Nadat zaterdagmorgen 07.00 uur de startnummers worden genoemd, mogen we vertrekken vanuit het centrum in Bernau bei Berlin. Tijdens de start bouwen marktlieden hun kraampjes op. We staan tussen Afrikaantjes (geen lopers maar die vieze stinkende oranje bloemen) en tussen oerlelijke rode geraniums maar goed dat er over smaak te twisten valt.
Händig aan starten is het devies. De eerste circa vijfhonderd meter loop ik op met Jannet maar laat haar vlot gaan omdat dit tempo niet mijn tempo is. Jannet nog dank voor je tip wat deze 200+ loop betreft. Waar mailen al niet goed voor kan zijn. Na een paar kilometer door het dorp lopen we door een bosrijke omgeving. Het kan zomaar een natuurpark zijn. Heerlijk in de schaduw lopen. De eerste twee uur loop ik circa negen kilometer per uur. Na een aantal uren verlaten we het bos en lopen langs een haven en een pracht meer. Alleen wat ik (niet als enige) ervaar is dat het niet licht glooiend is maar vet glooiend. Geweldige surprise maar het mag de pret in deze fase van de ‘wedstrijd’ nog niet drukken. Andere lopers wandelen maar ik prefereer een rustig sukkel drafje. Veertig kilometer passeer ik in ergens om en nabij de 4 uur en 40 minuten. Tenminste als ik het goed onthouden heb. Vijftig kilometer passeer ik in circa zes uur.
Tja en dan wordt het echt warm. Lange asfaltwegen zijn de volgende uitdaging in combinatie met een felle zon. Ik besluit het tempo nog meer naar beneden bij te stellen zoals mijn tactiek in 2007 in Zuid Afrika destijds was tijdens the Elephant Run (100 miles). Die tactiek resulteerde in een finish. Overdag was het destijds veertig graden. Mijn tactiek was op het heetst van de dag wandelen en vervolgens einde van de middag tot de ochtend er op hard te lopen. Tja gelukkig is het vandaag niet 40 graden maar 32 graden. Het verschil met Zuid Afrika is dat het voelt alsof er Bison Kit onder mijn schoenen zit. Het schiet niet meer op.
Toch ben ik vandaag en morgen mentaal sterk genoeg. De een na de ander passeert me welke ik in het begin gepasseerd heb. Kort voor de eerste grote verversingspost op 100 km passeren me nog een aantal 100 km lopers die vragen ‘wie gehst?’. Ja wat dacht je ervan? Het vragen is goed bedoeld maar komt bij me anders binnen. Uiteindelijk bij het arriveren van deze grote verversingspost blijkt des te meer dat ik me niet goed voorbereid heb omdat ik denk dat de closing time 15 uur is maar deze is 17 uur. 15 uur is de closing time voor de 100 km lopers. Volgens mij arriveer ik na 14 uur en circa drie kwartier maar het kan zomaar tien minuten meer zijn. Niet interessant. Bij aankomst spreekt me een oude Duitse finisher op de 100 km me aan of ik het zeker weet dat ik doorga. Flikker toch op man. Je mag zelf blij zijn dat je op tijd gefinisht ben. Tuurlijk ga ik door. De vrijwilligers bij de verversingspost zijn super aardig maar het schiet voor geen meter op. Het lijkt mijn tempo wel, haha. Het fluoriserende hesje gaat aan en mijn hoofdlamp waar ik niet mee uit de voeten kom probeer ik op mijn hoofd te zetten. Oorzaak niet uit de voeten: niet getest en mijn twee linker handen. Het ding zakt af. Onder het mom van dat ik mijn bril niet op heb, helpt de race-arts. Danke!
