Bij de reisplanning voor de Great North Walk ook de Australische Ultra kalender bekeken. Staat er nog een andere Ultra op de kalender op het moment dat we in Australie zijn? Blijkt dat er een week na de Great North Walk een 50 kilometer trail wordt georganiseerd in Numinbah Valley. Onze rondreis gaat daar langs. Maar een week na de Great North Walk ben ik dan voldoende hersteld? Daginschrijving blijkt mogelijk. Ik besluit om, afhankelijk van mijn herstel, de Numinbah2Polly te gaan lopen.
Dag na de Great North Walk zijn we naar de Blue Mountains gereden. Hier blijven we twee nachten. Bij aankomst als eerste de Three Sister bekijken en nog wat rondlopen bij Echo Point. Voor de dag erop plannen we een wandeling. De spieren weer wat soepel lopen na de Great North Walk. Het wordt uiteindelijke een tocht van zes uur op de Prince Henry Cliff walk, van Echo Point naar de Gordon Falls en terug via Laura en Katoomba. Alles voelt prima. Nu volgen twee reisdagen. Waarbij we onderweg in Wollombi, met Adam Drylie van Ngurru Ba, het Yengo National Park hebben bezocht voor een inleiding in de Aboriginal cultuur. Hier werd mij ook duidelijk dat de tekens die ik tijdens de Great North Walk zag in het Brisbane Water National Park door Aboriginals waren gemaakt. Na twee reisdagen is het weer tijd voor ontspanning. In Bald Rock National Park beklimmen we de “Bald Rock”. Een wandeling van 3 uur naar de top van Bald Rock. Bald Rock is net als de meer bekende Uluru (Ayers Rock) een brok graniet. Na deze wandeling voelde het lichaam prima. Numinbah2Polly moest dus kunnen.
Zondagochtend vroeg op. Start is om 07:00. We overnachten in Nerang. Vandaar is het 20 minuten met de auto. Dag vooraf hebben we start al opgezocht. Gelukkig, want de navigatie brengt om naar een totaal verkeerde plek. Om 06:0 ben ik bij de start. Het is er nog rustig. Organisatie is druk bezig met opbouwen en een handjevol deelnemers loopt rond.
De Numinbah2Polly kent drie afstanden. Ten eerste een 18 kilometer. Dit is ook de naamgever van de wedstrijd. Het is namelijk een heen en terug stuk van Niminbah Valley van Polly’s in een vallei verder. In de praktijk de heuvel op en de heuvel af. De tweede afstand is een 35 kilometer. Na de eerst 18 kilometer gaat het dan een ronde door Waterfall creek section. Voor de derde afstand, de 50 kilometer, zitten er 4 heen en terug stukken aan de 35 kilometer ronde. Hoogtemeters van de verschillende afstanden is vooraf onduidelijk. De organisatie heeft wel wat getallen om de site staan maar die neem ik met een korreltje zout. Bijvoorbeeld voor de eerste 18 kilometer geven ze 1900 hoogtemeter. Terwijl je op dit stuk van 150 naar 500 klimt. Dan daalt naar 100 meter, klimt naar 500 meter en vervolgens daalt naar 150 meter. Ofwel 750 meter klimmen en 750 meter dalen. Ik zet daarom mij GPS aan en zie dan later wel hoeveel hoogtemeters de Numinbah2Polly meet.
Om 07:00 worden we weggeschoten. Het merendeel (~50) op de 18 kilometer, op de 35 kilometer een dikke 20 deelnemers en op de 50 kilometer een kleine 20 deelnemers. Het is wel even schrikken in het begin. Na 500 meter trail gaat het de verharde weg op. Dit was toch een tail? Wat doen we dan hier op het asfalt? Na een kleine 2 kilometer gaat het gelukkig weer het bos in. Eerst even over een boomstam springen en dan kan het plezier echt beginnen. Breede bushpaden met veel kuilen en stenen. Miniatuur rolling hills. Het gaat op en neer. Op het diepste punt steeds een droge beekbedding. Bij de afdaling veel losse stenen, regelmatig gij ik dan ook een stukje naar beneden. Steeds blijven doorlopen dus om uitglijden te voorkomen. De echte klim naar het 500 meter punt is een “tough one”. Dit kost de nodige zweetdruppels. Ook de afdaling is een lastige. Veel losse stenen en steil. Na 1 uur en 8 minuten bereik ik Polly’s. Snel drinken, eten en dan weer terug naar Numinbah Valley. In heb me voorgenomen om de 50 kilometer binnen de 7 uur te lopen dus geen tijd getreuzel bij de verzorging. Terugweg doen ik iets langer er over maar het gaat nog steeds op een schema binnen 7 uur.
