Na maanden er naar toe te hebben geleefd en getraind is het dan nu zover. Ik vertrek naar Parijs om me tijdig, morgen, bij de groep te kunnen voegen die naar Vietnam gaat voor de zoveelste editie van La Vietnamienne. La Vietnamienne is een wedstrijd voor hardlopers en mountainbikers in Vietnam met veel hoogtemeters en zeer zwaar parcours. Na de reis naar Parijs overnacht ik er en ‘s morgens ga ik naar het vliegveld. Daar aangekomen zie ik iemand bij de incheckbalie die ik ken van de foto ‘s.
Ik ga naar hem toe en stel me voor. Hij is een van de MTBers. We wachten en wachten en uiteindelijk zijn we met 6 MTBers en hun 6 vrouwen, de rando ‘s, die elke dag zo ‘n 15 km wandelen, en ik. Dan komt organisator Bernard Bodo. Meteen vertelt hij me dat ik de enige hardloper ben ….. Wat? Een slag in mijn gezicht!! Wat is dit nou??
Tevens krijg ik een nieuw ticket want het oude is niet geldig omdat de terugreis veranderd is. De groep reist, samen, rechtstreeks van Hanoi naar Parijs terug en ik, alleen, 7 uur vroeger en via Doha, Qatar. Jongens wat is hier loos. Ik besluit het even te laten bezinken. We vertrekken uiteindelijk voor een vlucht van 11 uur en 20 minuten. Aangekomen in Hanoi heb ik al een beetje gerelativeerd. Ik ben de enige hardloper maar mijn wedstrijdcompanen zijn nu de MTBers. In Hanoi gaan we naar een hotel waar we ontbijten en ons kunnen douchen. Hierna krijgen we een rondleiding door Hanoi. Wat een stad. We worden rondgereden in de fietsen waar je voorop zit en zien zo alles van het normale dagelijkse leven in Hanoi. Eten is perfect maar ik heb een vork meegenomen want eten met stokjes duurt mij te lang. ‘s Avonds om 21.50 uur nemen we de slaaptrein naar Lao Cai aan de Chinese grens.
Na een nacht van hazenslaapjes arriveren we in Lao Cai. Toen het licht werd heb ik al kunnen genieten van de omgeving. Wat een mooi land. We hebben al uren de Rode Rivier gevolgd die uit China komt. Met een bus worden we naar Sapa stad gebracht op 1700 meter hoogte. Hier weer douchen en ontbijten. Sapa bezichtigen en ‘s middags vertrek naar de Tahin stam waar we overnachten in een Homestay. Dit is een groot houten gebouw met onder een keuken met open vuur en ruimte waar je kunt zitten/eten. Boven een grote zaal waar dunne matrasje op de grond liggen en boven iedere matras een muskieten net. Hier installeren we ons voor 2 overnachtingen. We krijgen een briefing. Helemaal in het Frans en enkele mensen doen zich de moeite om iets naar mij toe te vertalen. Bernard had gezegd dat niet iedereen Engels spreekt maar bijna niemand kan Engels, dat wist ik niet. De uitleg van de gids is helemaal in het Frans, soms zegt hij iets in het Engels tegen me. Om een heel lang verhaal kort te houden: de mensen in Vietnam zijn vriendelijk of … ze zeggen helemaal niets. Het eten is prima. Ik mag van de organisatie de zelfde route lopen als de MTBers fietsen. Ik krijg elke dag een half uur voorsprong behalve één dag. Waarom die dag niet is mij een vraag.
Het parcours is heel zwaar. Meestal onverhard uiteraard, veel modder, stenen, stenen en nog eens stenen, steil bergop en 1, 2 of 3 verzorgingsposten. Ik heb een bidon met water bij me die ik bij elke post vul. Elke 10 km een Powerbar Energize reep verdeeld over de 10 km. Elke post een Powerbar gel en 2 bekers cola. De natuur is geweldig. Van honden heb ik alleen de laatste dag last. We hebben gezien trouwens dat honden hier gegeten worden #$%#$&%*
Etappe 1, Taphin naar Tavan-tribe, is 28 km met 624 hoogtemeters en die loop ik in 3 uur 14 min. Ik ben gefinished … voor de MTBers die hier heel raar van staan te kijken. Dat doet me deugd. De stammen onderweg hebben allemaal andere kledij e.d. en ziet er geweldig uit. Uitkijken in het groen want er zitten ook slangen. ‘s Morgens krijgen we er een te zien die net gevangen is en heel giftig is.
Dag 2, rondje Tavan, 28 km met 765 hoogtemeters, in 3 uur 46 minuten.
Het regent regelmatig en dat is wel lekker bij deze temperaturen maar het wordt er ook spiegelglad door. Deze dag gaan o.a. 7 km onverhard over dikke en dunne stenen bergop. Mijn enkels en achillespezen vinden dit niet prettig. Deze dag passeer ik een slagboom en wordt ik achtervolgd door een persoon die me vastgrijpt en me in Vietnamees/Chinees aanspreekt. Uiteindelijk trek ik me los en vertel hem dat dit een race is en er nog meer komen en ik ren door. Blijkt dat dit waarschijnlijk de grens met China was. Na enkele kilometers draai ik om, omdat ik geen aanwijzingen voor de route meer zie.
Terug bij de grensovergang tref ik de MTBers. Ze lachen zich te barsten en gaan terug 7 km bergaf en ik volg. Zo ben ik mijn voorsprong kwijt en kom ik 45 minuten later binnen dan hen en ben dus duidelijk verkeerd gelopen, ongeveer 4 km. Mijn bovenbenen voelen vreselijk door die 7 km bergaf. Elke dag laat ik me masseren en dat doet goed. Niet op het moment zelf maar erna natuurlijk.
