Voor mij is het –wat betreft het hardlopen- een bijzonder jaar. Er zijn jaren geweest die je op 31 december echt delete, niet omdat het lopen dan niet wilde maar vanwege allerlei andere ellende. Dit jaar loopt echter als een trein. Letterlijk en figuurlijk.
Toen Bertus van Elburg vorig jaar de 75 km aankondigde op de Sallandtrail ging de knop om. Na de 60 van Texel met zoveel lol en zoveel makkelijker gelopen te hebben als gedacht, was ik wel overtuigd dat er nog veel te beleven was voor mij na de marathon. De Sallandse heuvels over met mijn gewicht, dat moest maar niet. Wat kilootjes afgebouwd en wat kilometers uitgebouwd en echt enorm genoten van de trail bij “ons bijna in de achtertuin”.
Als training loop ik mijn eigen schema. Dat schema maak ik met verstand en loop ik op gevoel. Het wordt nogal eens bijgesteld. Vaak omdat er belangrijkere dingen te doen zijn; man, dochters, hond en huishouden verdienen mijn aandacht en aanwezigheid. Vaak ook om reden van werk of vrijwilligers werk. Maar het gebeurt ook wel dat een schema omgeturnd moet worden omdat ik ineens een brainwave krijg, er moest maar eens een pr gelopen worden op de 5 km, of ik heb weer eens zin in een 50. Die pas ik dan rustig in. Soms past het precies en soms lijkt het kolder. Dit jaar past het allemaal blijkbaar. PR’s gelopen op alle afstanden tussen de 5 en de 100 km. En dat allemaal dit jaar.
Eind Juni begon het te kriebelen. Helemaal genoeg van het snelle werk en de korte afstanden besloten om de 50 in Assen te lopen. Dag inschrijving mogelijk. Mooi weer. Lange duurloop. In mijn up er naar toe. Achteraan gestart en lekker gaan lopen. Veel lopers waren er niet, zo gebeurde het dat ik tweede werd, maar in een wat mij betreft droomtijd voor een duurloop. Ik kon er niet aan wennen dat steeds mijn naam genoemd werd, ik loop liever incognito, maar moest er in Assen gewoon aan geloven. Ik heb het overleeft ook mentaal. Dikke PR op de 50.
Als training heb ik het voorjaar naast de hele lange rustige lange duurloop (die loop ik alleen) ook de duurlopen van AVSalland en RCL naar een voorjaar marathon meegelopen. Die duurlopen gaan net wat sneller dan die ik alleen loop. Ze zijn beslist ook heel veel gezelliger. In de zomer begint een groep marathonlopers aan een eigen clinic richting een najaar marathon (voor mij de Berenloop). Net zo gezellig, maar dit jaar ligt het tempo wel hoog met al die mannen.
De aankondigingen van de RUN kwamen overal langs naar mijn idee. De 100 km staat in mijn planning bij 2016 dus aanvankelijk niet zoveel aandacht aan geschonken. Bij AVSalland echter zijn er die sinds ze me kennen al denken dat ik de 100 wel kan. Ik hoor opeens mensen zeggen dat ik wel een hele mooie conditie heb. Dat dit wel mijn jaar is. Ineens en plotseling gaat dan een lampje branden, eigenlijk weet ik dan al wel dat ik het ook ga doen ook. Maar 100 km, 100 km! Nie wies! Hoe overleef je in vredesnaam 100 km hardlopend.
Heel veel gelezen op internet, gemaild met mensen die het m.i. konden weten, mijn schema omgeturnd.
Thijm Konter is de ultra man van AV Salland en omgeving. Hij voorspelt –zo blijkt achteraf steeds, maar dat weet ik nu pas- feilloos hoe het gaat lopen. Hij schrijft met het gewoon te gaan doen, geeft zijn advies hoe. De rest van wat hij zij wilde ik niet horen (maar hij had helemaal gelijk). Na een check op een eenzame- maar prachtige duurloop van 50 en een week later van 60 door de Sallandse heuvels, heb ik me ingeschreven voor de RUN. Het liep zo lekker. Ik heb man en kinderen ook maar wel ingelicht. Verder er maar niet zo over gehad. De reacties zijn helder; gekkenwerk.
Bij de inschrijving bleek dat je van een gastgezin gebruik kon maken. Nou, fantastisch plan, zo spreek ik nog eens iemand. Ik kan n.l. enorm onzichtbaar aanwezig zijn op georganiseerde wedstrijden. Te voren trek ik me terug, nadien ook. Tijdens het lopen heb ik het altijd wel leuk, vind het niet erg alleen te lopen, maar kan ook enorm genieten van samen lopen. Soms wil het praten niet door mijn astma, ik krijg ademhalen en praten dan niet goed voor elkaar, in het voor en najaar vaak een probleem.
De dag voor de RUN dus afgereisd met de trein naar Winschoten. Endy stapte tegelijk de trein uit met mij, verbleef ook op hetzelfde adres. Prachtig dat je aan hem meteen kunt zien dat hij loopt. Ook Mo verbleef op hetzelfde adres. We hadden het er super voor elkaar. Heerlijk om anderen te horen praten over kilometers vreten, zonder dat iemand roept dat dat toch niet gezond kan zijn.
Heerlijk geslapen. Echt! Ik kan niet zeggen dat ik er zin in had, het voelde wel een beetje als een koe zich mogelijk voelt als die naar de slachtbank wordt afgevoerd. Maar ik was er wel klaar voor. Laat maar komen. Voor de start mijn dingen weer gedaan en vlak voor de start nog even begrepen van Ed dat ik de enige niet aan Marathon Plus verbonden loopster was. Oh? O.k..
