Na de N70 trailmarathon en een trainingsloop van 65 km (grensgebied Twente-Duitsland) staat zaterdag de Müritzlauf als trainingsloop op het programma. Het is een loop om het grootste meer in Duitsland. De start is in Waren.
Trouwens nog even terugkomend op de N70 marathon. De marathon was een paar kilometer verder met in totaal 1.300 hoogtemeters inclusief vele trappetjes. Echt wat een super groepsloop. Een test of groepslopen iets voor me is. Deze keer wel omdat het een homogene groep was. Er was een langzame, midden en snelle groep. Twee snelle lopers trokken hun eigen pad waardoor ze vet verkeerd liepen. Helaas mis ik de aansluiting met de snelle groep omdat ik na de eerste tussenkomst naar het toilet moest. Na het verlaten van het toilet waren ze al gestart met de volgende ronde. Vervolgens met de middengroep meegelopen. Uiteindelijk met zijn vieren gefinisht zonder te wachten op de middengroep. Samen heb ik met een loper uit de Flevopolder een groot deel opgelopen. Daarnaast pikten we een echte vrouwelijke kanjer op traillopen en Endy op. Ze (volgens mij een Lommelse WK-deelneemster op de trail) en Endy waren al tig keer de weg kwijtgeraakt. Jemig ik was impressed door haar pracht droge gespierde beenspieren. Heb het haar maar even gezegd omdat het de waarheid is. Endy (sorry dat ik je naam afkort maar het schrijft makkelijker) valt me telkens weer op vanwege zijn hardloopschoenen. Echt ze zien er al five fingers uit wat het niet is maar die schoenzolen zien er zo dun uit. Endy staat voor mij symboliek aan schoenen.
Die 65 km op het grensgebied Twente-Duitsland is alleen maar heuvel op en natuurlijk heuvel af. Een zwaar maar aantrekkelijk parkoers vanwege de natuur en de rust.
Terug naar de Müritzlauf.
Na een vet lange autorit (inclusief een file nabij Hamburg/Bremen) arriveer ik 21.00 uur (te laat waardoor het eten er bij inschiet) in Waren bij het Hotel am Bannhof. Ik ga via de achteringang naar binnen. Ze kunnen het hotel trouwens beter Hotel auf Bahn noemen. Een paar meter scheidt de kamer van het spoor. Daarnaast is het geluid van een trein niet echt rustgevend… De medewerkster drukt me een sleutel in de hand waarmee ik van buiten naar binnen kan komen. O.k., ze rijdt weg waarna er geen personeel meer aanwezig is. Echter nadat ik mijn spullen uit de auto pak, kan ik niet meer via de achteringang en, volgens mij, de hoofdingang binnenkomen omdat de sleutel niet past. Mobiel bellen lukt niet omdat ik geen mobiel heb. Tja dan maar wachten of er nog een hotelgast van buiten naar binnen gaat waarna ik meeloop met diegene. In worse scenario in mijn Mini slapen. Intussen loop ik naar het spoor om te kijken waar het Bahnhof ligt. Verrek de hoofdingang is aan het spoor. Lucky kom ik binnen. De hoofdingang welke ik probeer, blijkt achteraf een zij-ingang te zijn.
Zaterdagochtend starten we om 08.00 uur met circa 150 lopers volgens opgave organisatie. In de uitslagen zie ik 116 deelnemers. Het verschil zijn de, in mijn perceptie, relatief vele uitvallers. Jan-Albert is back vandaag! Voor mij doen start ik redelijk voorin. Ik ben namelijk benieuwd hoe hij start. Niet zacht, haha. Hij heeft ook een prima fietser bij zich t.w. Henk Knol, een sportman in hart en nieren. Een super begeleider. Na een paar honderd meter vliegen de lopers overal langs me. Tja laat niemand de illusie hebben de koploper van dichtbij te volgen maar blijkbaar loopt menigeen weer als een kip-zonder-kop in het begin. Uiteindelijk ben ik gaan tellen hoeveel ik er gepasseerd heb gedurende de loop. Circa dertig. Nog circa dertig andere lopers lopen nog zachter dan mezelf in het begin. Ondanks dat ik de afgelopen week meer dan twintig hardloopuren heb getraind, voelen de benen goed wat uiteindelijk resulteert dat ik finish als middenmoter. Circa tien km per uur. De mentale hardheid is de afgelopen drie weken ook noodgedwongen getraind omdat deze heftige weken tevens in het teken staat van circa 50 à 60 werkuren. Feiten welke ik niet euforisch wil benaderen maar puur rationeel omdat de weg naar het uiteindelijke doel niet hét ultimo doel is. Het zijn feiten om de feiten, niets meer, niets minder. Noodgedwongen mentale hardheid training heeft daarnaast te maken dat de werkgever dit jaar inmiddels twaalf collega’s op straat heeft gezet. Deze week wordt weer een heftige week. Financiële maandafsluiting waarbij de deadline binnen twee werkdagen ligt. Week-end? Eén letter kan je er in veranderen, het is a.s. week-end n.l. werk-end welke zaterdagavond prettig onderbroken wordt door een bezoek aan Herman van Veen. Toch acceptatie op het werk is geen probleem voor me, ik zie het als een ultra-inspanning. Hopelijk kan ik in september op het werk een poging wagen af te bouwen.
