Soms moet een mens al eens creatief zijn voor een Valentijns cadeau¡¡je zal wel zien, neem vooral loopschoenen mee. De voorbije week was het een beetje afzien, de val van de Trail des bosses was harder dan gedacht. Donderdag kon ik nog amper voor mij kijken, een geluk ben ik iemand die altijd vooruit tracht te kijken.
Zaterdagmorgen, een zalig weertje, het is wel bewolkt maar voor deze tijd redelijk warm met een 7 graden. We belanden in Eeklo voor de tweede trail van de Cavalopers. Van de parking is het nog een 500m wandelen naar de inschrijvingstent, heel veel bekende gezichten. Veel verbaasde mensen ook, a ja, dat is waar, we stonden ingeschreven onder de naam ‘Suske en Wiske’. Lies die de korte afstand deed mocht niet weten dat wij hier ook kwamen lopen als verrassing voor haar verjaardag.
Deborah is meer ontspannen als bij een baanmarathon, de tijdslimiet is ook ruim genoeg om zorgeloos te lopen. Voor mij is het een vraagteken, ik zal snel starten en zien waar ik uit kom, desnoods wandelen we die laatste ronde wel. Het startschot is heel origineel, een fles Cava openen en ‘plop’ we mogen weg. Vertrokken voor 4 rondjes door de mooie bossen. Zoals gepland ben ik veel te snel weg, het is draaien en keren maar de ondergrond ligt er redelijk goed bij. Geen probleem om met mijn gewone joggingschoenen te lopen. Toch is de trail redelijk zwaar door sommige zompige stukken die u telkens uit het ritme halen. Mijn plan is zo snel mogelijk Deborah inhalen en dan met haar desnoods nog een rondje meer lopen. Maar al na enkele kilometers begint de pijn in de bil en schouder al te zeuren. Een geluk kan ik een tijdje verhalen wisselen met Dominique Pattyn, straffe verhalen uit Zwitserland doen de kilometers wat sneller gaan.
Om de 5km is er een bevoorrading met alles op en aan, niets ontbreekt hier. Ik probeer mijn tempo zo lang mogelijk te houden maar het is doorbijten, de derde ronde val ik stil. Te lang om te wandelen, ale komaan, hop, terug lopen.. Ik zag Deborah nog steeds niet, ofwel is ze uitgestapt ofwel heeft ze een goed ritme te pakken. Het was het tweede gelukkig, in de verte zie ik haar lopen, 3km in de vierde ronde. Het beste is er bij mij af en als we samen komen wandelen we even tot aan de post. Na de post maken we een bommeltreintje en stomen we traag maar zeker vooruit. De voorlaatste kilometer zie ik nog andere lopers opduiken en las toch terug een versnelling in. Na 4u11 kom ik over de meet, het voelt niet goed genoeg aan om nog een rondje te lopen met Deborah. Ik moedig haar nog een beetje aan en vol goede moed begint ze aan haar laatste 10km.
Ik ga me snel omkleden en opwarmen, na een uurtje wandel ik in tegenrichting en zie na een tijdje Louis Hufkens komen. 10 minuutjes later komt Deborah aan, de stoom komt uit haar oren, ze hadden de laatste bevoorrading al afgebroken voor ze langs kwam. Achteraf bleek het om een dom toeval te gaan, de fietser kwam juist voorbij tijdens een plaspauze in de bosjes en die dacht zo dat Louis de laatste in wedstrijd was. Ik snel naar de wagen lopen om wat drinken, en Deborah begint aan haar laatste lusje. Ongelooflijk hoe ze het weer mooi heeft klaar gespeeld, de finish bereikt in 5u48.
We krijgen bij het inleveren van ons nummer nog een fles cava en voor de vrouwen is er een Valentijns roos. Blij dat we meegedaan hebben, het was een vlakke trail niet echt zwaar op enkele stukjes na. Een goede organisatie duidelijk door lopers op de kaart gezet. Wie hier nog niet gelopen heeft moet hem zeker eens meedoen, met de 4 afstanden van 10 tot 40km is er voor iedereen wat, en de minitrail voor als 10km nog te veel is.
Marathon nummer 193 is achter de rug, nog 7.
Paul van Hiel