Ik heb lang geaarzeld of ik wel iets over de 24 uur van Steenbergen zou schrijven, zo baal ik ervan. Ik heb de wedstrijd zelfs nog niet gemeld op 100mcnl.org. Maar ik heb me voorgenomen over elke wedstrijd iets te schrijven zodat ik later, als ik niet meer loop, wedstrijden terug kan lezen/lopen.
24 uur Steenbergen is 24 (hard)lopen. Zelf ben ik na dik 12 uur gestopt. Dus eigenlijk maar een halve wedstrijd gelopen. Het weer was goed en zou alleen maar beter worden. In de nacht bleven de kaarsjes bleven dit jaar allemaal branden, zo weinig wind was er. Voor zondag werd een prachtige dag voorspeld, echt mijn weer.
Maar na 12.25 uur ben ik gestopt. Na 9 uur begon het gedonder, voor de tweede keer de Dixie in. Daarna een rustig rondje. Even drinken, een gelletje en weer verder, tenminste dat dacht ik. Maar na het gelletje stond ik meteen gekromd tegen de auto, alles kwam er weer uit. Een paar minuten zo gestaan, kotsend met een lege maag. Ik geef het je te doen. Daarna, strontmisselijk, rustig een rondje wandelen, meestal gaat het dan wat beter. Nu dus niet, bij de tweede bocht alweer overgeven. Het rondje toch verder gewandeld en nog een dixie-bezoek en daarna bij de auto op de stoel van Ernst Daniel, m’n buurman, een minuut of 15 gerust. Toen kwam Wim Krijnen aan wandelen (wat heeft die overigens goed gelopen, zeer stabiel, hulde Wim). Dat zou weer een mooie start zijn, dus ik heb me bij hem aangesloten, tot de volgende bocht, waar ik alweer gekromd langs de weg stond. Daarna terug naar de auto en een dik uur gerust. Ondertussen had ik al dik drie uur niets meer gedronken, ik was misselijk, m’n maag was helemaal leeg en ook mijn darmen waren leeg. Om 0.30 uur ben ik weer gaan wandelen, ik voelde me verschrikkelijk en halverwege heb ik m’n lege maag nog maar eens leeggemaakt. Afschuwelijk.
Het was mooi geweest. Bij doorkomst heb ik me afgemeld, ben in de auto gestapt en naar huis, naar Culemborg gegaan. En ja hoor, midden op de brug over het Hollands Diep, echt middenop, auto op de vluchtstrook en hangen over de vangrail. Kennelijk voor de zekerheid nog maar eens leegmaken. Thuis gekomen direct het bed in. Voelde me toe al beter en dacht: ’het is genoeg geweest met die gekkigheid’, ‘het is mooi geweest’. ‘Best een verstandig besluit om te stoppen. Het ging toch echt niet meer’.
Daarna de hele nacht liggen woelen met Steenbergen in mijn hoofd. En maar denken en maar balen. Hoezo ‘het is mooi geweest’, het is helemaal niet mooi geweest, het was juist waardeloos. En hoezo ‘gekkigheid’. Het was gekkigheid om naar huis te gaan. Ik had toch ook gewoon een uur of 3 in Steenbergen kunnen rusten, in de auto, bij de massage of waar dan ook. Maar niet in Culemborg, nee, helemaal niet in Culemborg. Alles beter dan dat. Wat baalde ik. Wat een slecht en zwak besluit. Lag ik hier in mijn bed terwijl ik in Steenbergen de zon op had kunnen zien komen, de zes uurlopers kunnen zien starten etc. Maar nee, niets van dat alles. Voor de organisatie niets dan lof, al die vrijwilligers die daar ook voor mij de hele nacht staan. En dan denk ik halverwege ‘het is mooi geweest’. Waardeloos en verschrikkelijk balen.
Ik ben nog steeds verbaasd dat het zo gegaan is. Waarom ben ik toch gestopt. Ik had gek genoeg ook geen twijfels, nee gewoon stoppen, dat was echt, tenminste zo dacht ik, de enige optie. Ik baal er nu, 5 dagen, later nog steeds enorm van en denk er ook nog steeds aan. Het zal echt wel slijten, maar ik zal het niet gauw vergeten. Dit gevoel is erger dan de ergste misselijkheid.
Er komt echt wel een herkansing, dan zal ik met grote letters ‘STEENBERGEN 2015’ op mijn armen schrijven om me aan dit gevoel te herinneren en me de kracht te geven dan wel door te gaan.
Theo de Jong
Theohinne(at)hotmail.com