Vorige week werd de tweede editie van de Bosbaanmarathon gelopen. Ik denk dat er zelden een marathon is gelopen met zoveel ervaren lopers. 28 deelnemers, samen goed voor 7107 marathons! Die ervaring is ook af te lezen aan de leeftijd van de lopers. Tenminste aan de mannen, of zoals de grote organisator Francis Spoelstra het liever zegt de ‘jongens’. In dit geval was de oudste jongen 74 jaar en de gemiddelde leeftijd zeker 55 jaar. De gemiddelde leeftijd bij de ‘meisjes’, dat zag je zo, lag veel lager.
Na eerst weer de nodige groepsfoto’s op het bordes van het restaurant konden we van start. Hier en daar wat stukjes met wat meters omhoog, net genoeg om alle spieren alert te houden, maar voor de rest een vlak parcours. En net als vorig jaar waren er weer veel karper vissers met tentjes langs het water, maar ook weer net als vorig jaar werd er niet veel gevangen. De marathonners waren niet de enige lopers op het mooie parkoers. Er zijn zo als gebruikelijk weer veel andere lopers actief. Leuk is dan dat je daar een band mee opbouwt, al duurt die band meestal niet langer dan twee, drie rondjes. Nu was er een loper die tegengesteld aan ons liep. Her ging hem duidelijk niet gemakkelijk af, hij had een zware slepende loop, die steeds stroever werd. Na onze tweede ontmoeting zei hij: ”tot zo”. En inderdaad, we kwamen elkaar al weer gauw tegen. Na zijn derde rondje zei: “nog één, en dan ben ik weg. En jij?”. Nog drie, zei ik. Sodejunogantoe was zijn reactie. En in het volgende rondje hebben we afscheid genomen.
De rondjes, we moesten er acht lopen, gingen gesmeerd, steeds maar weinig verschil tussen de rondjes. Maar het laatste rondje was toch wel zwaar. Na de 24 uur van Steenbergen had ik nog maar twee keer een 35 km training gedaan, en ja, dan red je het gewoon niet. Bij de doorkomst voor dat laatste rondje stond er zowaar een clubje toeschouwers te applaudisseren voor ons. Albert Meijer liep vlak voor mij, zijn laatste rondje, ik moest er dus nog een. Ik hoorde de toeschouwers opmerkingen maken over de loopstijl van Albert, in de trant van “die gaat moeilijk”. En toen ik langs kwam: “dat ziet er nog makkelijk uit hoor”. Ja, ja, dat hoor ik vaker, maar dat is schijn. En schijn bedriegt. Bij mij lijkt het lopen altijd makkelijk te gaan, maar voor mijn gevoel kwam ik nauwelijks meer vooruit. Dus dat laatste rondje was echt afzien, tenminste tot driekwart. Toen kwam Wilma me tegemoet lopen, met een jonge fan, zoon van een karpervisser. Ze kwam me ophalen, want waar bleef ik toch. Waar maak je dat nou mee dat de Nederlands kampioen 24 uur je op komt halen. Alleen bij de Bosbaanmarathon dus. Na de jonge fan bij zijn vader te hebben afgezet, keerde ze om, om Francis op te halen! En ik kon fluitend mijn weg vervolgen naar de finish.
En nadat iedereen binnen was het nog een hele tijd gezellig. Ik moest helaas snel naar huis, dus kon ik niet mee het water in. Jammer, maar misschien volgend jaar, tenminste als ik uitgenodigd wordt. Want, de Bosbaanmarathon is dermate exclusief, daar kun je niet voor inschrijven, daar wordt je voor uitgenodigd!!! Maar dan loop je ook wel met de top van de marathonvreters.
Met groet,
Theo de Jong
Theo.marijke(at)planet.nl
NB. Voor een foto verslag van organisator Francis Spoelstra met reacties van de deelnemers en de uitslag zie: http://engelenburgmarathon.com/?page_id=21