Tja inmiddels een week na de Saksenmarathon een verslagje van een wedstrijd welke qua afstand te overzien is. Sjoerd en Ronald hebben weer een puike organisatie neergezet. De start is bij het voetbalcomplex van de plaatselijke voetbalvereniging van Zuidlaren en naast het politiebureau. De struiken dienen vandaag als openbaar toilet.
11.00 uur vind de start plaats nadat eerst iemand voor het startschot een beker ontvangt. Is de winnaar al bekend? De prima medaille is ook al binnen, waarom dan nog een stukkie hardlopen?
O.k. met bijna dertig sportievelingen vertrekken we. Na een ½ kilometer verlopen de twee koplopers zich bijna maar Sjoerd corrigeert ze roepend. Tjonge dat kan nog wat worden bedenk ik me. Na een kilometer halen twee mannen me in waarna een derde volgt maar deze loopt echt te hard. Ik laat de twee gaan. Ze gidsen me vervolgens tot circa vijfentwintig kilometer. Het scheelt me in het raadplegen op de routebeschrijving. Alhoewel het raadplegen niet lastig is, ben ik toch liever lui dan moe.
Op het vijftien kilometerpunt bij een verversingspost vreest één van de twee mannen dat ik er een wedstrijd van maak. No worries dat is niet direct mijn bedoeling maar wanneer jullie gaan pissen dan hoef ik toch niet op jullie te wachten. De beide mannen halen me weer in waarna ik hondsgetrouw volg. De ene loper heeft een reuze paardenstaart in tegenstelling tot mijn kapsel. Zonder haar wordt een paardenstaart knap lastig. Een staart heb ik weleens maar een paard niet. Dit is een andere uitleg van het begrip geen paardenstaart hebben. Zijn paardenstaart doet me denken aan een grappige t.v.-reclame. De beide mannen lopen minder langzaam dan mezelf waarna ik zelf mag uitzoeken waar naar toe te lopen. Oh ja de paardenstaartdrager vraag ik hoe hij deze staart heeft gecreëerd. Nou kippenstront geloof ik. Ik ben helemaal tevreden zonder staart na zijn uitleg.
Na circa 28 kilometer haalt me iemand in welke begeleid wordt door zijn zoon. Hij dient de correcte richting aan pa door te geven maar kaart lezen is volgens mij niet echt besteed aan zoonlief. Op een T-splitsing enige consternatie maar ik weet toch zeker immer gerade aus. Hier verlopen we ons een stukje maar dit is nog wel te overzien.
Tja het laatste uur voel ik toch een best wel zware Belgische inspanning van een maandje geleden. De knietjes raken geïrriteerd maar het koppie overwint. Toch wil ik me niet laten kennen. Een loper haalt me kort voor de finish nog in maar een dame wil ik niet laten passeren. Uiteindelijk wel tevreden. Toch viel het me tegen een minder langzaam tempo te lopen. Het is mijn minst langzame marathon sinds een jaartje of zeven. Eigenlijk stelt het nog niets voor maar het is goed zo.
De tip van Wilma volg ik twee keer in de week braaf op. De stoeptegeltraining wordt het niet omdat ik dan te druk met de tegels ben maar wat ik nu doe bevalt me ook wel (deels). Ach en wordt het niets dan wordt ik wellicht muzikant bij Jellyfish maar of ze daar happy mee worden. Mijn talent is playbacken. Een aanrader deze coverband een keer te bezoeken. Bijvoorbeeld in de regio Rotterdam. De drummer heeft echt ultra-talent!
Tot slot het hoogtepunt van deze Saksenmarathon (na afloop voelde ik me trouwens een oude Saks) het mussenhotel op het circa vijftien kilometerpunt. Ja echt een hotel maar geen hond, eh mens, past er in. Het hotel bestaat uit 6 vogelhuisjes vastgespijkerd aan een muur waar een mus en geen mens zich prettig in voelt. Een grappig gezicht.
Groeten,
Henk Harenberg