Na vier keer onder winterse omstandigheden de Brocken beklommen te hebben leek het me wel eens leuk om dat een keer onder iets minder extreme condities te doen. De Brocken marathon bood daartoe een geschikte gelegenheid. Deze marathon maakt deel uit van de Harz Gebirgslauf, een loopevenement met meerdere afstanden en disciplines (hardlopen en Nordic Walking) in Wernigerode. Met in totaal bijna 3000 deelnemers, waarvan ongeveer 700 op de marathon, een redelijk grote happening. Een andere reden om voor deze marathon te kiezen was de goede bereikbaarheid per trein (ik heb op dit moment geen auto). Wernigerode heeft een spoorwegstation dat ook het vertrekpunt vormt van de Brockenbahn, een smalspoorbaan met stoomlocomotieven die via Schierke de verbinding vormt met de top van de Brocken. Vanaf het station is de Brocken al te zien, behalve dan toen ik daar arriveerde, want het regende pijpenstelen. Bij vertrek was het echter opgeklaard en toen lukte het wel. Ik heb toen ook genoten van het prachtige assortiment enorme stoomlocomotieven dat daar op het station opgesteld staat.
Bij aankomst op vrijdag dus overvloedige regen en dat bleef de hele avond zo. Voor zaterdag, de dag van de marathon, was wegtrekkende regen voorspeld. Dus maar hopen dat het dan mee zou vallen. Voor 2 euro heb ik overnacht in de Turnhalle van de Hochschule Harz, vlak bij de start, met een bushalte voor de deur. Prima dus, behalve het onvermijdelijke nachtelijke gesnurk dat de zaal vulde. Ondanks dat redelijk geslapen (oordopjes!!) en zowaar, ‘s ochtends om 9 uur, toen we met een paar honderd lopers in de Himmelpforte op de start stonden te wachten brak de zon door. Ook op de Brocken schijnt de zon nu, riep de speaker enthousiast uit. Maar ja, dat zal wel niet meer dan een ironisch knipoogje van die onberekenbare berg geweest zijn.
Mooi hoor, die Brocken marathon. Grotendeels trail, prachtige herfstbossen (in de Harz kleuren de bladeren veel eerder dan bij ons in Nederland). Direct omhoog, eerst nog vals plat, maar na het plaatsje Ilsenburg werd het serieus. Een dikke 9 kilometer klimmen, waarbij het steeds steiler werd. De laatste drie kilometer tot de top (vanaf km 16 ongeveer) bestond uit een ruw geplaveid pad met een stijgingspercentage dat opliep tot 15 en hier en daar zelfs 20%. Binnen twee kilometer stegen we van 700 naar 1000 meter, vervolgens naar de top op 1142 meter. De vrolijk gekleurde bladeren maakten plaats voor sombere sparren die steeds kleiner werden. Op het Brockenplateau waren ze verschrompeld tot dwergachtige stompjes. Je zit dan net boven de boomgrens. Heel even klaarde het wat op en onder ons zagen we een donzige zee van wolken. Maar meteen daarna sloeg de mist weer toe en daalde de temperatuur naar 3 graden bij een aantrekkende wind. Het spookachtige silhouet van de grote zendmast was op korte afstand nog net te zien. De organisatie reikte lelijke felgele poncho’s uit maar ik had mijn onafscheidelijke rugzak bij me met daarin een windproof jack.
Na de passage van de Brocken volgde een lange afdaling, eerst richting Schierke over een stukje van de geasfalteerde Brockenweg (hoe anders zag deze er nu uit dan de aardedonkere ijsbaan in februari) en vervolgens via schitterende bossen en langs dampende ravijnen terug naar Wernigerode. Mede als gevolg van de lange klim die ik grotendeels in een soort dribbelpasje (dat voelt beter aan dan wandelen) heb gedaan kwam ik in de niet zo indrukwekkende tijd van 4 uur 49 minuten onder het doek door, toch nog op ruim twee derde van het deelnemersveld. Ik heb me niet zo met de tijd beziggehouden. Regelmatig foto’s gemaakt en in het begin nogal wat sanitaire stops. Uit de foto’s blijkt dat ik op 15 km in een groepje zat waarvan iedereen ruim boven de 5 uur finishte, zodat ik kennelijk in de afdaling weer op hen ben uitgelopen. En dan te bedenken dat in het jaar 2000 ene Steven Lambeck deze marathon in de recordtijd van 2:39:05 heeft afgelegd!
Al met al een leuke, gründlich georganiseerde, niet al te lastige trailmarathon en met een prima verzorging (elke circa 5 km een goed uitgeruste post). Alleen dat vreselijke goedje dat ze aanboden, bekers met een soort geelgroene drab, dat ‘Schleim’ werd genoemd. Bij elke post stond er wel iemand die dat spul aanbood: ‘Schleim! Willst du noch Schleim?’. Ik werd er bijna misselijk van. Op het internet vind ik het goedje alleen terug als een soort Halloween drankje, dat ‘gelber Schleim’ heet. Wat de zoekvraag verder nog opleverde zal ik maar in het midden laten. Na de finish heb ik me toch maar aan een klein slokje van dat spul gewaagd. Het smaakte nog naar slijm ook…
Op mijn blog (http://boomathome.net/lopen/) staat een link naar de foto’s.
André Boom