De ronde door Waterfall section is zeker de eerste 5 kilometer prachtig. Weer miniatuur rolling hills. Maar nu met beken vol water. Soms een meter breed maar ook beken van tien meter breed. Steeds ondiep en vol stapstenen. Als je snel genoeg loopt krijg je geen natte voeten. Ook na de eerste 5 kilometer blijft het een mooie omgeving. Alleen maar natuur met de daarbij behoorden exotische vogels. Vogels die je bij ons kan zien in de dierentuin. Maar hier vliegen ze met je mee. Kaketoes, Rosellas, en andere vogels die je doen geloven dat je in een grote voliere loopt te rennen. Om het compleet te maken ook regelmatig het gelach van de Kookaburra.
Vooraf is gezegd dat het parcours gemarkeerd is. In het eerste stuk van en naar Polly’s heb ik daar niets van gemerkt. Maar was ook niet nodig. Voldoende deelnemers en er was eigenlijk maar een echt pad. Nu, in de Waterfall creek deel, is het wel nodig. Helaas, markeringen zijn ook niet altijd even duidelijk of ontbreken. Terwijl er op andere stukken een overdaad aan markeringen hangen. Het is dan af en toen ook onduidelijk of ik nog goed loop. In het deel door Waterfall creek section zitten ook vier heen en terug stukken. Doordat de markeringen niet altijd even duidelijk zijn leeft bij mij toch enige onzekerheid of ik de heen en terug stukken wel zal zien.
Totaal overbodig blijkt. Eerste heen en terug stuk is duidelijk aangeven. Opeens staat er midden op de weg een bord van een meter bij een meter. Hierop is duidelijk aangeven hoe te lopen bij het eerste heen en terug stuk. Eerste doorlopen naar de verzorging, dan weer terug naar het bord en vandaar en heen en terug stuk. Duidelijk zou je zeggen, maar als ik terug ben bij het bord loop ik toch verkeerd. Kom voor een hek te staan. Denk nog even zal die wel de juiste weg zijn? Klim toch over het hek en vervolg mijn weg. Het lijkt echter meer op een boerenerf dan een doorgaand pad. Links en rechts lopen ook de nodige koeien te grazen. Koeien die duidelijke niet gewend zijn aan langs dravende trailers. Ze rennen alle kanten op, om maar uit de buurt van die man met de rode shirt te komen. Na 500 meter toch maar weer terug. Weer over het hek en naar het bord. Bij het bord komt een andere renner uit het stuikgewas. Breed lachend. Hij had mij in het weiland gezien. Ook hij was verkeerd gelopen maar was voor het hek al terug gelopen.
Bij de start was gezegd dat op het keer punt van de heen en terug punten je een knip in je startnummer kreeg als bewijs. In de praktijk zet je zelf de knip. Midden op het pad staat een groot bord met het woord “Return” en aan de paal hangt een conducteurs-tang. Na het eerste heen en terug stuk weer naar de verzorging. Ik zit nog steeds op schema. Binnen de 7 uur lijkt nog steeds te kunnen. Bij de verzorging is direct weer de volgende heen en terug stuk. In dit deel zitten direct 3 heen en terug stukken. Klink allemaal ingewikkeld maar alles is duidelijk aangeven op borden. Inclusief plattegronden hoe te lopen. Leuke van de heen en terug stukken is dat je steeds weer lopers tegenkomt en snel even een paar blikken of woorden kan wisselen om elkaar aan te moedigen.
Mooi op schema werk ik de heen en terug stukken af en doen me bij de verzorging weer te goed aan cola en jelly beans. Om binnen de 7 uur te blijven moet ik de resterende 9 kilometer binnen 1,5 uur lopen. Daarbij is het onduidelijk wat het aantal hoogtemeters op die 9 kilometer er zijn. Op de helft zit ook nog een verzorgingspost. Omgeving is alleen maar natuur. Op de paar kilometer asfalt na in het begin draaf ik nu al dik 40 kilometer op en neer door het Australische Bush. In het laatste stuk blijken ook weer de nodig hoogtemeters te zitten en zie ik het resultaat van bushfires. Allemaal zwart geblakerde bomen maar ze dragen ook al weer het eerste groen. Vreemd gezicht.
Ik kan het tempo er lekker in houden en bereik ruim binnen de geplande 7 uur de finish. Met een tijd van 06:44:04 kom ik als 10de binnen van de 20 finishers. Bij de finish natuurlijk ook weer de BBQ. Worst, hamburger of een veggieburger en als aandenken een zeer welkom katoenen finishshirt. ‘s Avond nog de GPS track geupload om een indruk te krijgen van de hoogtemeters. Blijken er 1800 te zijn.
Nu de komende weken rust. Even de hardloop schoenen in de hoek. Eind oktober pak ik de training weer op. Eerst uitdaging voor 2015 wordt de 100km van de Dutch coast ultra-run by night.
Gerik Mik