker maar als deze man het ook zegt zal het dan toch wel kloppen. Ik ben niet zo van de heldenverering (zijn we niet allemaal in onze blote billen geboren?) maar voor Ron maak ik graag een uitzonderling en ik vraag heel bedeesd ‘je zult het wel zat zijn dat iedereen het aan je vraagt maar mag ik met je op de foto?’ En zo geschiedde, de eerste mannelijke en vrouwelijke Nederlandse finisher van de Spartathlon zijn vereeuwigd. Ik ben er blij mee.
Wat er voor dit heugelijke feit gebeurde zal ik nu vertellen.
In 2007 liep ik mijn eerste en tot nu toe enige 12 uurswedstrijd. Toen kwam ik tot 109,341 km. Dat is dus nog steeds mijn PR. Volgens de twee J’s in mijn leven (Jack en Jos) is het een nogal waardeloos PR en moet ik dat hoognodig eens verbeteren. Ik ben best gevoelig voor dit soort goed onderbouwde commentaren dus wilde ik vorig jaar zomer dat PR al aanscherpen maar toen werd de wedstrijd afgelast. Er zijn niet veel 12 uurswedstrijden dus mijn plannen verdwenen weer in de ijskast. Tot deze LangsteNachtLoop werd aangekondigd. Het moest dus toch maar eens gaan gebeuren.
Probleempje was wel dat mijn drive om ultra’s te lopen een beetje weg was. Ik heb in de eerste helft van dit jaar alles gedaan wat ik wilde doen en vond dat ik voor de rest van het jaar wel klaar was. Na de Baltic Run nam ik dus een pauze, ging niet naar Winschoten en ook niet naar Deventer om een 100 km te lopen, zoals ik eerder dit jaar nog van plan was, maar liep alleen nog af en toe een marathonnetje en één ultraloopje voor de gezelligheid.
Vrijdagmiddag voor de start voelde ik me niet echt 100% maar besteedde daar niet zoveel aandacht aan. Een beetje keelpijn, so what? Ik hoefde maar 12 uurtjes te lopen, dat is maar een halve 24 uur of een kwart 48 uur. Een sprint dus.
Aan de start van die sprint 23 deelnemers waarvan maar liefst 5 Spartathlonfinishers. En ook op de 24 uur loopt een Spartathlonfinisher en langs de kant ook nog eentje. Later kwam dus ook Ron nog even langs. Zoveel Spartathlonfinishers heb ik buiten Griekenland nog nooit bij elkaar gezien. De 24 uurslopers waren al op de helft toen wij aansloten. Vanaf het begin voel ik wel al dat dit niet mijn nacht gaat worden. Ik heb het warm, koud en dan weer warm, moet minstens 2x per uur plassen en heb keelpijn. Maar Jos is naar huis en ligt lekker in zijn eigen bed te slapen en die zal ik dus maar niet storen. Leuk hoor, die twee J’s: mij het zware werk laten opknappen en zelf in dromenland.
Gelukkig is er nog een J. die me door zware momenten heen sleept, Jos Akkermans. We lopen regelmatig een stuk samen waarbij we allebei klagen dat de één de ander opjaagt. ‘Je gaat me veel te snel!’ ‘Ja, maar dat komt omdat jij zo snel gaat.’ ‘Welnee man, jij jaagt me op. Laten we een stuk met Nitísh meelopen, die doet het tenminste rustig aan.’
