Mijn debuut bij deze loop georganiseerd door Willem en zijn vriendin en de LAT. Vanwege deze laatste club heb ik de lat vandaag voor mezelf niet te hoog gelegd. Genieten staat voorop. Mede omdat we alle tijd hebben en omdat op het werk de lat al hoog ligt. Na een overnachting in Egmond aan Zee kom ik redelijk uitgerust aan in Castricum. De start is ook redelijk rustig omdat we gelijk mogen klimmen. Wel grappig niets in je ritme komen maar gelijk een vette hoop zand mag je overbruggen.
Vervolgens even op adem komen en gelijk genieten van de pracht omgeving. Ik loop redelijk relaxed. Hoop daarnaast dat ik vlot alleen kom te lopen omdat het lopen voor me toch in het teken staat van het in mezelf keren zonder gekwebbel. Er wordt wat afgekwebbeld over bij bijvoorbeeld de a.s. wedstrijden van Jannet Lange. Ik loop kort achter de dame en heer maar houdt wijselijk mijn mond omdat ik vrees onderdeel te worden van een gesprek waar ik geen zin in heb. Vervolgens wordt het issue Spartathlon nog benoemd zoals kwalificatie-eisen. Tja daar kan veel over gepraat worden maar deze cowboy (facebook-term) wil er niet over praten. Volgens mij is het wat deze race betreft meer doen dan praten.
Bij een wagenstop pak ik snel wat en probeer de weg solo te vervolgen wat redelijk lukt. We lopen door de pracht duinen en mogen zelfs een lekker stuk over het strand voortbewegen. Het strand ligt er goed bij. Vervolgens goed op letten op het juiste moment het strand te verlaten. Dus niet zoals een gros aantal jaren geleden tijdens de 120 van Texel waar ik in eens ter hoogte van een kazerne liep. Geen hond en loper te bekennen, alhoewel één sukkel wilde weleens zijn eigen plan trekken met alle gevolgen van dien…
Voor het 29,5 km punt haal ik een dame met krullen in. Goh ze loopt ietwat stijf en wandelt bij de afdaling. Wat blijkt ze is inmiddels twee keer vies gevallen. De goede zorg op de helft van de wedstrijd verlicht haar pijn. Na deze verversingpost mogen we een paar honderd meter tegen een mogelijk hoop zand proberen hard te lopen. Dat gaat het dus niet worden. Vervolgens lopen we een groot deel door een bosrijke omgeving en kunnen we genieten van bloemenvelden welke volop in kleur staan. Een ietwat, met respect oudere loper, komt naderbij. Het zal niet waar zijn, zijn mobiel gaat af. Ik roep ‘ie hebt volk aan de telefoon’. Vervolgens hoor ik gemompel de lijn is verbroken, haha. Daarna hoor ik niet te complimenteus hem zeggen ‘het is hier wel stil zeg’. Nou volgens mij kunnen we met zijn allen lastig omgaan met stilte. De stilte wordt onderbroken door vogels en verrek de twee lopers welke ik achter me laat, passeren me. Het gesprek gaat nu over een collega die erg druk is. Ik laat ze maar gaan. Wat ik trouwens als prettige onderbreking van de stilte ervaar is de trompettist op het strand en in het laatste deel. Ik vraag hem positief waarom hij trompettert waarop hij antwoordt ‘ik ben aan het oefenen’. Echt een unieke en sympathieke vent.
Kort er op staat Willem te zwaaien: pudding-time. Heerlijk vanillevla. Eerlijk gezegd heb ik dit nog nooit gegeten tijdens een loop maar het smaakt verrukkelijk. Willem je hebt vandaag een prima organisatie neergezet maar ook de complimenten aan de LAT. Terug lopen we lekker door de duinen tussen iets wat op koeien lijkt in een heerlijk weertje. Het genieten is helaas over omdat de 60 km er gevoelsmatig te snel er op zit.
Met een fijn gevoel rijd ik terug en loop de dag erna een middag met circa tien kilometer uit. Het voelt goed.
