Nadat ik zowel in 2011 en 2012 in Torhout de eindmeet niet haalde was het nu tijd voor revanche. Alhoewel ik in 2008 afscheid heb genomen van topsport, ik al meermaals mijn terugtrekken uit de loopsport heb aangekondigd, kan ik het lopen en de daaraan verbonden competitie niet laten, ook mijn vrouw beseft nu dat ik niet zal veranderen. Ze heeft er vrede mee genomen.
De laatste keer dat ik nog eens een ultra uitliep was op de Centennial 100km op de baan (piste) in Deventer in 2011. Ik won er toen met een tijd van net onder de 8h (7h59’) en ook daar had het niet veel gescheeld of ik had de race roemloos verlaten. Gelukkig was mijn coach Ed van Beek, organisator en dus ter plaatse om onder mijn kont te stampen.
Ook nu was Ed ter plaatse en nog steeds mijn coach zijnde heeft hij geen enkele keer zijn voet moeten tillen. De race verliep probleemloos ondanks de zware omstandigheden. Stormwind, regenvlagen en een omloop die van glooiend naar klimmen ging (hoogteverschil van 70m op een rondje van 10km).
Het enige probleempje dat ik onderweg had was dat ik dringend grote boodschap moest doen, iets wat me nog nooit overkomen was. Zat de Nieuwpoortse Chinees van de avond daarvoor er voor iets tussen? Dus rond km 42 ga ik even van de omloop de bossen in, aan een plaats waar Ed en zijn vriendin Mieke staan. Omstaanders en wandelaars passeren en kijken toe wat er gebeurt. Ik probeer wanhopig het touwtje van mijn loopshort los te krijgen, maar het lukt niet. Ik roep op Ed, die komt aangestormd. Maar nagelbijter als hij is krijgt hij het ook niet los vanwege……geen nagels. Hij buigt zich voorover en wil met zijn tanden de knoop ontwarren, maar bedenkt zich welke beelden dit op alle facebookpagina’s gaat geven als omstaander daar een foto van maken terwijl hij in onzedelijke houding mijn broek staat los te trekken met z’n tanden. Dus staakt hij deze beweging en roept Mieke die met haar nagels de knoop in een mum van tijd lostrekt. Dit geklungel kostte me 3 minuten, zelf getimed.
Ik had voor mezelf een duidelijk plan klaar. Nochtans waren we er niet gerust in. Twee zondagen daarvoor waren Luc Krotwaar, Pieter Mans en ik vertrokken voor een 6 uur loopje in Deventer begeleid door Ed op de fiets. Al na 4h30’ moest ik er de brui aan geven terwijl we amper 12km/h liepen. Niet onmiddellijk inspirerend om te vlammen in Torhout. Een duidelijk plan dus:
Doel was om tussen de 7h30’ en 7h40’ te lopen. De eerste 50 zou ik iets sneller lopen om dan regressief en zo ontspannen mogelijk naar die eindtijd te gaan. Ik kwam door in 3h38’ op de 50 en voelde me kiplekker. De keuze was, blijf ik dit tempo aanhouden, of houd ik me aan mijn plan. We kozen voor optie 2. Tot aan km 80 verliep alles vlekkeloos, buiten het knoopje in het touw aan mijn loopshort. Dan kwam de vermoeidheid opzetten. 80km halen is voor mij al een unicum en ik zag de verbazing op vele gezichten omdat ik nog steeds in de race was en nog een gezwind tempo onderhield. In de laatste 2km wordt het tempo zelfs nog opgevoerd en halen we snelheden van boven de 15km/h wat betekent dat we niet leeg zijn.
En zo word ik 11e in de Nacht Van West-Vlaanderen die nu op een zaterdagmorgen wordt gelopen, op een rondje van 10km met amper publieke belangstelling. En dit in een voorop geplande tijd van 7h30’48”. Daarmee bezet ik een 5e plaats op het BK en een 2e plaats M45, maar dat zal mij een worst wezen. Voor mezelf bewijs ik dat ik het ultralopen nog niet verleerd heb en dat je geen pijl kan trekken op wat er in je voorbereiding gebeurt. Beroepsmatig heb ik een zwaar, maar zeer leuk jaar achter de rug. Het oprichten van school Kosmos heeft ons team veel tijd en werk gekost omdat we samen werkelijk voor alles instonden, soms 60 uren per week klopten. Ook regelmatig weekends in de school verbleven en zelfs bleven slapen op een matje in de inkomzaal.
De tijd die ik in Torhout liep, daar ben ik heel blij mee. Maar het is vooral de wijze waarop waar ik zeer gelukkig mee ben. Het was zo’n dag uit de duizend, waar alles in zijn plooi viel.
Zoals ik Texel nooit zal lopen zonder dat Douwe, mijn fietsbegeleider er bij is, zo zal ik Torhout nooit lopen zonder dat Jurgen Vansteenkiste er bij is. Van onschatbare waarde zijn deze kerels. Ze kennen me door en door, hebben mijn successen, maar ook mijn afgangen van zeer dichtbij meegemaakt. Ze lezen mijn wedstrijdverloop af door mijn houding en mimiek te observeren en kunnen daarop gepast anticiperen. Jurgen, dank je wel en sorry dat ik je weer een zere kont heb bezorgd.
Marc Papanikitas