Achteraan gestart. Eerste ronde horloge gekeken. Even voelen hoe het vandaag gaat. Ik vond het niet warm, mooi weer. 5:30-5:45 voelde goed, 5:45 leek me de beste keus. Voorgenomen om minimaal mijn PR op afstand en op tijd aan te scherpen, dus meer dan 75 en langer dan 8:45, heel blijven en genieten. Dat hoeft dan niet zo snel allemaal. De dag is lang genoeg.
Tot 30 km wat gebabbeld, rondgekeken, verwonderd over de prachtige straten, het volksgebeuren, al die kinderen, het hele gebeuren. Opeens kreeg ik last van mijn knie. Grote onzin, ik heb nooit last van mijn knie, maar het deed wel erg pijn! Toen ook mijn buikspieren. Belachelijk. Tot 40 km was ik druk met mezelf, er kon niets aan de hand zijn het moest tussen de oren zitten. Als ergotherapeut zie ik dagelijks hoe mensen de dag moeten doorkomen met pijn en ongemak. Ik doe dit vrijwillig en met plezier, niet zeuren dus. Besloten een goede stop te maken en de loop wat te veranderen. Mogelijk kwam het uit de bovenbenen en ik had geen puf gehad voor de astma, had immers nergens last van, maar het is wel najaar en het was mistig vanmorgen.
Na een goede stop rustig weer de RUN hervat. Pijn zakte af naar beslist draaglijk en de buikspieren heb ik niet meer gevoelt. De longen leken het wel op te brengen. De eerste marathonafstand al achter de rug en nu de volgende stap. Het tempo zal inmiddels wel gezakt zijn, maar horloge had ik na 1 ronde al uitgezet, de rondetijden waren vandaag beslist secundair, die konden me niet boeien.
Ondertussen bleef ik mijn rondjes draaien. Het hoofd kwam niet in een flow helaas, want dat is wel het makkelijkst. Maar de benen gingen wel aardig als vanzelf. Ik had niet veel in te brengen over het tempo, ook al ging ik de benen wel voelen ze wisten niet van ophouden. Ik trouwens ook niet hoor, geen enkel moment gedacht aan stoppen.
Ik ken de andere lopers niet zo, maar wist natuurlijk wel wie zouden gaan winnen, van de dames dan. Ik meende dat ik een aantal Nederlandse dames wel een keer had ingehaald, maar of ze mij ook weer hadden ingehaald dat wist ik niet zeker. Op gegeven moment zag ik Endy, dacht dat hij me bijna dubbelde. Hij riep me nog toe dat ik goed liep, toch dacht ik dat hij mij dubbelde. Zo kun je je vergissen. Mo zag ik later ook nog, die dubbelde ik dus wel tot mijn verbazing. Tempo bleef maar goed, bleef ook 10 km lopers inhalen, erg vreemd. Wanneer komt nou de ellende, wanneer ga ik nou helemaal stuk. Wanneer komt de kramp. Wanneer ga ik spugen. Nou alleen het eten werd wel steeds lastiger. Cola i.c.m. bouillon zou ik toch normaliter reden tot spugen gevonden hebben, maar vandaag bleek dit het beste binnen te blijven.
Dan is het opeens zover dat de laatste ronde in mag gaan. Nog 10 km. Eitje. Wordt me ingefluisterd dat ik als eerste Nederlandse liep. Nee! Dat was niet het plan. Verwarring in het hoofd, hoe loop je nou tien km naar de finish terwijl niet te overzien is wat daarna gebeurt. Waarom had ik geen mensen meegenomen om me aan te moedigen en mijn finish te zien. Schakelen en nog eens schakelen. Plan bedacht en uitgevoerd, het bleek een goed plan want die ronde ging nog vlotter als die ervoor. De jury keurde me goed, melden ze op de fiets, dus op naar de finish. Heerlijk gefinisht, het liep nog makkelijk, maar dan ben je over en moet je van alles. Erg leuk maar mijn longen dachten er heel anders over. Ging bijna mis.
Behalve eerste Nederlandse ook nog derde overall. Het kon niet op. Vrolijk onder de douche, nergens last van, genoten. Podium NK. Ik had me er niet op voorbereid, nooit gedacht en verwacht. Daar sta ik dan. Mijn dochter, net op tijd aangekomen om de uitreiking te volgen, filmde het gebeuren. Ik sta stokstijf van verbazing. Wat me nu toch overkomen is.
De app regende al vol voordat ik finishte. Blijkbaar wisten ze in Raalte de RUN te volgen en wisten ze eerder dan ik wat er aan het gebeuren was. Thuis gauw op de hoogte gesteld, ouders en schoonouders verteld wat ik gedaan had, maar de media was snel, daar kon ik niet tegenop.
Het is nu woensdagmiddag. Al weer gewerkt, huishouden gedaan, gesport, training gegeven, interview gegeven, foto gemaakt, heel veel bloemen op de vaas gezet, enorm veel aan de telefoon gehangen. Het wil nog niet echt rustig worden. Ik geniet er erg van, maar vind het vooral raar, iemand met zo weinig winnersmentaliteit op podium NK. Mijn hoofd is er voorlopig nog wel druk mee verwacht ik. Misschien na een lange duurloop, zo’n hele lange langzame eenzame duurloop, dat het dan weer op zijn plek valt. Ik kan er nu al naar uitzien. Ben wel erg benieuwd wat de volgende uitdaging is wat er in het hoofd gaat spoken. Nu eerst maar eens terug naar het oorspronkelijke doel van dit najaar en gewoon weer het aanvankelijke schema volgen.
Yvonne Rosenkamp