Winschoten schonk ons Jan Mulder, Arie Haan én …. de Run. Toegegeven, er zijn meer originele openingszinnen, maar het is toch maar zo. Wonderlijk stadje. Mijn zoon werd er twee jaar geleden vice Europees kampioen, na Calcaterra – maar die is van een andere planeet, en ik liep er vorig jaar, zonder forceren, een voor mijn leeftijd voortreffelijke honderd (10.21u). Op de editie van 2013 mocht ik dus niet ontbreken. Ik nam vrijdag de 13de de trein in Oostende, met de fiets mee voor de terugtocht, wordt een goede gewoonte. Bedoeling was het even goed te doen als vorig jaar, starten aan 10km/u en landen tussen 10 en 11u. Dit liep even anders. Ik wist al aan 50K hoe laat het was, passeerde in 5.06u en kon echt niet veel beter. Doelstellingen bijgesteld, op naar 11 uur, maar ook dat bleek alras te hoog gegrepen. Berusting dus en beslist om iets onder de 12 te eindigen. Wat perfect lukte zonder me echt te forceren. In de voorlaatste ronde werd ik voorbijgebeend door Mo, zelfde leeftijdscategorie. Nu liep Mo een fantastische wedstrijd, maar mijn ego kreeg er toch een ferme tik van. En de kelk was nog niet leeg. In de laatste ronde, op 4 km van de finish, werd ik gepasseerd door de laatste en de voorlaatste, waardoor ik dus zelf laatste werd. Voordeel was dat ik niet meer in de duisternis moest lopen, met in mijn rug de koplampen van drie motards en het zwaailicht van de EHBO-wagen. Iets minder waren de – goedbedoelde – commentaren van de dappere, resterende toeschouwers langs het uitgestorven parcours: ‘is dit de laatste’? Ja dus. Ik arriveerde in een schandalige 11.54u met een staande ovatie van het overgebleven publiek, allemaal kenners, want die blijven. Bij het inleveren van mijn chip kreeg ik nog een mooie RUN-sjaal als aandenken, omdat die Belg nog van plan was om naar huis te fietsen. Winschoten, I love it.
Hoe zo’n wanprestatie te verklaren? Aan de omstandigheden lag het niet, wel veel regen maar dat was eigenlijk niet het probleem. Ik denk dat mijn voorbereiding niet ideaal was. Tijdens de zomer ben ik constant fysiek goed bezig geweest. Veel gestapt – twee huttentochten in de Alpen, stevig gefietst – o.m. Arlon-Nice langs Vogezen, door de Jura en de Alpen, op een colletje werd niet gekeken. Daartussen werd ook nog gelopen. Elke dag dus goed bezig, topfit, maar geen specifieke looptraining opgebouwd naar een honderd. Laat dit een les zijn. Of een troost? Misschien speelt ook de leeftijd een rol, maar die hypothese wordt vooralsnog niet weerhouden. Loop zeker nog een 100K, met gerichte voorbereiding.
De fietstocht dan – regen, tegenwind, koud – super dus. Vier dagen van 150K achter de pedaaltjes, stukje Saksenroute naar Enschede, dan naar Arnhem via de Midden-Nederlandroute. Vervolgens via de Maasroute naar Maaseik, de grens over en op naar Hasselt via het onvolprezen Limburgse fietsnetwerk. In Hasselt de trein genomen naar huis, naar de kust. Door België fietsen zonder een stevige levensverzekering voor je geliefden doe je best niet. Overigens, ik moest dringend thuis zijn voor wat looptraining. Volgende week is er de marathon van Oostende, voor eigen publiek wil ik niet afgaan.
Fernand Vermeesch