Is er schaamte in dat wat we niet presteren? En moet je daar uitleg over geven? Vrijdagavond in Den Helder stond een uitgedunde groep lopers te wachten op iets waar men al weken met spanning naar uitkeek. Er werd in de groep, buiten wachtend op het startschot, soms lacherig gedaan over diegene die plots geblesseerd waren. Het is geen schande als je om redenen van persoonlijke veiligheid thuis blijft. Of gewoon domweg niet kan lopen door andere omstandigheden. Op diverse sociaal media werden er al statements gemaakt dat: als je de 100km uit zou lopen je jezelf kon rekenen tot de absolute top van het Nederlandse ultralopen. En wie wil dat nou niet. Dit en het vooruitzicht op windkracht 5 tot 6 maakte mij ook onzeker. Ondanks dat ik het buiten zijn wel gewend ben, zeker ook door mijn werk als timmerman boezemde het me toch wel angst aan.
Door het verkeerd inschatten van het strand is het niet heel moeilijk om natte voeten te krijgen en de daar mee gepaarde koude voeten kunnen je op een avond als deze de kop kosten. Dat de oogleden ook kunnen bevriezen daar had ik niet eens bij stil gestaan. Ik hoop dat de schade bij die personen dan ook mee valt.
Maar nu even over het lopen an sich. Zodra het startschot gegeven werd en er eindelijk gedaan kon worden waar ik het meeste plezier in heb, viel de onzekerheid van me af. Hoe onnozel kan je zijn!! In trainingsloopjes de afgelopen maanden had ik met groot gemak vaak de 80km aangetikt. En liep alles eindelijk, na een jaar van blessureleed op rolletjes. Tot dat ik verleden maand tijdens een schaatstraining keihard onderuit ben gegaan en een hersenschudding, afgescheurde pezen in de linkerschouder en een verrekte rechterknie op liep. En die knie begon al snel op te spelen, jammer want het was best goed uit te houden op het strand. Goede kleding maakt echt het verschil. Ook het gezelschap was uitmuntend zo samen met Renske en Ernst Jan. Het eindeloze uitzicht maakt het mentaal wel zeer zwaar btw.
Nadat ik in Camperduin afscheid had genomen van dit wonderbaarlijke duo besloot ik er flink de pas in te zetten om bij mij thuis in Egmond er een warme beker, gember thee in te gooien. Het plan was dat ik in Castricum Renske en EJ weer zou oppikken. Ik was immers niet in het bezit van een gps apparaat. Ik had wel een goed beeld van de route door het duin maar het zou niet eerlijk zijn om je eigen route te lopen. Na een korte rustperiode thuis weer snel de deur uitgegaan. Maar het tijdelijke stil staan deed het lichaam niet goed. De pijn in m’n knie werd ondragelijk en ter hoogte van Egmond Binnen heb ik dan ook rechtsomkeert gemaakt. En via het duin, waar het een stuk beter lopen was dan op het strand. Terug gestrompeld naar Egmond aan Zee. Finishen op de vijftig kilometer was geen optie dat kon m’n trots niet opbrengen. Bij mij is het alles of niks.
Nu een paar dagen na dit debacle ben ik nog steeds niet over deze DNF heen. Maar het lezen van de verhalen van andere lopers/ finishers doet mij goed. Zeker het finishen van mijn lievelings duo maakt mij trots. Het is super mooi dat dit soort lopen nog steeds georganiseerd worden en dan ook alle lof voor die gene die dit mogelijk hebben gemaakt.
Groetjes van een gefrustreerde loper.
Mark Zwart