Na maanden te hebben uitgekeken naar deze dag zitten we (Marco, Anno en ik)eindelijk in de bus welke ons van Grainau in Duitsland waar de finish legt brengt naar de start in Oostenrijk bij Leutasch. Francois is inmiddels in Grainau gestart voor zijn 100 Kilometer ultratrail. Het weer is ontzettend goed als we bij de start uitstappen, we hebben dan nog een uur voor de start. Terwijl er lange rijen staan voor het toilet, zie ik dat je ook het startvak in mag, nadat je tas is gecontroleerd op de verplichte spullen. (noodfluitje, iso-dekentje, lange tight, shirt met langemouw, gsm met noodnummer, ehbo-kit, routekaarten, Drinkbeker). Voor mij worden er steekproeven gedaan, maar als ik aan de beurt ben mag ik echt alles uit mijn tas halen en laten zien. Gelukkig heb ik alles mee, alleen nu moet ik opnieuw alle spullen netjes in mijn tas zien te stoppen.
De disc-jockey draait opzwepende muziek en 1 minuut voor de start klinkt ACDC met Highway to Hell. Dan mogen we weg, heel rustig lopen we het dorp uit, langs de kant staan onze supporters Monique en Annie. Na een half uur begint het klimmen, we lopen met zo’n 10 % omhoog over een pad waarop zich ook allemaal losse stenen bevinden. Gellukig heb ik met als de meeste deelnemers nordic stokken om de boven benen een beetje te ontlasten. We moeten van 1200 meter hoogte naar zo’n 2000 meter stijgen. als we boven de bomen grens zijn lopen we over een pad met links en rechts gras waarop geiten en koeien met belletjes om hun nek grazen. Wat een mooie omgeving is het hier, voor me zie ik hoog boven me deelnemers lopen, daar moeten we dus helemaal heen. Rond kilometer 8 zijn we helemaal boven. Even foto’s nemen en dan weer verder, over een sneeuwrand terwijl ik een stap neem val ik onderuit, waarbij ik een deelnemer achter me raak. Gelukkig heeft hij niets en ik voel dat bij mij ook alles goed is als ik weer loop. Nu volgt een glooiende afdaling waarbij Marco en Anno sneller gaan dan ik kan. Ik verkies om te lopen in het gras naast het pad met stenen, omdat ik veel op gras heb getraind in de voorbereiding. Rond kilometer 11 gaat de afdaling over in traptreden, dit loopt veel moeilijker omdat je steeds diepe stappen moet nemen naar de volgende tree. Maar met behulp van de stokken kan ik redelijk naar beneden komen, onderweg haal ik opeens Marco in die meer moeite heeft zonder stokken.
V5 Hubertushof
Dan na 2 uur 45 minuten staan we bij V5 ( 15 km)onze eerste verzorgingspost, hier staan Monique en Annie aan te moedigen en Anno is hier al aanwezig. Veel water neem ik en na precies 3 uur lopen ik en Anno hier weg voor de volgende 10 km.
V6 Mittenwald
Als ik bij V6 (25 km) aankom zie ik dat Marco is uitgestapt, terwijl ik hier eten en drinken neem moet ik dit even een tot me door laten dringen. Dan lopen ik en Anno samen weer verder onderweg naar verzorgingspost V7, dit is een makkelijk stuk met veel vlakke kilometers. Ik noem dit in mijn hoofd gratis kilometers en hoop dat na elke bocht de weg vlak blijft doorlopen. Ik kom in een mooi groepje van 5 te lopen en besluit hier niet voorbij te gaan
V7Gasthof ferchensee
Dan lopen we langs een meertje waar ik in de verte V7 zie dit is op 31 kilometer na 4 uur 53 minuten ben ik hier, vlak achter me komt Anno hier ook aan. Ik probeer hier vooral veel te drinken en vul mijn flesjes aan voor de volgende 9 kilometer.
V8 Abzweigreintal
Dan vertrek ik samen met Anno er volgt weer een gratis kilometer maar al snel moet ik weer klimmen dus wordt het wandelen. Anno loopt achter me en voor me lopen groepjes lopers, waaronder 2 mannen van mijn leeftijd waarvan 1 kramp heeft in zijn been, de andere helpt hem met rekken. Ronde kilometer 35, 36 krijg ik zelf ook kramp in mijn linker boven been. Een gevoel wat ik herken van de marathon alleen ben ik nu aan het wandelen dus komt het onverwacht. Als mijn bovenbeen spier maar niet helemaal vast gaat zitten. Later ebt het weer weg , maar nu begint mijn hamstring links kramp te krijgen. Ook dit verdwijnt weer na een tijd. Hierna volgen korte klimmetjes en afdalingen in een bos met alleen maar boomwortels waar je tussendoor moet stappen. Wat een ongelofelijk zwaar stuk is dit. Eenmaal uit het bos volgt een stalen brug en weer een klim. Dan eindelijk verzorgingspost 8. Ik besluit hier vooral mijn zoutgehalte aan te vullen door ,komkommer, tomaat en sinaasappel welke helemaal onder het zout zitten te eten. Verder neem in een bouillon. Na 13 minuten komt Anno hier ook aan, ik rust uit tot ik 30 minuten op deze post ben geweest en vertrek dan.
