3weken ervoor: Zeg, ik (Paul Van Hiel) zou graag de 100km van Limburg zwaarste willen doen, jij (ikzelf Deborah Lyneel) gaat toch de 60km doen, hé! ??? Voilà, ingeschreven, oeps! Te laat, hihi!!
5dagen ervoor: We moeten zaterdag 5/04 opstaan op 3u. Waaaaaaaaaaaaaaat!
3dagen ervoor: Boem, Awauuw, Grrr, … Verdikt voor Paul, kleine teen gebroken, minstens 6weken geen extreme sporten doen, en zeker niet lopen.
2dagen ervoor: Zeg, kan ik dat wel aan!
1dag ervoor: Paul belt naar Willem (de organisator), kan Deborah 1u vroeger starten mits zij niet zeker is de posten tijdig te halen. Geen probleem, er starten er nog horen we langs de telefoon.
D-Day: Driiiiiiiiiiiiing, 5u daar gaat de wekker. Pff, gelukkig toch 2u later dan normaal. Dit is een marteling voor mij zo vroeg der uit. Heb bijna niets geslapen, pure stress. 7u15, aangekomen te Heerlen, inschrijven in het Sportcomplex, leuke ontvangst. Nu rustig klaarmaken. Paul gaat mij proberen zoveel mogelijk te steunen en te zien tijdens deze tocht. Ben verbaasd van mijn eigen rust, ga proberen te doen wat gaat, we zien wel.
8u02: Nog effe een fotootje met de vroegstarters, we zijn met zijn 4 – Ann Van Samang, Els Aelbers en Jacques Vandewal . Wat voel ik mij een bleuke naast deze ultra’s. We vertrekken aan een soort van totempaal onmiddellijk het bos in. De sfeer zit er al goed in. Met een gezellige babbel & gelach lopen we beetje bij beetje verder. Opeens horen we iemand nog achter ons, een bekende voor sommigen, nl. Astrid Kettenis. Oei, zegt Jacques, die heeft haar rokje aan vandaag, ze gaat er voor gaan. An volgt Astrid haar tempo rustig mee, en voor we het weten zijn we d’r 2 kwijt. Volgens Els & Jacques moeten we ons niet haasten, anders zijn de posten nog niet open. Dus wij verder genieten van al dat moois onderweg. De vogeltjes in de bomen & struiken fluiten der op los, konijntjes in de velden huppelend van hier naar daar met hun witte staartjes vallen ze ons op. We lopen bergop, bergaf langs kleine paadjes, bergop, rechtdoor, …
We raken bij de 1e post, na 13km. Goeeeeeede moooooooorgen iedereen. Iedereen is al wakker en wat vriendelijke mensen. Onze ogen glijden over al dat goeds. Tijdens het bijtanken komen de eerste 2 snelle mannen van de 60km al voorbij. We moedigen ze wat aan … en wij weer weg. Hey, iets achter de post zien we de Paul pikkel pikkel, nu moedigt hij ons wat aan.
Alles gaat vlot. Het wordt stilaan wat warmer, behalve bij open vlaktes is het wat frisser, maar het weer is super. We lopen zelfs tussen de koeien van het ene veld in het andere. Af en toe komen we wandelaars tegen en de Paul die foto’s van ons maakt & … We zetten onze koers verder door bossen en weidegebieden. De mooie vergezichten zijn prachtig, wat genieten we met volle teugen …
Opeens een huilende tiener, haar Rottweiler is weggelopen. Ai, bijt ie? Na wat heen en weer geschreeuw, roepen, wachten en wenen van het meisje, wordt er gebeld met de ouders. De hond is al terecht, hij is zelf huiswaarts gelopen. Oef!
We pikken terug in. De km vliegen voorbij met Jacques & Els. Ik moet wel toegeven dat ik merk dat dalen bij mij toch iets minder gaat, voorts alles ok. Meer & meer mannen van de 60km steken ons voorbij, sommigen met een enorme grijns, zo van: Zeg Jacques, als je een feestje wenst te bouwen met jouw dames, verwittig ons, hé! Wij maar verder & lachen. NL Limburg is een prachtige provincie vanwege de fraaie glooiingen en zijn karakteristieke boederijen.
Aha, post 2. Wow, al 23km in de benen. Iedereen neemt zijn tijd om wat te eten & te drinken. Hier zie ik Paul ook weer terug. Hij heeft nogal moeite gehad om de post te vinden met de wagen, er bleken veel omleidingen, werken, … Hier geraak ik mijn 2 loopgenoten kwijt. Toch bedankt aan Els en Jacques om zolang met mij gelopen te hebben.
