Op bijna de laatste dag van het jaar was er de zes uur van Heerde. Rondjes van 415 meter op de baan van AV De Gemzen. De vogels hadden zich voor het vuurwerk verstopt, anders hadden ze wel gefloten, zo lenteachtig was het. De start was om 12:00 dus we moesten tot in het donker lopen. Met de baanverlichting geeft dat wel veel sfeer, zeker ook met de non-stop Top 2000-muziek door de speakers. Lopen met Fats Domino, zijn Bleuberry Hill wel te verstaan, is een feest. Niet met Fats zelf, die heet niet voor niets Fats. Volgens Jean-Pierre Gendrault vooral muziek uit ‘onze’ jeugd. Hij loopt bij de M60, net als ik, hoewel ik in de uitslag opeens 10 jaar jonger ben.
Ik zou 5 rondjes rennen en één wandelen en dan maar zien hoever ik kon komen. Voorop stond gezond uitlopen. En dat pakte goed uit. De rondjes gingen vlot voorbij en als snel was het eerste uur voorbij. De één uurresultaten werden omgeroepen en ik stond één na laatste. Het tweede uur ging wederom prima. Omdat de wind best krachtig was probeerde ik op de lange helft met de wind tegen steeds achter een andere loper of groepje te schuilen. Ik haakte dus steeds aan bij snellere lopers en zo werd het tempo steeds meer opgevoerd. Hierdoor was ik na het derde uur in de rangschikking een paar plaatsen opgeschoven (voor wat dat na drie uur waard is). Ondertussen was de snelste loper, Yves van Hoeck uitgestapt met rugpijn. Ik had daarna geen zicht op wie er voorop liep, wel zag ik Anton Schuurman en vooral Karl Graf regelmatig passeren, maar ook het groepje met Jet Klomp. Zij zou bij de vrouwen winnen met een afstand van bijna 65 km. Piet Abma wint bij de mannen met een dikke 70 kilometer.
In het vierde uur nam ik na een half uur wat gas terug, maar nog steeds liep ik lekker mijn rondjes, 5 rennen en één lopen. Ondertussen was de verlichting aangegaan en schalde The Golden Earring door de luidsprekers. Dan komt het vijfde uur waarin ik, tot mijn verwondering, de marathonafstand al bereik. Gezien mijn rondjes wandelen had ik dat niet verwacht. Misschien zit de 50 km er wel in. Nou niet direct een afstand om over naar huis te schrijven, maar voor mij zou dat sinds 2009 pas de tweede keer worden. Dat wordt dus het doel, hoewel het niet meer vanzelf gaat, er moet gewerkt worden. Het gaat stroever en stroever. Het tempo zakt fors, maar ook merk ik dat mijn beenspieren geen zuurstof, dus geen brandstof, meer krijgen. Lucht genoeg, maar zuurstof te weinig. Dan maar wat meer wandelen, 4 rondjes rennen, 2 wandelen en even later andersom. De meters vorderen maar traag. Haal ik het of haal ik het niet. Het laatste kwartier wandel ik, samen met Wim Hogentoren als Hans Buis ons voorbij komt. Kom op heren, lopen, niet wandelen. Wim gaat mee en ik ook. Een paar rondjes volgen we Hans. De zes uur zit er bijna op, nog een keer over de mat, amechtig Hans volgend. Dan het eindschot, iedereen stopt. Mijn horloge geeft meer dan 50 km aan. Later blijkt uit de uitslag dat ik 50 meter minder heb gelopen dan in 2009. Dus net geen postoperatief PR. Houd ik tegoed voor de volgende keer. Maar dan moet Hans wel twee rondjes eerder langszij komen.
Theo de Jong
Theo.marijke (at)planet.nl