Mijn 200e vandaag… ik had het mij heel anders ingebeeld, vorige week ging zo goed en vandaag een rotdag gewoon. Limburg zwaarste verdient mooie verslagen met veel lovende woorden maar helaas was er voor mij geen genieten bij, het liep voor geen meter, rugpijn, kniepijn, voeten omstuiken, blaren, enz, enz. Het stopte maar niet met miserie. Na 10km was mijn positief denken al ver zoek en wou ik gewoon stoppen en verdwijnen. Ik harkte wat verder en loodste mij tot de marathonafstand, het wenen stond me dichter bij dan elk ander gevoel.
Km 50 zit het er helemaal op, ik ben leeg, mijn maag is slecht, sportdrank is allemaal leeggelopen in mijn rugzak en moet dus verder op water. De onderkant van mijn voeten voelt alsof ik op naalden loop. Na km 70 is er gelukkig Joeri Schepers die me zonder het te weten kan overtuigen om toch die lus nog te doen. Uiteindelijk 101km op 12u29 , een mooie tijd met al die hoogtemeters maar ik had het mij zo anders voorgesteld. Met de benen van vorige week liep ik hier misschien een podium.
Deborah heeft wel een geweldige wedstrijd gelopen, fantastisch voor haar 09u05 op de 60.8km. Ik ben zo blij voor haar dat ze haar 20e marathon en ultra zo kon genieten, daar hebben we het laatst nog niet van gezien.
Na de wedstrijd zit ik te rillen en moet bijna braken, mijn hoofd doet zeer en alles daaronder. En nu gaan de schoenen aan de haak, voor een maand of 8,9…12.. omdat er even wat anders op het programma staat, als het gestel het toelaat zal ik daarna weer toeslaan in het ultrawereldje, maar voor hetzelfde geld ga ik misschien toch nog voor het kogelstoten…
Never give up, maar een pauze doet soms wonderen. En…ach, in mijn ooghoeken zag ik wel hoe mooi alles was, misschien is het verhaal weer anders als ik het nog een paar dagen laat bezinken.
Paul van Hiel