Maar Jos weet van geen ophouden en loopt voor me uit. Later haal ik hem weer in omdat hij lopen en wandelen afwisselt en dan lopen we weer een stuk samen. Na 9 uur zitten we er allebei even doorheen en wandelen een flink stuk samen, hebben een serieus gesprek en sluiten dat af met een bakkie troost. Daarna gaat hij in snelwandeltempo verder en ik in langzaamsjoktempo. Na een uur of 10 krijg ik ineens een enorme steek in mijn teen. Die was na 5 uur al vervelend aan het doen maar een schoenenwissel leek te helpen. Nu kan ik dus van het ene op het andere moment nauwelijks meer op mijn voet staan. Op een bankje bekijk ik wat er aan de hand is (zie het filmpje van Rinus v.d. Wal (http://www.youtube.com/watch?v=CPndP_SBLUg&feature=youtu.be) met na 1.30 minuut mijn minute of fame voorzien van deskundig commentaar van Rinus en Jos). Ik heb een flinke blaar rondom mijn nagel en wanneer ik die wil doorprikken voel ik mijn nagel schuiven. Oei, da’s niet goed! Daar gaat mijn PR, voor zover ik dat nog had kunnen halen want op dit moment heb ik daar helemaal geen vertrouwen in. Uitstappen doe ik alleen bij blessures maar is dit een blessure? Nee toch? Die nagel zit toch al los dus wat kan er gebeuren als ik doorloop? Dus trek ik mijn schoen maar weer aan en doe mijn eerste pijnlijke stapjes op weg naar de rest van de 12 uur. Ik kan mijn voet niet normaal afwikkelen dus loop ik op de buitenkant. Niet echt super maar langzamerhand went het en komt er weer een soort van tempo in. Nog anderhalf uur, moet kunnen toch? Ik weet niet hoever ik ben, vraag het aan Jos, maar heb niet eens meer de puf om uit te kunnen rekenen of dat PR er nog inzit of niet. En wat is dat PR eigenlijk? Waarom heb ik daar niet even naar gekeken voor ik aan deze 12 uur begon? Ik weet dat het iets van 109 komma nog wat km is dus voor de zekerheid moet ik minstens 110 km lopen. In een alles of niets poging geef ik alles wat er nog in mijn lijf zit. Morgen heb ik toch een rustdag. Ik prent mezelf in dat ik geen pijn heb maar het helpt niet, die teen doet verdomde pijn! Wat kan zo’n sprintje dan toch lang duren. Vlak voor het einde zie ik Jos weer voor me lopen en probeer bij hem te komen en bij het eindsignaal is dat precies gelukt. Hij kan me meteen opvangen want ik krijg weer eens een inkakmomentje. De twee Jossen brengen me terug naar de start waar ik nieuwsgierig op de computer kijk. Huh, 110,687 km? Ik heb een PR! Hoe kan dat nou? Na zo’n rare nacht? Nog meer tranen, ze zitten hoog vandaag. Hierna schuifel ik, ondersteund door Jos A., richting kantine. Zitten wil ik. En daar kom ik dus bij Ron Teunisse terecht.
Wij, Nederlanders, hebben altijd wel een excuus waarom we niet presteren zoals we wilden. Als het niet zo warm was…als het niet zo koud was…als het niet geregend had…als de pacer er niet als een haas vandoor was gegaan…als er geen zand op het strand had gelegen…etc. ‘Als de hemel valt hebben we allemaal een blauwe slaapmuts op’, zei mijn oma Stadskanaal altijd. Zou ze toen al geweten hebben van de LangsteNachtLoop? Ik kan voor mezelf ook een heleboel ‘alsen’ bedenken waarom het niet ging zoals het moest maar dat doe ik niet. Het ging zoals het ging en daar moet ik het mee doen.
Zoals ik al verwacht had werd ik ziek. Twee dagen heb ik gestrompeld tussen de bank en bed. De enige spierpijn die ik heb is die in mijn buik, van het hoesten en proesten. Mijn benen voelen prima. Mijn teen doet nog steeds pijn en ik kan er niet op staan. Ik kan ook geen schoenen aan dus voorlopig ben ik een blote voetenloopster. Het geeft niet, ik hoef nergens heen en was toch al van plan om mijn jaarlijkse winterslaapje te gaan houden.
Tot slot wil ik nog een paar kadootjes en complimenten uitreiken.
Eerst de kadootjes: om te beginnen aan Jos Akkermans die me door moeilijke momenten sleepte. Hij had zelf te weinig getraind en baalde toen hij zag dat hij op 8 meter na de 90 km niet gehaald had. Jij krijgt van mij die 8 meter kado. En vergeet niet ons afspraakje voor 2014 (of misschien toch maar wel).
Dan Jenni de Groot. De mentale strijd won je maar helaas miste je op 455 meter na de limiet om in het Nederlandse team te mogen. Ik weet zeker dat je daar een grote aanwinst zou zijn dus die 455 meter krijg je van mij.
En tot slot Wilma Dierx. Ik was in de laatste uren zo met mezelf bezig dat ik helemaal niets van jouw strijd met Ludo heb mee gekregen. Ik gun je de overwinning maar dat zou niet fair zijn tegenover Ludo want die deed ook zijn best. Van mij krijg je dus 285 meter zodat jullie samen op de eerste plaats staan.
Zo blijven er voor mij dus 109,939 km over en dat is nog steeds een PR.
Tot slot nog de complimenten en die zijn natuurlijk voor de organisatoren Ans Oudejans en Martin Dekker die een uitstekend georganiseerd evenement hebben neergezet. Aan alles was gedacht, de verzorging was perfect, de vrijwilligers fantastisch, er was een tent waar we onze spullen in konden zetten, tafeltjes voor de eigen verzorging, een origineel aandenken en de sfeerverlichting hing zelfs in het toilet (ik heb er regelmatig van mogen genieten). Heel erg bedankt!
Foto’s van Jos Lange: https://picasaweb.google.com/117910675281719419812/SantpoortNoord22122012#
Jannet Lange
http://jannetlooptlang.punt.nl