V9 Talstationlangenfelder
Wat ik me herinner van het stuk naar v9 is vooral een stijl pad door het bos van 1 meter breed. Af en toe haal ik mensen in maar ook vaak wordt ik ingehaald door lopers van de 80 kilometer. Dan gaat dit pad over in een helling waarover het pad tussen de bomen door steeds 30 meter naar links loopt, dan een bocht van 180 graden en dan loopt het pad weer naar rechts. Dit zig zaggen blijft zich herhalen en af en toe moeten we over omgevallen bomen klimmen. Boven me hoor ik steeds geroep,geklap en toeters, kennelijk staan daar supporters. Maar hoe ver is dat nog? Als we zo blijven zigzaggen kan het nog heel lang duren voor we daar zijn. In de boom hoor ik een specht boven me hoofd, zo nu en dan rust ik bij de bochtjes. Dan hoor ik ook een Spaans meisje haar moeder aanmoedigen, nog een paar keer links en rechts en ik ben boven bijV9. Daar zie ik heerlijke strandstoelen staan in het zonnetje. Ik neem hier 3 nudelsoepjes en raak in gesprek met een loper uit Australië. Na 30 minuten besluit ik aan de lus van 6 kilometer te beginnen, deze lus is 3 km klimmen en 3 dalen en dan ben ik weer bij deze post maar dan is het voor mij v10. Ik trek een shirt met lange mouwen aan om dat ik eerst links van de berg in de schaduw loop. Net voor ik vertrek komt Anno bij V9 aan, even een kort gesprek en dan ga ik wandelend naar links. Hier wordt ik getrakteerd op een fabelachtig uitzicht. Ik besluit naar huis te bellen en vertel dat ik aan de laatste 12 km ben begonnen. Ver voor me lopen andere deelnemers, de weg blijft omhoog lopen. Dan loop ik langs de wand van de waar boven de Summit van de Zugspitz is. Tegen de wand hangt sneeuw. Ik kom langs het bord 10 KM To Go. Nog 1 km klimmen, hier staat een man met 2 kinderen welke allebei met koeienbellen staan te rammelen. Heerlijk gevoel ik ben op het hoogste punt ,nu nog 3 kilometer naar beneden. Maar deze 3 km begint met een steil trappetje naar beneden en bestaat uit aarde met allemaal witte kiezels erop afgebakend met een boomstammetje. Na elke bocht hoop je dat de trappetjes stoppen maar het blijft maar door gaan tot aan de verzorgingspost V10. Om de paar bochten zitten berggidsen met een kampvuurtje voor de veiligheid en voor de deelnemers die hier vannacht in het donker langs moeten.
V10 Talstation Langenfelder
Ik kom bij de verzorging de loper uit Australië weer tegen, hij zegt dat we op moeten schieten want om 22:30 sluit de finish voor onze afstand. Het is 20:45 en volgens hem moeten we hier uiterlijk 21:15 vertrekken. Dus maar snel drinken aanvullen en meteen maar op pad om 20:50. Ik heb dus 1 uur 40 voor de laatste 6 kilometer bedenk ik. Maar het blijft steil naar beneden trappen lopen. Ik loop nu samen met nog 2 Nederlanders. We horen in de verte al de speaker van de finish, maar het is nog 5 kilometer afdalen over zeer moeilijk terrein. Bij kilometer 4 zegt een van de Nederlanders dat de hoofdlamp toch echt op moet, omdat het anders te gevaarlijk wordt in het donker. Met hoofdlamp op krijg ik nog een keer een opleving en ik loop bij de 2 Nederlanders weg, “”He, heb je het licht gezien “” roepen ze me na. Dan nog 3 kilometer ik kan kiezen tussen A: plat glad stuk in het midden of B:modder op een schuin stuk. Ik kies voor de modder, na een paar stappen glij ik onderuit. Gelukkig geen schade en weer verder. Dan eindelijk bereik ik het dorp Grainau, nu nog 2 kilometer vlak lopen. Ik heb nog 45 minuten ,nu weet ik dat ik het ga halen. Wat een heerlijk gevoel, langs de kant zitten mensen ze klappen als ik langsloop. Even gaan er allerlei gedachten door mijn hoofd. Dan eindelijk loop ik langs een bekend stukje en de bocht om bereik ik de finish in 12 uur en 55 minuten. Daar staan Annie, Monique en Marco.
Ik heb hem gehaald, wat een avontuur. Ik krijg een medaille omgehangen en een flesje Erdinger alkohol vrij biertje. Snel bel ik naar huis om mijn vrouw door te geven wat mijn eindtijd is geworden. 15 minuten na mij komt ook Anno op tijd binnen. Wat een geweldige prestatie is dat, zonder stokken nog wel.
Rond 1 uur lig ik in bed, maar om 3 uur gaan we weer naar de Finish om Francois warm te onthalen. Hij heeft de 100 kilometer gelopen in 20 uur en 45 minuten.
Dit is een super mooi weekend geweest en ik weet niet of ik ooit nog zo’n zwaar evenement ga uitlopen.
Groet Matthieu Magielsen.