Wat er aan de hand is weet ik niet maar al enkele dagen is het moeilijk om te ademen, alsof er smog in mijn longen zit. Het zat in mijn hoofd om nog eens een prestatie neer te zetten maar mijn lijf dacht er anders over, ook een opgeblazen gevoel al heel de week.
Toch zegt de wekker me om 06u30 dat ik er aan moet beginnen. Deborah is plots ziek geworden en beslist om niet mee te gaan, verdorie zeg, nu heb ik ook geen zin. Na wat heen en weer draaien neem ik toch maar mijn spullen en vertrek richting Aiseau.
Mijn GPS wil niet aanslaan en ik dacht dat het richting Gembloux was… normaal een uurtje rijden. Toen ik een heel stuk voorbij Waver was slaat dat rotding aan en laat me weten dat ik nog een uur moet rijden, gaat alles hier mis gaan vandaag ? Dan maar over Namen en de gas iets dieper.
Ik heb nog 30 minuten over dus geen paniek, even nummertje halen en wachten in de warmte van de wagen. 3 minuten voor de start realiseer ik me dat mijn schoenen nog niet aan mijn voeten hangen. Snel die Salomons aan die ik droeg in La Roche en waar ik zwarte teennagels aan overhield, later bleek dit geen goed idee want ik loop er altijd blaren mee, thuislaten die Salomons !!
Ik plaats me ondanks het slecht gevoel vooraan in het pak en stipt om 09u30 zijn we weg. Eerst 3 man voor me maar dat gaat te snel, even wachten op het volgende groepje van 4. De eerst bergop moet ik ze laten gaan, het is wandelen geblazen, echt blazen… ik kreeg gewoon niet genoeg zuurstof in mijn longen… dit gaat een zware opdracht worden. Heel veel hoogtemeters zijn hier niet maar elke keer bergop gaat het over in wandelstand, gelukkig rond de 7km/u waardoor er geen echt tijdsverlies is. Op de 50km zijn 2 bevoorradingsposten, op 23km de eerst en op 39km de tweede. Ik loop met een fietsbidon in de hand.
Na een km of 6 lopen de eerste al verkeerd, gelukkig zie ik wel de afslag en de groep die net achter me loopt bedankt me want ze zouden ook rechtdoor gelopen hebben. Iets later komen die andere mannen me ook weer voorbij gevlogen. Ik probeer er tempo in te krijgen maar nooit komt er een gevoel van ‘nu loopt het lekker’. De modder valt mee en echt veel technische stukken zijn er niet, alleen de lange stukken door het lange gras met laagje modder onder maken het echt zwaar. Mijn maag wil niet mee en na 23km is mijn bidon zelfs niet leeg, even twee colaatjes drinken maar ook die bekomen me slecht, grrr, zo’n krampen nu in die maag, alsof ze gaat openbarsten gewoon.
Ik gok ergens rond de tiende positie te lopen en kijk achter me, geen kat te zien dus gaan we die plaats verdedigen. Op de lange stukken bergop maak ik me toch ongerust omdat het lijkt niet vooruit te gaan. Het blijft vechten om er tempo in te steken maar ik wil niet plooien, vandaag ga ik tot het uiterste. Voor me is een loper die ik langzaam inhaal en bergop terug moet laten gaan. Aan de tweede post maken we kennis en blijkt het niet minder dan Andre Lindekens te zijn, als ik in de buurt van zo’n krakken loop zal men tempo nog zo slecht niet zijn. We lopen een stukje samen maar krampen in de benen doen me stoppen, bergaf dan nog wel, denken Paul… Even wandelen en een stukje eten, er zwerft nog een energiereep van Isostar in mijn rugzak die ik langzaam naar binnen speel. Tegen de krampen verder, drinken raakt er nog amper in. Toch lukt het om terug tot bij Andre te geraken. Dan is hij weer uit het zicht verdwenen en lijkt zijn tweede adem gevonden te hebben. Ook ik heb een iets beter slecht moment en maak daar gebruik van om te versnellen. Tot op 30m van Andre maar er bij geraken lukt niet meer, Paul, je hebt gezegd alles geven vandaag… …ok, proberen nadenken.
De laatste zware lange bergop waar ik iets sneller wandel dan Andre, ik kom er naast en bluf nog een beetje door stevig door te wandelen, de benen verkrampen van het ka niet meer maar ik win meter per meter en dat geeft motivatie. Eens boven nog eens heel snel proberen dalen en Andre geeft het op, hij heeft ook heel veel gedaan de laatste weken en deze beklimming was er één teveel. Een km later is de aankomst, nog even wat seconden verliezen want ze hadden me niet zien binnen komen, zo snel was het toch niet? Alé vooruit, voor een trail die voor geen meter liep toch zeer tevreden, een 9de plaats en ergens iets van 5u10. Verdorie wat was deze afzien, en toch voelen de benen een uur later alsof ze niet veel gelopen hebben, raar.
Een heel mooie niet al te moeilijke trail, weer heel vriendelijke mensen die organiseren om mensen blij te maken, de 2 bevoorradingsposten zorgen er voor dat er niet teveel toeristen aan meedoen en ik heb op heel de rit, niet 1 gelletje, papiertje of wat dan ook zien liggen, chapeau! Hij zit er weer op die ultra… maar samen is toch een ietsje pietsje veel leuker, ik zou haar niet meer kunnen missen !
Never give up.
Paul van Hiel