Dan gaan we maar alleen verder. Allé, nee, dit mag ik niet zeggen. Af & toe loopt er iemand mij voorbij. Hoi, hoor ik dan, wat is iedereen kei vriendelijk, allemaal ook blijde gezichten. Ik denk dat dit komt omdat de lente begonnen is in dit mooie parcours met zijn fruitbomen in volle bloei, katjes aan de wilgentakken, krokussen, … af en toe een reiger die overvliegt, kleine eendjes die hun mama vlug nazwemmen, …
Jak! Ben verloooooren gelooooopen, lintje niet gezien op grote parking. Ben blijkbaar niet alleen, we zijn met een 5tal. Bitte, … ja, ja , wir sind schon in Deutschland. Aha, de weg gevonden. Het parcours blijft ongelooflijk op, af, op, af, op, op, op … te gaan. Grotendeels onverharde wegen, we lopen veel over smalle bospaden en grote uitgestrekte weiden. Het leuke is dat je door de weilanden moet via een ijzeren draaideur. Wandelaars kijken soms verbaasd van waar wij uitkwamen.
Post 3 was in de buurt van een grote eetgelegenheid. Doe mij (en vele velen anderen) te goed van de wereldbekende Limburgse vlaaien, mmm & een lekkere pudding. Niets ontbrak wat je als loper nodig zou hebben. Alles gaat er gemoedelijk aan toe. Iemand wordt zelf gemasseerd al liggend op de grond. Sommige fietsers kijken wat met jaloerse blik naar onze bevoorradingspost. Paul moedigt mij nog wat aan en hop we kunnen er weer tegen.
Ik hang echt de toerist uit. Mijn loopsnelheid is niet hoog, maar so what! Bij hellingen heb ik steeds gewandeld (geen ervaring in het bergop lopen), de stijlen stukken bergaf ook, is niet zo best voor mijn knieën. Na 35-40km begint alles zeer te doen, toeme! Bij de volgende post kom ik mensen tegen die mij voorbij waren gelopen. Ze vertellen mij, ja, we volgden een andere loper die niet mee deed of we waren efkes aan het dromen. Wat een sfeer bij die posten. Een beetje verderop zie ik Paul terug op een fameuze helling. Hoe is die daar geraakt met zijn gebroken teen? Echt niet te doen, ik geloof dat hij zijn eigen Limburg Zwaarste aan het doen is! Straks als ik nog kan, krijgt hij ne shot onder zijn gat (voor de NL=een trap net onder zijn rug). Ik loop verder over houten brugskes, langs kleine wegjes, naast het water. Af en toe kom ik een MTB’er tegen. Mijn benen doen zeer, maar merk dat ik niet alleen ben, oef! Ook wielertoeristen (gelukkig geen terroristen) zien af, ik zie ze al zwalpend naar boven rijden, hier is ook voor hen vandaag een toertocht aan de gang.
Post 5: Hey, ik ben d’r al bijna. NOOIT OF TE NOOIT gedacht, ook al doet alles pijn! In januari 2014, nadat ik was gestopt na 23km van de Trèfle à 4 Feuilles, heeft er ooit iemand gezegd tegen mij “Ja, het gaat met den diene (Paul) niet lang duren voordat je een marathon gaat doen”. Ikzelf: ja, binnen 100jaar misschien! Amai, die jaren zijn gevlogen.
Paul had mij verwittigd “ge gaat de Willem zijn bergskes op het einde vervloeken”. Wel raar maar waar “I love them”, de vele wandelingen in de Walen hebben mij geholpen, niets is daar vlak. Het tempo bergop is nog mooi, maar berg af, dat is wat anders, damned! Pijn, pijn. De laatste km probeerde ik nog zoveel mogelijk te lopen wat kon. Bij de finish kon er zelf nog een glimlach af voor de Paul. Jawadde, dit is mijn 2e ultra in 2weken tijd, en wat voor één. Wat een gevoel & zoveel leuke mensen & wat een prachtige omgeving. Na 9u47 het sportcomplex binnenkomend met een blije en voldaan gevoel. Willem & Annemarie hadden voor ons allen leuke herinneringen: een oorkonde met foto & een grote handdoek met je naam erop.
Na een douche zag ik An, Els, Jacques, Gust & Co terug. Iedereen deelde zijn belevenissen van de dag. Bedankt aan iedereen & wat een fantastische organisatie!
2dagen nadien: Amai, stijf! Trappen af moet in achteruit, trappen op in pinguïn effect. Gaan zitten & rechtstaan is ai ai ai!
5dagen later: Wat doen we dit weekend?
Deborah Lyneel