Dag 3, van Tavan naar Ban Ho-tribe, 29 km met 345 meter bergop en 700 meter bergaf, in 3 uur en 4 minuten. Hier word ik weer eerste want nu verrijden de MTBers zich. Het parcours was vandaag heel erg vettig door de regen die steeds in de nacht valt en er zijn hier wegwerkzaamheden dus echte modder, kuithoogte.
Dag 4, rondje Ban Ho, 36 km en 800 hoogtemeters, in 4 uur 32 minuten. Ik begin moe te worden en mis veel nachtrust door de warmte e.d. De mensen van de groep zien het. ‘s Avonds vaak laat eten dus laat in bed en ik moet echt mijn uurtjes hebben. Om de dag folklore avond, mooi maar te laat voor mij maar ik wil het toch niet missen. De achillespezen houden zich redelijk tot goed.
Mensen wat is het hier mooi. Ik heb een zeer uitgebreid dagboek bijgehouden en misschien dat er een nieuw boek verschijnt eind van het jaar met o.a. het uitgebreide verhaal van Vietnam want er is meer gebeurd dan ik hier in het kort beschrijf.
De laatste etappe op dag 5 is heel zwaar en de gids zegt dat ik de MTB-route niet mag doen!! Wat krijgen we nou. Nee, het kan niet, veel te zwaar, punt uit. Ik ben teleurgesteld en Bernard heeft het waarschijnlijk gezien en komt ‘s morgens bij me en zegt dat ik het wel mag doen. Hij is de baas en hij weet dat ik het kan. Nou prima, gelukkig.
Dag 5, van Ban Ho naar Sapa, 24 km met 1100 hoogtemeters, in 3 uur 26 minuten. En …… er was maar een MTBer voor me de rest allemaal achter me! Slechts één verzorgingspost en die was op km 17!!!! Bernard had wel onderweg na 8 km een flesje water voor me. Had ik zo met hem geregeld.
De finish in Sapa was geweldig. Iedereen vond het onvoorstelbaar wat ik gedaan heb. Het was loodzwaar. Bijna alleen maar bergop. Ik volgde de MTBer die me inhaalde en dat ging goed maar er waren zulke mooie plekken waar we kwamen dat ik koos om hem niet te volgen maar ook foto ‘s onderweg ging maken.
‘s Avonds de prijsuitreiking. Ik mocht als eerste naar voren komen maar wat er allemaal gezegd is???? Ik weet het niet. In totaal dus 145 km met 3634 hoogtemeters, in 18 uur en 2 minuten. We slapen in een hotel en er is weer heerlijk eten.
Dan weer terug naar Lao Cai, een lelijke stad trouwens, met onderweg bezoek aan tempel met prinses. Er was een ceremonie bezig, heel mysterieus maar mooi. Na een bezoek aan de Chinese grens gaan we met de nachttrein terug naar Hanoi, van 19.30 uur tot 05.00 uur. Naar Halong Bay met een bus en daar overnachten we op een Chinese junkboot, zonder junks. Heerlijke zeevruchten gegeten en genoten van het weer. Bloedheet. Zelfs als je niets deed dan zweette je.
De reis terug naar huis duurde 31 uur en 45 minuten en ik was dood en doodmoe: Hanoi, tussenstop Bangkok, tussenstop Doha en dan eindelijk Parijs en vandaar met de Thalys plus de gewone trein naar huis. Het was een zeer speciale hardloopvakantie.
Ik kreeg de vraag of ik het nog eens zou doen met deze organisatie. Ja en nee, dus ja. Fransen spreken bijna geen Engels, daar moet je rekening mee houden. Het zijn aardige mensen maar een andere taal. Ja, een probleem. Dat ik de enige hardloper was, ja, ik weet dat andere jaren er zo ‘n 25 waren. Eberhard, mijn hardloopvriend, liep er in 2011. (Toen moest ik zelf afhaken, dus niet kunnen gaan ondanks geboekt te hebben i.v.m. gezondheid). De organisatie kraakte soms maar de organisator is een goed man en probeert alles goed te doen maar dat lukt niet altijd en het is te veel voor 1 persoon. Dat vliegticket terug via via? Dat is voor mij nog steeds een vraagteken.
Wil je dit soort hardloopavonturen meemaken dan ben je bijna verplicht dit met Fransen te doen want andere organisaties zijn er bijna niet die hier heen reizen en zoiets organiseren. In Costa Rica deed ik ook een meerdaagse met een Franse organisatie door de jungle van de Oostkust naar de Westkust samen met Eberhard en dat was perfect georganiseerd maar ja, toen was ik natuurlijk samen met mijn grote loopvriend. Idem voor de 100 km door de woestijn in Marokko, georganiseerd door Franstalige Belgen.
Vietnam zelf was mooi en speciaal. Zeer speciaal was het land, en de mensen aldaar waren geweldig. We hebben nog geld opgehaald in de groep om schoolspullen te kopen en deze zelf af te geven aan de kinderen in een dorpje en nog meer van dat soort dingen. Dus wil je meer weten over deze loopvakantie dan misschien het einde van het jaar afwachten op de verschijning van {b}{i}Hardlopen als Avontuur deel 2{ei}{eb}, met waarschijnlijk uitgebreide verhalen over hardloopavonturen in Costa Rica, een 100 km door de woestijn in Marokko, 100 km door de bergen van Mongolië, estafette Berlijn – Rome, Running against Cancer (van Aken naar Amsterdam met babyjoggers), Dwars door Italië en tot slot Vietnam natuurlijk.
See you,
Henk Sipers
(sifra
http://members.home.nl/ultrasport