Gelukkig we gaan het donker in zodat niemand ervaart hoe ik me voortbeweeg maar wat voor me veel belangrijker is, ik houd van de mystieke kleur van dit dagdeel. Het is lekker weer. T-shirt en korte broek zijn voldoende. We lopen nu grotendeels over fietspaden, doorkruisen dorpjes waar af en toe bij een biergarten teveel alcohol wordt gedronken. We passeren tentjes die her en der langs deze fietsroute staan. De omgeving ademt in deze nacht rust uit behalve een aantal verdwaalde sportievelingen. Bij elke verversingpost (tussen de acht à tien kilometer) informeer ik even hoe het met Jannet is. Ze ligt volgens mij vijfde. Ver op achterstand kan ik er volop van genieten. Jannet is voor me een zekerheidje de finish te halen. Dit geldt ook voor Wilma en Dick als ze ergens aan een wedstrijd deelnemen. Als zij ergens starten finishen ze nagenoeg altijd. Gedurende de nacht wordt het parkoers gelukkig vlakker maar mijn tempo niet ha, ha. ‘Ha, ha’ is als het lachen als een boer met kiespijn. Die boer lukt wel omdat ik in de Achterhoek woon maar kiespijn niet.
Het zeer langzame tempo geeft me tijd te proberen te herleiden waar het misgaat zonder de focus te veel te verliezen op de Baltic Run. Redenen dat het niet loopt kunnen zijn het wellicht te hoge aanvangstempo in combinatie met de warmte. Het is blijkbaar de warmste Pinksteren ooit in Duitsland. Normaal vind ik warmte niet verkeerd maar deze keer is het plots (van de één op de andere dag) ‘onmundig’ warm. Waarom ik niet de tactiek van Zuid Afrika kan kopiëren? Heb ik vooraf te weinig rekening gehouden met de beperkingen van mijn lichaam? Is het verstandig geweest een aantal weken voor aanvang van deze loop een niet vlakke 101 km wedstrijd als training te lopen? Ik twijfel er nu aan. De volgende keer niet meer doen. Tevens ervaar ik nu dat het niet verstandig is een dag voor deze loop zeven uur in de auto te zitten. Gevolg stijve onderrug. Een dag rust er tussen is beter. Tja ik ben verre van een Epke Zonderland. Nee, ik ben zo stijf als een hark. Leermomenten dienen er te zijn. Tevens is een leermoment of weekkilometers van om en nabij de tweehonderd kilometer lichamelijk niet teveel van me vergt. Toch maar eens maximaal honderdvijftig kilometer per week proberen.
Wat me opvalt dat ik steeds relaxter aan dergelijke afstanden start. Zo heb ik de nacht voor de race goed geslapen. Daarnaast is het ook geen probleem dat de tijdsduur +24 uur is. Tijdens de nacht is de route goed aangegeven alhoewel het af en toe opletten is of de route-aanduiding links of rechts staat weergegeven. Helaas lopen er op circa tachtig kilometer twee lopers voor me verkeerd. Ik probeer ze nog te corrigeren maar ze begrijpen me helaas niet. Wat in de nacht ook indrukwekkend is zijn de rode lampjes. Niet dat deze een verlengde zijn van de lampjes op de Wallen in Amsterdam, nee het is de verlichting van windmolens. Een voordeel van de warmte is dat het gedurende de nacht aangenaam is. Daarnaast is de lucht helder waardoor de maan nadrukkelijk aanwezig is. Omstreeks vier uur in de ochtend krijg ik weer een beetje de geest samen met geluid van de vogels met dit verschil die volgens fluiten maar door maar voor mij is de fut er weer uit. Helaas is deze opleving dus tijdelijk. Ik voel me mentaal niet moe.
Wat ook irritant is dat ik constant moet zeiken als een reiger op twee poten. Ik moet wel lachen omdat ik me compleet kan vinden in een alinea uit het boek Schaduwlevens van schrijfster A. Elburg welke als volgt luidt: ‘Nee hè, niet nu! Alsjeblieft, alsjeblieft ga weg stomme pis! Rot op! Ik beloof dat ik mijn plas nooit meer zal ophouden. Alleen deze ene keer moet het. Het kan echt niet anders.’ Alleen het kan wel anders, gewoon om de kilometer lekker plassen. De mentale vermoeidheid is er ook niet bij het aanbreken van de dag. Bij de verversingspost bij het krieken van de dag zit iemand die aangeeft dat zijn lichaam vol krampen zit. Nou ik heb ooit eens kramp in mijn benen gehad, ik kon geen woord uitbrengen. Krampverschijnselen gedurende het aanbreken van de dag kunnen zomaar te maken hebben met mentale vermoeidheid. Ik vervolg mijn weg.
