Na twee mislukte pogingen slaagde ik er vorig jaar in een 100K tot een goed einde te brengen (zie verslag ‘Een 100K laat zich niet zomaar temmen’, 12/09/2012, Winschoten). Ultra-loper mag je jezelf pas noemen nadat je meerdere 100K’s op je palmares hebt. Voor 2013 had ik dan ook Belves, Torhout en Winschoten gepland. Ik liep in het najaar en tijdens de winter een paar marathons – Kasterlee, Spijkenisse, en de onvolprezen trail Olne – Spa – Olne. Ik trotseerde elke week een slordige 100 km in de winterse kou en vochtigheid, tot op 19/01 het noodlot toesloeg. Tijdens de Belgian Coast Total Run, zeg maar De Panne – Knokke, moest ik in Lombardsijde afhaken met een contractuur diep in de linkerkuit. Vier weken rust. Daarna traag en lang beginnen lopen, ik deed voor de eerste keer van mijn bestaan zelfs beroep op de kinesetherapie – weerbarstige spier manueel verlengen. Ik wilde immers koste wat kost het rondje Texel lopen op 1 april. Dit lukte wonderwel, in 5.47, een dikke anderhalf uur achter mijn zoon maar die kwam dan ook als eerste over de finish. Bref, ik was klaar voor Belves.
Ik kon met de Belgische ultra-ploeg optreden, wat een fantastisch team is me dat zeg. Op donderdag vertrok ik met Yves Dedapper en zijn gezelschap, de fiets mee op de trekhaak. Jawel, ik was van plan terug te fietsen, na Winschoten was ik ook naar huis terug gefietst, met traditie ga je niet lichtzinnig om. In Belves vervoegden we het Belgische team. André, onze bondscoach, een man met humor, had het parcours verkend en beweerde dat er geen meter vlak te bekennen was, wat niet strookte met de profielen van de organisatie. Wij lachen. Ik startte dus op een schema van 10km/u met de bedoeling tussen de 10 en de 11 uur te landen. Marathonpunt bereikte ik na 4.09, halfweg in Sarlat zat ik perfect op schema, 5.00.00. Klein probleem, mijn spieren werden enorm stram. Je moet weten, ik doe al mijn trainingen langs het Noordzeestrand en op zachtlopende bospaadjes. Op kilometers op- en neergaand – geen meter vlak, inderdaad – hard asfalt zijn die beentjes van mij niet voorbereid. Tussen 50 en 60 verloor ik 10 minuten, tussen 60 en 70 was het verval 25 minuten. Ik sukkelde nog voort tot kilometer 80 en zag toen dat zowat iedereen rond mij aan het wandelen ging. Ik stelde mij solidair op en jogde alleen nog op die plaatsen waar meer dan tien toeschouwers applaudiseerden. Om de vijf kilometer maakte ik uitgebreid gebruik van de gastronomische voorzieningen. Ik begon te begrijpen waarom in Belves de maximumtijd op 18 uur is vastgelegd. Versgebakken brood rijkelijk belegd met rillettes de porc, warme beignets overvloedig besproeid met poedersuiker. Aan bevoorradingspunt 19 bakte men een pannenkoekje voor mij, met choco weliswaar, bruine suiker zou het perfect gemaakt hebben, maar we zullen niet klagen. Weldoorvoed en blijgemutst kwam ik aan de finish in een beschamende 12.20.15. Een bezorgde en ontgoochelde zoon stond er mij op te wachten. Bezorgd, hij had mij veel vroeger verwacht. Ontgoocheld, hij was vierde geëindigd, maar had mits betere voeding onderweg zeker het podium gehaald, eventueel zelfs eerste. Hongerklopje aan km 97 toen hij in tweede positie liep. Een paar gelletjes maakten het verschil. Toch een fantastische prestatie, weer sub 7 uur op dergelijk parcours. Ook de rest van de Belgische ploeg presteerde uitstekend. Diverse persoonlijke records, vijf man zijn rijp om onder de 7.30 te duiken. Dat belooft voor Torhout.
O ja, gisteren ben ik gezond en fit terug uit Belves gearriveerd. Met 1101,93 km op de teller. Zeven dagen, waarvan zes wind pal op kop, twee in de gietende regen en een temperatuur die je doet twijfelen aan de opwarming van de aarde. Ideaal dus, voor de geoefende fietser. Ik kijk uit naar Torhout, de Belgische ploeg zal er knallen. En ikke? Ik wil er mijn eerste Leffe savoureren tussen 18.00u en 19.00u.
Fernand Vermeesch