Na Castricum (150 week-kilometers) volgt een week van 175 km waarbij in het weekend wederom dezelfde aantal weekend kilometers gelopen worden als in het weekend van Castricum. Zelf heb ik het idee dat wanneer je traint voor een echte ultra-wedstrijd je wedstrijden welke je als training loopt niet wekelijks moet plannen maar dat je ultra-afstanden beter solo, in je training, kan afleggen omdat je dan meer je eigen tempo loopt en daarnaast een portie mentale hardheid traint.
Afgelopen weekend tevens mijn debuut bij de 51 km Harzquerung Wernigerode-Nordhausen in de Harz in Duitsland. Of het zwaar wordt, lijkt me mee te vallen omdat we niet meer dan 1.200 hoogtemeters hoeven te overbruggen. Nou dat meevallen valt het eerste half uur vies tegen omdat het gros van de lopers (inclusief mezelf) genoodzaakt zijn te wandelen. Echt de klim is te heftig. Mijn ademhaling is helemaal niets omdat ik niet rustig in mijn tempo kom. Jemig wat is het druk. We staan echt letterlijk stil. Het is nog drukker dan op de Autobahn. Op dit smalle bospad mogen iets meer dan vijfhonderd lopers zich proberen voort te bewegen.
Achteraf heb ik deels spijt achterin het peloton gestart te zijn. Het lijkt wel een hondenkennel waar ik tussen start. Allemaal lopers die met honden de route afleggen. Na een uur passeren we een groot binnenmeer. Gelukkig heb ik mijn tempo kunnen vinden waardoor ik redelijk wat lopers achter me laat. Het is vandaag wederom prachtig weer. De zon schijnt wat wil je nog meer! Om de circa tien kilometer een prima verzorgingspost. Het parcours is niet echt een trail omdat we over veel bospaden lopen. De vergezichten zijn mooi maar toch dien ik me te concentreren op de ondergrond. Zelf vind ik het prettig wanneer de klimmen lang zijn en de afdalingen idem dito. De afdalingen zijn bij deze loop te doen en niet te heftig naar beneden zoals bij la Magnetoise.
Na verloop van tijd passeren snelle lopers me. Volgens mij zijn dit de vijfentwintig kilometer lopers. Tevens passeer ik veel wandelaars waarvan vele vergezeld met stokken. Het bospad wordt ook steeds lastiger. Een beetje glibberig. Het lijkt wel een klei ondergrond. Toch is het wel te doen alhoewel de klimmen lastiger beginnen te worden. Zelf heb ik voldoende over om de laatste tien kilometer om en nabij het uur te voltooien.
Na afloop vlot douchen waarna een bus ons terugbrengt van de finishplaats Nordhausen naar Wernigerode. De busrit duurt bijna een uur. Een bijzondere busrit. Mijn buurman zijn hond zit voor de eerste keer in de bus. Die hond moest een boertje laten. Mijn ander buurman gaat bijna van zijn stokkie en wordt horizontaal naast de hond in het gangpad gelegd. Mijn achterbuurman is zijn autosleutel kwijt waarbij hij vermoedt dat degene die op het gangpad ligt, op zijn autosleutel is gaan liggen. Velen in de bus zoeken naar die autosleutel. Vervolgens roept ie na een half uur ‘entschüldigung’, je raadt het nooit, exact zijn autosleutel zit in zijn broekzak.
Voldaan naar huis gereden waarna zondag een marathon als training lekker is afgelegd. Tevens de Enschede marathon op TV Oost bekeken. Hoe kun je het verzinnen, het is een ultra geworden. Blijkbaar is de afstand zestig meter verder. Oorzaak volgens mij iets van een te ruim gemeten bocht. Toch leuk om een thuiswedstrijd te bekijken waarbij een ‘oud’-trainingsmaatje uit de vorige eeuw (niets meer en minder dan een kennis) het Nederlands record verbrak in de klasse V50. Ingrid chapeau.
De afgelopen week in alle rust 180km gelopen zonder noemenswaardige problemen maar bij mij begint regelmatig de lichamelijk ellende bij rusten zoals deze week. De lichamelijke kwalen zijn deels verdwenen door te stoppen met de stoeptegeltraining o.i.d. (sorry Wilma) wat nog niet voor me is weggelegd maar lucky ik ben nog jong…
Groeten,
Henk Harenberg