De voorbereiding:
Ik had altijd gezegd als we voor de 5de keer de klimming van de Mont Ventoux organiseren wil ik hem zelf beklimmen voor de stichting. Over mijn verleden hoef ik ook niets te vertellen, dat weten jullie allemaal. Ook al is het alweer bijna 15 jaar geleden [mei 99] we zullen het nooit vergeten. Twee jaar geleden ben ik begonnen met wat lopen, helaas moest ik 2 maal onder het mes voor me rechterknie, ja 2 maal omdat ze in het ziekenhuis niet het verschil wisten tussen links en rechts. Na een paar maanden herstel kan ik eigenlijk beginnen met de voorbereidingen, helaas begon mijn linkerknie pijn te doen. RUST-RUST…………maar ik wilde zo graag en de tijd begon te dringen, nog maar 1 jaar te gaan. Weer een herstart, wandelen ½ uur-1 uur telkens iets langer en verder tot we de 3 uur aan konden. Eindelijk mocht ik weer eens gaan proberen op een loopband onder begeleiding van Gerard Postema, helaas ging het weer mis, pijn en nog eens pijn……………….
We hebben toen maar besloten om niet hardlopend de berg op te gaan maar wandelend. Rustig opbouwen met de % omhoog. Ik weet nog wel de eerste keer 5 km a 6%, moeie en zware benen en dan denken…. straks 15 km met gemiddeld tussen de 8 en 11 % omhoog. Vanaf dat moment ging ik een paar keer per week en ook al ging het soms niet zo goed we bleven de moed er in houden, het ging beter en beter. Ik weet nog die ene keer: 4 uur m’n bed uit, flesjes cola en handdoek mee om toch 1 keer het gemiddelde te lopen van de Mont Ventoux. Komt Gerard binnen om 8.15 uur en hoe gaat het…………….nog 1 km en ik ben boven…wat……..hoe laat was je hier dan……..4.15 uur stond ik op de loopband…….petje af voor je……..je moet er iets voor over hebben. Daarna heb ik het nog een paar keer gedaan maar dan met een hoger stijgingspercentage. Totaal heb ik +- 150 km omhoog gewandeld in de afgelopen maanden. Maar op de dag zelf weet je het nooit hoe het zal gaan, sneeuw, regen, wind, zon, slechte benen wie zal het zeggen.
D-DAY
Zaterdag 19 okt
‘s Morgens om 6.30 uur opgestaan, lekker een ontbijt op, nog even een foto op Facebook zetten en we vertrekken richting de start. Daar aangekomen, met z’n allen op de foto. Beklimming start in het pittoreske dorpje Bedion Het is iets voor 8 uur, het moet nu gebeuren, de maanden training zijn niet voor niets geweest, ik wil weg hier die berg op. Het is 8 uur daar gaan we dan, we starten bij de marmeren streep op de weg op naar de top 21 km en ongeveer 100 bochten zijn we boven. Ik wens iedereen succes en daar ga ik dan met nog 8 andere wandelaars. Ben heel even bij hun gebleven, voor mij gevoel ging het te langzaam of wilde ik te graag. En dat was het ook ik kwam op een moment van: ga ik hardlopen of blijf ik wandelen, nee Koen gewoon blijven wandelen het is nog 19 km en de eerste 5 km zijn maar vals plat. Was leuk om Christ Klaassen een paar keer te zien hij maakt wat foto’s van iedereen, even goede dag zeggen en we liepen verder, op de 4 km zal ik hem achteraf voor het laatst zien. 5,5 km punt een haarscherpe bocht naar links, nu gaat de klim echt beginnen met een stijgingspercentage tussen de 9 en 11% en dat 10 km lang.
Daar liep ik dan helemaal alleen door het bos, heerlijk………………. Links van de weg stonden paaltjes daaraan kon ik zien hoeveel km het nog was 18-17-16 enz. enz. Na een km of 7 kwamen de eerste fietsers al naar beneden, zij waren om 6 uur vertrokken en wilde 2 of 3 keer omhoog, Jan van Rijen stopte even, we geven elkaar een dikke knuffel, deze was voor Jeroen nu nog een keer voor Emma, we nemen afscheid, ik omhoog en hij naar beneden. Moest even een traantje weg vegen, ja Jeroen ik deed het ook voor jou, hij mocht maar 20 worden en Emma helaas maar 6 of 7, wat moet dit zwaar zijn voor Jan. Ook dacht ik even aan andere vrienden en familie die zijn overleden aan kanker en wat een geluk dat ik heb gehad. Hier loop ik dan op weg naar boven en het begon mistig te worden.
