Men had het ons voorspeld, en inderdaad, toen ik mij begaf naar onze verzamelplaats om te vertrekken met ons vieren naar de Trail de la Vallee de l’Orneau, regende het oude wijven(stortregen). Ons vieren waren Geert (de kokkerellende kok), Kristof (Piek), Tony (onze fitnescouch)en ikzelf alias Nonkel, samen leden van de Run to the Hill Club. En met de voorspelde windstoten tot 90km/u zou het een lastige trail worden.
Het begon al goed bij het instappen in de auto: mijn broodpudding viel uit mijn handen in een mooie plas water …. Maar geen nood, oprapen en afdrogen met een meegebracht stuk wc papier wat natuurlijk inplakte en er bijna niet af te krijgen was. Maar al met al heeft hij toch wel gesmaakt 1 uur voor de wedstrijd, en het papier zal later wel via de voorziene weg zijn weg terugvinden in de wc pot.
Dankzij de nieuwe gps die Tony, onze chauffeur van dienst net had aangekocht vonden wij vlotjes het sportterrein te Bossiere(Gembloux), het vertrekpunt van de trail. Na een dikke 160km door regen en wind konden wij op tijd onze rugnummers afhalen. Het was reeds een drukte van jewelste daar door de slechte weersomstandigheden iedereen zich binnen in de zaal verspreidde. Maar alles verliep vlotjes. De verschillende afstanden vertrokken op een ander uur en wanneer wij om 9u30min vertrokken voor de 48km was het overgrote gedeelte van de deelnemers voor de 22km nog niet aanwezig.
En wat wij niet voor mogelijk hadden geacht: tijdens het aankleden aan de auto, trok ineens de hemel open en een schuchter zonnetje stak de kop op en weg was de regen. En die bleef weg voor de rest van de dag. De wind daarentegen kwam met kop en schouder opzetten en zou later tijdens de loop nog wel eens de spelbreker worden.
Zoals gewoonlijk had Piek deze morgen bij het klaarmaken van zijn sporttas alles in zeven haasten ingeladen en kwam tot de vaststelling dat hij zijn gelletjes had vergeten en ook zijn halsbeschermer. Daarentegen stond hij daar te boffen met zijn nieuwe handschoenen die tegen een temperatuur van – 5 graden kunnen …. Maar met de voorspelde 16graden warmte van vandaag waren die handschoenen helemaal overbodig en, inderdaad, na 400meter werden ze reeds veilig opgeborgen in zijn rugzak.
De trail van 48km was aangekondigd als een niet te zware trail voor beginnende traillopers en inderdaad, trailstokken waren niet nodig. De Trail de l’Orneau kan men niet vergelijken aan trails in de Ardennen (bijvoorbeeld de Trail des Fantomes) maar ze had toch een paar pittige beklimmingen langs touwen en enkele steile afdalingen in petto. Ook was er veel variatie in het landschap en wanneer men op een gegeven moment tussen twee afgereden maisvelden een 2tal km met licht stijgend profiel tegen de wind moest opbeuken zag ik toch meerdere lopers op hun tandvlees zitten.
De eerste 10km waren het moeilijkst beloopbaar omdat door de regen op de velden de kleigrond letterlijk aan de schoenen bleef plakken en men het gevoel had om met schoenen te lopen die wel 5 kilogram wogen. Neem daarbij nog de natte hellingen en daar ga ik, mijn eerste val van de dag en gelukkig ook de laatste. Niets aan de hand maar door de val was ik enkele gelletjes verloren maar stelde dit slechts vast wanneer ik ze van doen had. Heb er gelukkig altijd wat in reserve maar het beloofde gelletje aan Piek kon ik zodoende niet bezorgen.
Mijn bedoeling was om mijn eigen tempo te zoeken met in het achterhoofd een eindtijd binnen de 5u30min. Ik liet mijn 3 medelopers maar gaan, en die zag ik al terug aan de eerste bevoorrading die ik paste omdat ik nog alles vandoen had. Enkele km’s later waren mijn 3 buddy’s mij terug aan het passeren en weg waren zij. Na een klein halfuurtje alleen genoten te hebben van de kleine uitgestorven gehuchtjes, de weidse vergezichten en de verbaasde blikken van enkelingen die zich waarschijnlijk afvroegen wat ik hier kwam doen, hoorde ik plots een groepje lopers achter mij komen aanhijgen. Wat bleek, mijn 3 vrienden plus nog 2 andere lopers die toevallig ook van onze streek waren, hadden zich vergist van weg en hadden zodoende een omweg van een 800meter mislopen.
Ha, ha, wat had ik een binnenpretje, sorry guys.
Nochtans vond ik dat alles goed was bepijld, bevlagt en bespoten maar als individu alleen let men veel beter op dan in een groep waarbij de concentratie wel eens verloren gaat wanneer men een gesprek voert. Ik maalde rustig de kilometers af en stak een belangrijke baan over waar een bordje stond ‘encore 3 kilometre’. En tot mijn verbazing zie ik plots mijn vrienden een honderdtal meter voor mij lopen, wat blijkt, een km voor de eindstreep is er nog een standje geplaatst waar men een alcoholisch drankje kan nuttigen en onze Geert kon het niet laten, vandaar. Ik riep naar hen om op mij te wachten maar ze hadden mij inmiddels in de gaten zodat wij met zijn vieren de eindmeet overschreden op plaats 43 tot en met 46 in een tijd van ongeveer 5u 28min. Doel bereikt en op mijn gps stond 48,8km, bij de anderen ruim 49km.
Met onze bon een lekkere soep gaan afhalen met stuk stokbrood (top) en na nog wat bijpraten huiswaarts gereden.
Voila, men vraagt zich inderdaad af, wat bezielt die mensen om in weer en wind zichzelf af te beulen? Maar, mits goede training, nice buddy’s en een toporganisatie is de voldoening nadien niet te bevatten en lonen al die uren training de vorige maanden en jaren! Tja, de ultrawereld is een beetje gek maar er lopen andere gekken rond op onze planeet.
Groetjes aan allen,
Thierry de Block
(de.block.thierry
De nieuwe site van deze trail: http://traildelorneau.be/
(de uitslag zal daar binnenkort wel op te vinden zijn)