We lopen veel over fietspaden waarbij we op circa 145 km een immens groot kazerneterrein passeren. De verversingspost schotelt me bouillon, brood etc. voor. Het duurt me veel te lang maar ik wil deze vrijwilligers niet teleurstellen omdat ze immens langs op me hebben moeten wachten. Ik ben op dit moment de laatste loper die nog niet is uitgevallen. Op circa 155 km passeren we een klein kerkhofje waarbij op een aantal graven de naam Adolf vermeldt staan. Laten deze Adolfjes ook nog eens overleden zijn tijdens de tweede wereldoorlog. We lopen door Meckelenburg-Voorpommeren. In deze deelstaat heeft de NPD (neonazi-partij) zelfs zetels. Het verbaast me niets. Ondanks dat de natuur geweldig is, krijg ik het alleen warm van de temperatuur maar niet van de mensen. Het is volgens mij niet de rijkste deelstaat van Duitsland. De laatste post voor de tweede grote verversingspost onthaalt me wederom hartelijk. Na deze post lopen we in een bosrijke omgeving welke niet echt vlak is maar dat mag de pret niet meer drukken. Het is goed zo. De race-arts rijdt regelmatig in de buurt van me. Hij hoeft zich geen zorgen te maken wat ie ook niet doet omdat hij zegt dat ondanks het slakke-tempo ik er monter uitzie. Hij geeft ten onrechte aan dat ik nog twee uur voor de closing time loop. Bij het arriveren bij de tweede grote verzorgingspost dien ik te stoppen omdat ik de laatste circa zeventig kilometer niet voor de sluitingstijd zou afleggen. Jammer maar het is de realiteit waar ik me bij neerleg.
Na het uitstappen stap ik bij de organisator Jörg in het busje. We volgen de laatste loopster. Ondanks dat we langer als een dag op zijn, beschikken we over voldoende energie met elkaar te praten en te lachen. Jörg is o.a. president van de DÜV. Daarnaast vertelt ie over zijn achtergronden. Interessante man. We ontmoeten elkaar zeker weten in de toekomst nog eens. Hij begrijpt waar het organiseren omgaat, n.l. hij maakt zich ondergeschikt aan de lopers. Tien maanden is ie bezig geweest met de voorbereiding. Hij is tevreden over veel zaken maar ziet nog wel verbeterpunten. Hij laat me nog een aantal mooie punten zien waaronder het vogelreservaat. Jörg is super. Zo zeg ie na afloop in de bus welke een ieder terugbrengt van Usedom naar Bernau bei Berlin dat een ieder mails kan sturen met opbouwende kritiek. Kijk daar kan je wat mee. Hij begrijpt ook dat closing times te doen moeten zijn voor het gros van de lopers. Hij gunt je te finishen alhoewel hij wel beseft dat bij deze temperaturen de aantal finishers gering zijn (volgens mij iets van 24 finishers op een deelnemersaantal van zo’n 57). De winnaar Stu Thoms finisht in om en nabij de 25 uur en de laatste finisht in een kleine 41 uur.
Ondanks dat noodgedwongen uitstappen ben ik niet echt van de leg. Tuurlijk is er ietwat van teleurstelling.
De dag na de race praat ik nog met Jannet en Jos na. Fijne mensen te ontmoeten enneh Jannet we blijven mailen. Ik vind het super hoe je het ultralopen ervaart. Daarnaast waardeer ik mega je kijk op deze sport. Het kan zomaar zijn dat ik je begrijp. Ik begrijp alleen niet hoe je het voor elkaar krijgt ‘gewoon’ 190 km in Steenbergen te lopen en relatief kort daarna nog eens een stukkie rent zoals tijdens deze Pinksteren.
groeten,
Henk Harenberg