Op 26 september vertrok ik met Albert Meijer naar Inverness, Schotland, om daar op zondag ons zelf er eens van te gaan verwissen of het monster nu echt bestaat of niet. Albert heeft dit jaar al weer heel wat landen bij gespaard, maar Schotland had hij nog niet en dit leek ons wel een leuke marathon: niet te grootschalig, niet te duur en een rechtstreekse vlucht vanaf Amsterdam: altijd handig, want, net als vorig jaar bij Jersey, een tas kwijtraken bij het overstappen, wil je niet te vaak overkomen. De vlucht was slechts krap anderhalf uur en het vliegveld van Inverness is heel kleinschalig, dus het duurde ook niet lang of we zaten in de bus naar de stad (ca. 7 pond retourticket; duur ca. 20 minuten). De stad bleek heel compact, met een paar winkelstraten, twee overdekte centra en op de hoek van elke straat een pub. Een taxi naar het pension, maar dat bleek uiteindelijk maar een mile vanaf het centrum te liggen, dus de rest van de dagen hebben we gelopen. Het pension (Eilidh) was ook niet groot, maar groot genoeg, met de traditionele Britse / Schotse hartelijkheid: prima bedden en vooral voortreffelijk ontbijt. Er bleek nog een marathonloper te zitten, uit Glasgow, en daar wisselden we ervaringen mee uit.
Op vrijdag wat gewinkeld (grote goedkope sportzaak) en heerlijk getraind: op een half verhard pad langs het kanaal tussen Inverness en het meer van Loch Ness. We deden een wedstrijdje met een kanoër en die hield er flink de sokken in (of wat draag je in zo’n boot?). Het was en bleef heerlijk weer: droog, wat bewolkt, maar meestens zon en zo’n 18 – 20 graden. Op zaterdag naar de expo (op loopafstand van het pension): veel tenten op een sportveld, slechts enkele stands met sportspullen (Brooks, Nike en Asics), maar wel goede koffie, bier en een pasta-maaltijd: linzensoep, pasta met diverse sauzen, salade, broodjes, een hartig toetje voor 10 pond (€ 12,50). We konden er om half een ’s middags al terecht en het was de hele middag gezellig druk. Er doen zo’n 3.500 deelnemers mee op de verschillende afstanden, hoewel de meesten natuurlijk aan de kidsrun, de 5 en de 10 km. Uiteraard gingen we nog op de foto met Nessie: een enorm opblaas exemplaar bij de finish.
Op zondag was het vroeg op: we moesten met bussen vanaf de expo naar de start, om het meer Loch Ness heen. De bussen reden van 07.15 uur tot 08.15 uur en deden er toch al snel drie kwartier over. Onderweg prachtig uitzicht over het meer en de Highlands. Na Fort Augusta reden we omhoog, het natuurgebied in waar de start was. Ongelooflijk: met 42 grote bussen achter elkaar over hele smalle paadjes door de middle of nowhere: in Nederland zou er geen vergunning voor worden afgegeven, denk ik. In de Highlands moesten we nog een uur wachten voor de start (10.00 uur) en vooral bij de toiletten was het een drukte van belang. Er was doedelzakmuziek (zowel bij start als bij finish)en na het startschot stortte iedereen zich omlaag: gelijk de eerste mijlen flinke afdalingen en steile hellingkjes. De eerste mile ging in 6 minuten: toch wel iets te snel voor ons doen! We liepen door bos en hei en langs rotswanden, maar ook langs het meer. We dachten dat het na wat stijgingen en dalingen in het begin wel zo’n beetje vlak zou worden, maar we kwamen bedrogen uit: wat de britten vlak noemen, zijn voor ons kuitenbijters. Bij een grote bult op zo’n 18 mile stond nog “beat the monster”, en dat monster bleek niet de dinosauriër in het meer (die zich die dag opvallend rustig hield), maar de helling van 80 meter hoogteverschil op zo’n 800 meter. Verraderlijk vals plat! Vlak werd het pas op de laatste paar mile. We hadden gehoopt op een snelle tijd, doordat de finish lager ligt dan de start, maar de benen liepen behoorlijk vol, dus dat viel niet mee. Onderweg prima verzorging met water en sportdrank, banaan, gel en sinaasappel. Verder weinig of geen toeschouwers of huizen langs de weg. Slechts een keer een dorpje gepasseerd en pas weer mensen langs het parcours in Inverness, na zo’n 23 mile. Mooi shirt met leuk logo, idem medaille en weer een free meal! In de goodiebag allerlei reepjes en ontbijt (porridge), plus een blik soep van de hoofdsponsor Baxter. Veel gezelligheid in het tentendorp en een enthousiaste speaker. ’s Avondsnaar de Mac en de pub en het zat er weer op. We finishten in 3.38 en 3.55 (wilden uiteraard sneller) maar kijken terug op een geslaagd weekeinde. Absoluut een aanrader voor wie van een kleinschalige, maar leuk georganiseerde marathon houdt, ineen gezellige stad met aardige mensen en prachtige natuur op loopafstand.
Op naar de volgende!
Ton Aker
NB. Volgend jaar wordt de Loch Ness marathon op 28 september gelopen.