Hé vrienden,
De marathon van Monschau is zeer goed verteerd en alles gaat volgens plan. Maandag een stukje uitlopen, dinsdag stukje lopen en dan drie dagen rusten. Mijn benen voelen echt uitgerust en ik leef vol vertrouwen naar de trail toe. Tot ik woensdag lichtjes pijn krijg aan een tand en tegen de avond een pijnstiller moet nemen. Donderdag was de pijn heel hard en ik herkende een gevoel van enkele maanden geleden, grrrr, ik ben er zeker van dat we weer dezelfde weg op gaan. Gelukkig kon de tandarts me donderdagavond nog helpen en zoals ik dacht : een ontsteking boven een wortel en een grote kiste die weer eens operationeel moet verwijderd worden, grrrrr… het mag niet zijn dit jaar. Antibiotica en pijnstillers zijn mijn voeding de volgende nacht.
Vrijdag proberen uitslapen en rond 17u vertrekken we richting ‘La Roche’. De weg tot daar was stil, telkens ik wou praten deed alles zo pijn en al die lichte schokken van de wagen voelde ik in mijn mond. Startnummers ophalen en we komen al snel Vanessa en Yves tegen. Samen eten we een bord pasta en dan is het tijd om te gaan rusten. Ik loop morgen de 100km als het goed is, 100km met 4325 positieve hoogtemeters. Deborah zou de 50km lopen met 2465 positieve hoogtemeters.
De nacht is zeer moeizaam, het is regelmatig aan het regenen en het tikken op het dak maakt ons steeds wakker. Veel tijd is er niet om te piekeren want de wekker loopt af om 3u20′. Snel klaar maken en wat studentenkoeken eten, om 4u00′ mogen we van start. Versuft en niet goed wetend waaraan we beginnen trekken we het duistere bos in. Het is koud en toch zweet ik al als een otter, helemaal achteraan gestart en iedereen schiet veel te snel weg, voor mij gaat mijn tempo zelf al te snel en ik laat me niet vangen.
Het is moeilijk lopen in het donker, de mist zorgde er voor dat we niet veel zagen met onze lampjes. Al gauw haal ik Yves en Vanessa in die later op km75 zouden opgeven. We kregen al na enkele kilometers enorm technische stukken, als dit zo bleef zou ik geen 20km halen vandaag. Men kan het gewoon niet uitleggen hoe het was, over stenen, wortels, onder bomen, over bomen, heel heel technische stukken en een paar keer ga ik op mijn bek. Niet veel ergs maar blijven opletten, na een uur of drie zit er nog maar 15km op.. snel rekenen en de tijdslimiet van 20u zou krap worden. Door de aanhoudende regen van de laatste dagen is het parcours nog eens extra moeilijk gemaakt.
Gelukkig mogen eindelijk die lampjes uit en zien we waar we lopen. Het blijft maar verschrikkelijk zwaar en tot overmaat van ramp begint het nog te regenen, gelukkig duurde dit niet zo heel lang en konden we de rest van de trail op enkele buitjes na nog droog blijven. Waar zijn we toch aan begonnen…
We lopen hetzelfde parcours dan de 50km lopers maar dan met een extra lus. Deborah start om 11u en wie weet komen we elkaar nog tegen rond km 75 waar we terug op het parcours van de 50 komen. De bevoorrading is ok, allemaal vriendelijke mensen. Af en toe sms ik de situatie van het parcours aan Deborah zodat ze een gedacht heeft wat te wachten staat. Het maakt haar wat bang maar zo weet ik dat ze heel goed gaat doseren en dat is een heel sterk punt van haar.
Hier en daar hoor je vertellen dat er al wat deelnemers uitgestapt zijn en dat er gaan uitstappen. Rond km 40 zit het gevoel in mijn benen nog zo goed dat ik wat overdrijf. De voeten maken al wel blaren door die trailschoenen die ik niet gewend ben maar die schade nemen we later wel op. Ik raap heel wat deelnemers op en drink in feite iets te weinig, heb veel te veel sportdrank gedronken en niet gegeten buiten wat smos.
Na 65km komt dan ook onvermijdelijk een klop van jewelste.. Ik probeer bergop alleen te stappen en bergaf me te motiveren om te lopen, op de vlakke stukken mag ik kiezen (die zijn er toch niet). Om de 5km is het even stoppen om mijn schoen uit te doen, even het vel masseren zodat ik weer pijnvrij kan lopen of toch zo goed als. Iemand vraagt me een pijnstiller en als een wonder heb ik dit deze keer wel mee voor mijn tand, de persoon is me dankbaar en we spelen de volgende kilometers wat haasje over. Af en toe is het wat zwalpen, mijn lijf is echt leeg, overal pijn en de technische stukken zijn soms heel moeilijk in te schatten door mijn vermoeidheid. Maar kraken zal ik niet doen, ik wil dit uitlopen, weet nog niet goed hoe maar het moet.
