Dit RUN weekend begint, net als voorgaande jaren, met het klaarmaken van de logeerbedden. Dit weekend komen Els (voor de 3e keer) en haar partner Micha, beide voor de 50 km. Het blijkt een gezellig weerzien en kennismaking te worden. Bij het halen van mijn startnummer blijken ze al op een afstand te zien dat ik voor de 100 km kom en niet voor iets anders; hoe?
Zaterdagmorgen 14 september, 07.00 uur, de regen klettert op het dak …. Oké het was voorspeld maar anders komt dat ook niet altijd uit. De vraag komt dan: welke loopkleren moet ik aan? Ontbijten, voeding klaarmaken en met zijn drieën naar de start gewandeld in een regencape. De LutjeRun is al begonnen als we er om 9 uur zijn: natte fanatieke minihardlopers. Het gaat tenslotte om de eer en de medaille. In de sporthal omkleden, hier en daar wat vet smeren, zorgen dat de voeding in de refreshment zone terecht komt. Buiten ontmoet ik Wim (Scholtens), vandaag zijn debuut op de 100 en het debuut van zijn kleinzoon op de 500 m.
Dan wordt het tijd om in het startvak te gaan, de spanning is voelbaar en je ziet gespannen gezichten van kompanen van voorgaande edities en andere ultralopen. Tien uur het startschot klinkt en dan gaan bijna 80 lopers beginnen aan de klus van vandaag, uitlopen en goed finishen. Wim en ik hebben een opdracht meegekregen van onze trainer, Peter Stein: rustig beginnen op 5 minuten en 40 seconden per km. Dat gaat lekker want de eerste km is al veel te snel, we moeten rustiger aan. De eerste doorkomst op 10 km is 53 minuten i.p.v. 57. De druk wordt nog vergroot door de aankondiging van de speaker bij mijn eerste doorkomst: “de local hero”. Later wordt dit gelukkig beter en benadrukt hij dat we samen de Peppi en Kokkie (onafscheidelijk) van de RUN zijn. De tweede ronde gaat gelukkig rustiger en komen we in een mooie cadans met vlakke ronde tijden, rond de 55 – 56 minuten.
Zomaar hebben we de 50 km gehad en bedenken we dat er inmiddels 5 uur verstreken is sinds we gestart zijn, dan moet het ongeveer naar de klok van drie gaan. Deze eerste 50 ging in een constante regenbui, van hard via motregen weer naar hard. Hier en daar plassen omzeilen om geen plomp water in je toch al natte schoenen te krijgen. Stukken met enthousiast publiek, het bier zorgt al voor losse tongen, en stille stukken.
Dan komen we op 70 km – het is al een poosje droog – en gaat het moeilijke stuk komen. De vermoeidheid en de regen en kou gaan hun werk doen. Op de kale stukken staat veel wind en het regent weer. Het tempo zakt iets en het kost iets meer tijd om voldoende eten en drinken binnen te krijgen, hierdoor kost een ronde ongeveer 60 minuten. We beginnen te rekenen, halen we onze doelstelling: finishen binnen 9,5 uur en daarmee onze deelname aan de 120 van Texel veilig stellen? Het moet en zal lukken.
Langzamerhand beginnen we andere 100 km lopers te passeren, ook zij leveren in. Achteraf blijkt dat ongeveer een derde deel is uitgestapt. Hier en daar begint het publiek uit te dunnen en neemt het aantal lege partytenten toe. De lucht van barbecue, patat en frikadellen wordt zwaarder en mijn maag begint dit minder leuk te vinden. De vervelende draai op de Oudewerfslaan neem ik te krap en ik klap met mijn heup tegen een afscheidingshek, blauwe plek dus. Op 88 km passeren we Dick Abee, de derde Winschoter, die ook heel gestaag zijn rondjes loopt.
Na de 8ste en 9de ronde klinkt de (bijna verlossende) bel voor de laatste ronde. We hebben nog 1 uur en 3 minuten om ons doel te halen, dat moet lukken. Onderweg krijgen we nog complimenten voor onze loopstijl, het gaat steeds mooi samen op in een zelfde ritme; ook vindt het publiek het mooi dat we nog steeds samen lopen. Dat geeft kracht en moed voor de laatste km’s. Bij de laatste verzorgingspost nog gauw even wat stukken sinaasappel eten, vocht en voeding. Nu kunnen we de km’s aftellen, nog 4, nog 3. Het laatste rechte stuk op de Ludensweg, de laatste ratels en dan de Stikkerlaan, onze “Via Gladiola”. Hier nog veel publiek en aanmoedigingen. De speaker haalt ons binnen met veel enthousiasme; doel gehaald: 9:27:06. Wij vallen moe en tevreden in de armen van onze grootste fans.
Voor Wim een geweldig debuut deze tijd en voor mij een verbetering van mijn PR met bijna 3 minuten. {i}{b}Texel, here we come !{ei}
Herman Ebbekink{eb}
(hg.ebbekink