Organisator Jeroen Machielsen vond dat het tijd was deze route hardlopend af te leggen. Vooraf was de lengte van de tocht een bron van speculatie. Lengtes van 66 tot 85 km passeerden de revue. De enige zekerheid was het begin- en eindpunt van de route; het begin was bij de Regge in Diepenheim en het eind waar de Regge uitmondt in een andere “rivier” de Vecht.
In de buurt van de start had Arie zich als een geoefende vogelspotter opgesteld. Filmer Han was ook ruim op tijd. In een gedateerde Japanner arriveerden Jeroen en Christiaan als laatste hoofdrolspelers. Verschillende personages op de hardloopset vandaag; de een eigenzinnig, de ander onverstoorbaar, weer een ander open om over mezelf maar te zwijgen. Hoewel hoofdrolspelers? Wij figureren vandaag in de voorstelling van de Regge die al honderden jaar duurt. Passanten in de tijd zijn we.
We gaan van start. Jeroen is soms de coördinaten de van de route kwijt waardoor we niet altijd direct goed lopen. Dit geeft tijd om de omgeving goed in me op te nemen. Ogen kom ik tekort om het coulisselandschap te bekijken. De Regge is hier gedekanaliseerd en heeft zijn oorspronkelijke meanderende vorm teruggekregen. De zompigheid bewijst de noodzaak van de meanderende uiterwaarden. Aanvankelijk is de Regge gering van breedte; een ultraloper draait zijn hand niet voor een droge sprong om. Later wordt de Regge enkele malen breder.
Na 19 km stuit we op de snelweg A1. We kunnen kiezen. Of een flink stuk omlopen. Of onder de A1 doorkruipen. Ben nog nooit zo langzaam over de snelweg gegaan. Na tien minuten kruipen zijn we er onder door. De druppende camelbag doet mij lijken op een deelnemer aan een obstacle run.
De drie medelopers hebben een hoger omslagpunt. In gewone mensentaal: ze lopen harder dan ik. Hun marathontijden deden dat mij al vermoeden. De route krijgt een steeds meer verharder karakter. Op de betonnen fietspaden gaat het tempo naar 12 km per uur. Ik raak een beetje los van de groep maar verlies ze nooit uit het oog.
Na 63 km komt het eindpunt in zicht. Helaas stuiten we op weilanden met prikkeldraad er om heen. Vier weilanden en vier keer onder prikkeldraad kruipen later zijn we bij het eindpunt. Het punt waar de Regge uitmondt in de Vecht. We verlaten het eindpunt en lopen naar de auto van filmer Han.
We staan stil. Maar de Regge staat nooit stil en stroomt door….
Rienk Scholtemeijer