Zondagmorgen 15 maart, het is even voor 12 uur en hé hé ik sta eindelijk weer eens aan de start van een marathon ( de laatste is alweer een half jaar geleden ) allerlei gegronde maar vooral ongegronde redenen waren hier de oorzaak van. Het is 1 uur en 20 min rijden van Maastricht naar Bensberg in Duitsland waar de Köningforst marathon gelopen wordt en ondanks dat ik bijna 2 uur voor de start aankwam was de parkeerplaats al vol, gelukkig vond ik iets verderop in een woonwijk nog een mooi plekje.
Inschrijven was zo gebeurd (38 euro) incl. huren chip, is tegenwoordig een normale prijs! Deze marathon heb ik al 3 maal eerder gelopen. De laatste in 2011 en allemaal netjes onder de 4 uur, een tijd die ik, nu 4 jaar later en enkele kilo’s zwaarder wel kan vergeten maar ja, om af te vallen is een hobby als taarten bakken nu eenmaal niet ideaal.
In het startvak zie ik lopers in een korte broek en shirt en er zijn er ook die gekleed zijn of ze naar de noordpool gaan, zelf heb ik eigenlijk ook een trui teveel aan maar omdat het hier snel afkoelt in het bos, vooral in het laatste deel van de marathon neem ik de gok voor een extra shirtje … echter als plots de zon door de wolken prikt heb ik al spijt en breekt mij het zweet uit … te laat! er wordt afgeteld 3 – 2- 1 en wij zijn vertrokken, nog geen km verder, tijdens het eerste klimmetje gaan de handschoentjes al uit en het mutsje af en iets verder probeer ik dat samen met mijn buff in mijn jasje te proppen. Daardoor valt mijn drinkflesje met de zoutoplossing (maggi) op de grond en steeds als ik het wil oprapen wordt het weg geschopt door een of andere loper ( zie het al voor je ) Gelukkig ik heb het te pakken zei ik tegen een Duitser “nein, kein glück. du has schwein gehabt ” zei hij!? Aardige mensen die Duitsers, dat ze de héle dag Duits praten is minder.
Dat noem je nu een valse start denk ik nadat ik óók nog een sanitaire stop heb moet maken, jasje, riem en broek los, wat een opluchting! maar wel veel tijd verloren, de 5km in een tijd van 27.55 vallen dan nog mee vind ik, de km’s die nu komen gaan wat berg af en het tempo gaat wat omhoog (10km: 54.12) en dat is iets meer dan 11 km p/u. Eigenlijk te snel, je wordt onbewust meegezogen door de snellere halve marathon lopers die maar één ronde lopen, dat gaat mij in de 2e ronde gegarandeerd opbreken, de 15 km (1.22.03) vermenigvuldig ik altijd met drie om mijn eindtijd een beetje te bepalen , die zou dan uit komen op ongeveer 4 uur en 7 min, gezien mijn voorbereiding zou ik daar dik tevreden mee zijn, maar wij zijn er nog niet!
In de resterende 6 km van de 1e ronde zitten een paar gemene stukken vals plat, die in de 2e ronde behoorlijk pijn gaan doen, zo weet ik nog uit vorige deelnames. Doorkomst 1e ronde na 21 km (1.54 .23 ) nog te snel, dus laat ik het tempo wat zakken in de komende 4 heuvelachtige km’s en daardoor word ik ook door een tiental lopers voorbij gelopen. Bij de 25 km verzorgingspost (2.19.34 ) krijg ik – het is intussen flink afgekoeld – net het laatste WARME bekertje sportdrank en dat smaakt als een godendrank, heb ik even “glück” oh nee “schwein gehabt”
En het tempo gaat weer omhoog, dat kan natuurlijk niet goed blijven gaan. Bij het 30 km punt (2.53.26) voel ik dan ook de eerste tinteling in mijn tenen en dan moet ik (weet ik uit ervaring) het tempo omlaag brengen en om de kramp zo lang mogelijk tegen te houden kleine slokjes van de maggi-oplossing nemen. De 35 km gaan nog in 3 uur en 28 min, nog een redelijke tijd. Het beste is er nu echt vanaf en ik moet soms al kleine stukjes wandelen als de kramp komt opzetten, even wat afleiding als een loper de vrijwilligers de huid volscheld omdat er alleen koud water bij de verzorgingspost is, niet leuk maar er zijn ergere dingen in het loopleven.
Op lange rechte stukken zie ik een twintigtal lopers voor mij lopen waar ik voor mijn gevoel zo naar toe zou kunnen lopen, echter de opkomende kramp dwingt mij steeds tot kleine stukjes wandelen. “De aderen in je benen doen het nog maar voor 70% “zei een “deskundige” een tijdje geleden en die raadde mij aan om wat meer te gaan bewegen!? De laatste pittige 4 km (met veel vals plat). Ik zie dat een aantal (jongere) lopers het óók moeilijk krijgen, nu haal ik ze in, nadat ze mij een uurtje geleden nog vrolijk voorbij gingen, op een “oudere” taaie loper na die zich niet gewonnen wil geven en pas in de laatste km afhaakt. Onder het motto van: God straft onmiddellijk en Allah achteraf, schiet mij 200 m voor de streep tóch nog de kramp in mijn linker been en met een slepend houten linkerbeen haal ik de finish in 4 uur en 20 min, 148e van 191 deelnemers en 3e in de mijn klasse (m65) met maar 4 deelnemers.
Ben eigenlijk best tevreden , daar ik tot het laatste moment nog getwijfeld had om deze marathon te gaan lopen, blij dat ik gegaan ben en kijk dan ook alweer uit naar de volgende: een goed teken! Dat was marathon nummer 63 nog twee te gaan en ik heb eindelijk mijn leeftijd (65e levensjaar)ingehaald!
Op weg naar de auto krijg ik nog een krampaanval in beide benen en ik lig languit op de stoep! Gelukkig zijn de (bekende) marathonlopers Marion Braun en haar man in de buurt en die helpen mij met veel moeite weer op de been en geven mij nog wat zouttabletten zodat ik veilig naar huis kan rijden, zeer attent van deze aardige sportmensen. O ja bijna vergeten, na afloop in de sporthal praat ik nog wat na met die “oudere taaie loper” hij is in gezelschap van een mooie jongere vrouw en vraagt “habe sie meine frau schön begegnet” ik had inmiddels mijn lesje geleerd en zei “nein das SCHWEIN habe ich nog nicht gehabt”
De aller vriendelijkste groet:
Jef van de Weerdt