Na een goede nachtrust op een prachtige boerencamping op Texel ‘Ora et Labora’ vertrok ik maandag ochtend boordevol zenuwen naar de start. Zenuwen waarvoor? Zou ik wel aan komen bij de finish zonder enige verwonding aan mijn voeten. Tja, trek dan toch ook schoenen aan zou een ‘leek’ zeggen. In de auto mijn middelste drie tenen uit voorzorg voorzien van een stukje Leukoplast. Het blijft lastig om de huid van die drie sterk te krijgen.
Bij de start trof ik mijn ‘barefoot’ vrienden, Martin Kemperman, Paul Aarts en Keimpe Wiersma. Iedereen had er zin in. Gelukkig maar. Door de zenuwen besloot ik 1 minuut voor de start nog een plasje te doen. Geen bosje, geen Dixi dus op mijn hurken net voor een politieauto. Oeps, niet gezien, geen boete. Wie weet verschijnt er binnenkort ergens een afbeelding van mij met de tekst ‘zo doen we dat dus niet’. Ja die mannen hebben het maar makkelijk. Ik moest tijdens de loop 3 x, dus broek naar beneden en daar zit je dan :-(. Jammer dat een groepje niet rennende dames daar ook nog eens commentaar over moesten geven.
De eerste km waren mijn voeten nog koud dus dat asfalt voelde even naar aan. Maar toen had ik nog praatjes dus afleiding. Na 2 km kwamen we bij het begin van de duinen en heerlijk zacht mossig gras. Na circa 5 km het strand op. Als ik het goed heb tot 13,5 km redelijk hard zand maar ook donker weer en een snerpende Noordenwind. Gelukkig kon ik af en toe schuilen achter Martin :-). Achteraf blijkt dat ik die eerste km-ters heb gekletst met Peter Smeekens. Af en toe contact mee via Twitter maar we vergaten elkaar voor te stellen. Grappig.
Het stukje na het strand was prachtig. Door de bossen lekker uit de wind maar toen begon het naar te regenen. Na 18 km weer het strand op en helaas was ik toen mijn maatjes kwijt. Ik moest weer eens plassen en drinken. Voor het strand nog een km lang akelig schelpenpad maar ik dacht ‘niet piepen, doorlopen’. Toen bijna 5 km over het tweede stuk strand, helaas zonder aansluiting bij iemand en met volle bak wind en regen in het gezicht :-(. Op een gegeven moment liepen er wel 2 mensen achter mij. Dat deed mij goed. Kom op jongens!
Strand af en daar stond mijn support weer en die had inmiddels mijn maatjes ingelicht dat ik niet voor ze liep maar achter ze. Dus Martin wachtte even op me voor De Nederlanden en daar gingen we weer. Prachtig gebied! Het voordeel van blote voeten is dat je zo lekker veert op het zand, gras en mos. Schoenen dragers kiezen toch eerder voor verhard pad. En je krijgt echt energie van de aarde als’zwever’ ;-).
Bij elke verzorgingpost een bekertje water, banaantje en bij de post na 30 km mijn eigen proteïne/koolhydraten shake die ik in de 3 km daarna rustig opdronk. Mijn energie balletjes had ik verpakt in aluminium folie en helaas was dat vast gaan plakken (denk door het schudden) dus die waren niet meer te eten. Banaan, banaan en banaan dan maar, dus die kan ik niet meer zien. Bij de 55 km stukje Nuts, lekker joh! Van de Slufter naar de vuurtoren op de kop van het eiland waren er bochtjes, heuveltjes en betonplaten, in heerlijke afwisseling.
En toen het keerpunt 🙂 Wind in de rug? Nog even 1 minuut liggend met de benen in de lucht en verder. De wind was naar Oost gedraaid dus dat viel even tegen. Gelukkig kwam het zonnetje door. Geen strand, geen bospad maar asfalt dus de berm maar in. Op een gegeven moment ging dat niet meer dus Martin zei ‘kom op, de dijk op’. Tussen de schapen door, poep ontwijken en 8 à 9 keer over een hek heen klimmen. Ja joh, kan er ook nog wel bij. En die schapen gingen soms niet aan de kant dus liep ik daar een beetje te gillen ‘aan de kant, aan de kant’.
Martin had last van zijn maag gekregen en begon achterop te raken. Terwijl hij juist de hele tijd voor liep. Bij de 43 km moest hij stoppen. Het ging echt niet meer :-(. Dapper besluit. Dank voor zijn grote steun het eerste stuk! Na 47 begon ik echt moe te worden en kon ik niet meer goed opletten waar ik liep. Toen heb ik besloten mijn lowlandsandals aan te trekken. Per ongeluk op een steentje staan en de hele tijd moeten switchen van berm naar berm ging niet meer.
En toen kwam mijn engel naast mij fietsen. Ik kon niets meer zeggen maar was super blij met zijn zorg. Slokje water want vanaf dat moment waren de posten te ver uit elkaar voor mij. Er ging namelijk nog maar 1 slok per keer in om de 3 km. Toch rare gewaarwording elke keer weer na circa 35 km. Je wordt traag in je hoofd en kan niet meer uitwijken, goed nadenken en wordt emotioneel. Ik ging dus een paar keer hyperventileren maar Wouter kreeg me weer rustig door ademhaling oefeningen met me te doen. Bij 54 km stond mijn lieve vriendinnetje met een aantal bekenden. Nou die schoot er emotioneel goed in. Zo lief van ze. Gek genoeg dacht ik dat het overal pijn deed maar ik was gewoon stram aan het worden en moe. Aangezien ik binnen de limiet van de 7 uur moest kunnen eindigen en mijn voeten nog heel waren was ik na de 50 km overtuigd dat ik hem uit zou lopen.
Laatste 5 km wel nog twee keer een stukje gewandeld en bij de laatste km de sandalen weer uit. Heerlijk die koude zachte berm aan de voetjes. Toen de finish en even heerlijk liggen. Tomatensoep er in en rust. En wat was die douche lekker, smaakte dat bier en het patatje heerlijk. Op de fiets naar de camping, vuurtje maken en nagenieten. ‘s Nachts 2 x voetjes in de Boegembalsem gezet, benen masseren met lavendelolie en heerlijk geslapen.
Onderweg veel positieve en negatieve opmerkingen, de positieve blijven gelukkig hangen! Wel jammer dat bij de finish de spreker alleen maar zei ‘ja zo kan het ook, bespaar je € 140,- per jaar’. Wat hij zeker niet wist? De Zestig van Texel is neergezet door Jan Knippenberg, een ultraloper die geregeld een rondje Texel liep als training. Grotendeels blootsvoets of minimalistisch. Eén van mijn inspirators. Dus ik ben echt niet gek of zo ;-).
Onderweg kwam ik meerdere minimalistische lopers tegen. Daan Remmers liep de eerste etappe van de 4 x 15 km estafette op blote voeten. En er waren diverse jongens op Vibram FiveFingers, inov8, Vivo Barefoot en Merrell. En dan waren er ook nog zo’n 30 lopers die 2 rondes deden, ja 120 km dus, poeh.
De volgende dag voelt alles goed. Heerlijk over het strand gewandeld, voetjes in de zee schoonweken en appeltaart met slagroom. Nu voorlopig weer even concentreren op het Barefoot Evenement 2015, 26 april in Hilversum, kom!
O ja, en zaterdag 11 april word ik geinterviewd door EenVandaag op NPO 1 ( vanaf 18:15 uur) in een rapportage over bijzondere lopers. :-). Kijken!
Ruth Langemeijer
(ruthlangemeijer <> gmail.com)
http://www.feetback-amsterdam.nl