Er kwamen race auto’s naar beneden ze reden nogal hard, als er maar niets gebeurt op weg naar beneden want de rest komt ook omhoog, achteraf is er gelukkig niets gebeurd. Keek naar het asfalt deze ging onder m’n schoenen weg meter voor meter, keek even naar rechts………. Dat zal toch niet hé………een hondje helemaal alleen of niet, want nu was hij bij me. Dacht toen gelijk aan Ad Doorakkers, die vertelde een paar jaar geleden dat er een hondje met hem naar boven was gelopen, ik dacht toen………ja dat zal wel……….en nu loop ik hier met een hondje zal het zelfde zijn als die met Ad naar boven was gelopen.
Chalet Reijnard kom in zicht [30meter] helaas geen verzorgingspost, drink m’n laatste cola op. We zien wel hoe het verder gaat aflopen en we lopen verder omhoog nog maar 6 km en het wordt kouder en kouder op m’n spieren, de krachten komen terug in m’n benen maar dat komt natuurlijk omdat het nu geen 10 % meer is maar gem. 8%. Op het 17/18 km punt komt Gerrit Timmermans voorbij stopt en geef mij cola en eten als ik wil, sorry maar de fietsers waren later gestart…geeft niets Gerrit, drink cola en ga verder met m’n nieuwe loopmaatje de HOND.
Hoorde ik nu mij naam roepen of begin ik nu dingen te horen die er niet zijn………dus toch Wil Elderson komt naast me lopen. Kom Koen samen op de Coolsingel nu samen op de top over de streep. Op de Coolsingel in Rotterdam kwamen we samen over de streep tijdens onze Roparun in 2006. Een team met ex-kankerpatiënten. We wilden als team laten zien dat er meer is na kanker en dat wilden we nu ook samen doen. Ik liet Wil alleen verder gaan, het ging even niet. M’n armen en benen wilden niet door de kou. Maar er zijn mensen die een veel zwaarder wedstrijd aan het afleggen zijn op dit moment Koen…… zette m’n tanden op elkaar en ik ging voor de laatste km. Nog 800-500-400 m mooi die afstanden op de weg. Deze waren op de weg gezet door de Tour van afgelopen jaar. Een bocht naar rechts. 60-40-20 meter en wie stond daar op mij te wachten WIL. Dus toch nog samen over de streep, wat een lieve vrouw is dat. Ook dat moment neem ik mee in de rest van m’n leven. Helaas was er geen zicht boven, maar 1 ding is zeker ik heb mijn doel bereikt. NIET OP NAAR DE TOP, MAAR BEN OP DE TOP.
Gauw andere kleren aan, zodat we het warm kregen, daarna kwamen de andere fietsers-wandelaars en hardlopers 1 voor 1 binnen. Net als de burgermester van Rotterdam wacht ik tot de laatste binnen kwam. Gelukkig is iedereen heel boven gekomen en heeft een eigen verhaal over de beklimming en waarom ze het hebben gedaan.
Dit was mijn verhaal en er zullen nog vele verhalen volgen over de Mont Ventoux door andere deelnemers de komende jaren.
Ik ga weer voor een andere uitdaging en dat is een marathon op 22 maart 2015.
Met vriendelijke groet
Marcoen oomen
Noot redactie (Henri Thunnissen): Op de website http://www.delotgenoten.nl/new/evenementen/evenementen.html staat meer info over de beklimming van de Mont Ventoux. Namens de Stichting Lotgenoten beklommen 11 fietsers en 18 lopers (zowel wandelaars als hardlopers) de Mont Ventoux. De volgende loop van de Stichting Lotgenoten is de ultraloop van 62,5 en marathon in Gilze op 23 maart.