Deborah stuurt me de eerst sms als ze op 13km zit “het is zeer moeilijk maar ik doe mijn best”. Het is haar eerste trail en ik heb al spijt wat ik haar aangedaan heb…zo zwaar. Ik sms terug dat ze op tijd moet stoppen als het niet gaat, ik wil geen ongelukken. De tijd gaat voorbij, de kilometers ook, steeds maar trager. Meer en meer deelnemers geven er de brui aan. Ik pep me telkens op om te lopen en moet dan weer stoppen van de pijn.
Ergens rond kilometer 90 plots in een stuk bergop waar ik zo stuk zat een schouderklopje. Heeeeeey Paul, ik verschiet me en kijk wat verdwaasd naast mij … Lieve Govaerts… we hebben elkaar al jaren niet meer gezien en ze doet hier toevallig (of niet) de 26km. We zijn zo blij elkaar terug te zien dat de pijn even verdwijnt en mijn tempo omhoog gaat.
Er zijn nog wat lopers bij Lieve van haar Triathlon club in Tienen en Lieve roept, “hey mannen , dat is die ultraloper waar ik van sprak is het goed dat we allemaal bij hem blijven?” Een volmondige “ja” (ik dacht in mijn eigen, please trek verder dat ik alleen kan afzien). Lieve helpt me heel hard, ze houd men drinkbus vast en zegt dat ik bergop maar 40cm ver mag kijken, dat zijn net haar hielen en het helpt.
Na km 95 komt nog een super de super helling waar ik op sterf voor de zoveelste maal, maar wat grappen sleuren ons naar boven. De man van de pijnstiller is ook komen aansluiten en we trekken samen verder. De laatste 2 kilometer moet ik nog een aantal 100km lopers voorlaten omdat men schoen weer even uit moet. Iedereen van onze groep blijft wachten op mij, wat een gevoel zeg.
De laatste kilometer, we moeten nog een gevaarlijk stukje bergaf en Lieve roept ” Pas op Mannen, een pinneke ” … we moeten is goed lachen, 100km over hindernissen en Lieve heeft een pinneke gezien… Eens beneden nog één keer door het water… 4 of 5 maal moesten we door de Ourthe, water tot ver boven de knieën. Nog een laatste stukje rechtdoor en ook de vriend van Lieve loopt dit stukje mee, zalig gevoel. Lieve en team bedankt, jij hebt mijn tijd verbeterd met een uur !
15u17 ben ik binnen, veel beter dan verwacht. Een 39ste plaats is niet slecht als je weet dat ik helemaal achteraan gestart ben. De voeten staan vol bloedblijnen en ik ga snel iets droog aan doen.
Nog wat rusten en wachten op nieuws van Deborah, het laatste smsje was, – ik zit op km 33 – … ongelooflijk, gaat ze dat ook uitlopen??? Ik ben bang en hoop dat ze de laatste uren toch met iemand kan meelopen, in donker trail lopen is nog extra moeilijk. Plots krijg ik bericht ” nog 3km ” , tranen staan in mijn ogen, ik kan het echt niet geloven.. En ja hoor, iets later komt ze met een grote grote smile aangelopen… 10u52 en wat voor een zware trail. Ze ziet er nog heel goed uit en krijgt een enorm applaus van heel het terras. Tonnen respect voor iedereen die dit uitgelopen heeft. We begeven ons naar huis en om 1u30 stap ik gebroken in bed.
Toch wel enkele minpunten aan deze trail.
– De kostprijs. Veel te duur.
– De pasta party is van 18u tot 21u terwijl je kan binnen komen tot 24u. Bovendien kost ze 16€ terwijl je een groot bord pasta kon eten in de Floreal voor 8€ tot 22u.
– De 50km krijgt maar een domme povere herinnering.
– De 100km krijgt een mooie t-shirt maar geen functionele en de opdruk is van slechte kwaliteit.
– Veel te commercieel.
Pluspunt is vooral het onvergetelijke parcours, de vriendelijke mensen aan de bevoorrading, en de sfeer maar daar hebben we zelf voor gezorgd.
Tot slot: beste medeloper, stop er toch alstublieft mee met uw lege gelletjes in de natuur te smijten, het is echt ongehoord en jullie zijn geen echte trailers, onrespectvol voor de natuur. En dit maal waren het niet de mensen van de kortere afstand alleen, schandalig hoeveel rommel jullie achtergelaten hebben!!!! Voor de start zou elke zak moeten leeggemaakt worden en elk gelletje genummerd. Echt schandalig!
Paul van Hiel