Na tien kilometer de eerste verzorgingspost welke trouwens allen prima verzorgd zijn. Circa elke tien kilometer goede verzorging. Naarmate de wedstrijd vordert zijn er steeds meer posten welke sowieso water verstrekken. Eigen verzorging heb je nagenoeg niet nodig. Tijdens de loop heb ik me zelf getest door het eten te beperken tot twee bananen. De kilometeraanduiding is trouwens wel vaag. De tweede tien kilometer zou ik circa tien minuten minder langzaam lopen t.o.v. de eerste tien kilometer. Kan echt niet maar maakt verder niet uit. De laatste vijf kilometer kunnen ze beter of niet meer aangeven of beter aangeven. Zo loop ik een kilometer in iets meer dan tien minuten en de volgende kilometer in een hoge vier minuten. Beide kilometeraanduidingen kloppen voor geen meter. Toch is er geen verwijt aan de organisatie omdat het een mooie ronde is in combinatie met de vele vrijwilligers die een prima job verrichten. De ronde is afwisselend zowel qua natuur als ondergrond. Echter het meer zien we weinig tot niet. Het doet me denken aan de ronde om het Ballatonmeer. Hongarije was voor me destijds een afknapper. Echter de Müritzlauf onderscheidt zich positief.
Het parcours is niet al te zwaar alhoewel ik de eerste twintig kilometer absoluut niet lekker heb gelopen. Vraag me niet waarom maar het lekkere gevoel komt pas later bij me. Nadat ik richting vijf uur ren en nog circa 1/3 af te leggen heb, ben ik benieuwd of Jan-Albert al gefinisht is wat uiteindelijk het geval blijkt te zijn. Chapeau en gefeliciteerd. Echt onvoorstelbaar een eindtijd onder de vijf uur. Een unieke prestatie. Het parkoersrecord in de toekomst door iemand anders verbreken lijkt me een meer dan zware opgave. Voor de start spreken we elkaar kort en prettig. Zijn focus helemaal te begrijpen.
De laatste twintig kilometer is het terrein iets meer glooiend maar absoluut te overzien. Zo af en toe lopen we langs een stukje strand of langs een pracht kasteel wat dienst doet als hotel en restaurant. De estafette-lopers onderbreken de wedstrijd prettig voor me. Wat ik vandaag tevens waardeer is de betrekkelijke rust van het ultra-peloton. Geen verhalen over lopen uit het verleden of in de toekomst, we zijn met zijn allen vandaag in stilte bezig met de Müritzlauf.
De finish bereik ik in 7 uur 49 minuten en een handvol seconden. Planning vooraf 8 uur. Helemaal prima.
Na afloop ligt er een medaille klaar en een oorkonde. Goed bedoelt maar niet echt aan mij besteedt. Wat wel opvalt is de grote poster met een foto van Jan-Albert met de tekst ‘Lantink is back’. Nou dat hebben ze geweten in Waren. De posters vinden gretig aftrek. Jan-Albert je hangt vast met een paar punaises bij zowel menig mannelijk als vrouwelijk deelnemer op de slaapkamermuur, haha.
Vervolgens kachel ik in zes uur naar huis. Tip voor toekomstige deelnemers reis niet op vrijdag tegen de middag af richting Waren omdat op vrijdagmiddag het erg druk is op de Autobahn.
De dag na de Müritzlauf iets meer dan dertig kilometer uitgelopen. Ik kan stoer mailen dat dit een eitje is maar na vijftien kilometer voelen de bovenbenen niet meer fris.
Groeten,
Henk Harenberg